Afval in Wonderland

"Ironisch eigenlijk", grinnikt Thomas Werbrouck. "Met Little Trouble Kids hebben we altijd pokkeherrie gemaakt op échte instrumenten. Maar op afval komen catchy melodieën ineens spontaan aanwaaien. Voor we het weten, worden we nog op de radio gedraaid!"

Hij legt zijn gitaar even neer. Nu ja, 'gitaar'... Het snaarinstrument werd gehouwen uit het goud van straatjutters: een lichtjes geblutste opbergdoos dient als body. Een Yorkshireterriër pronkt op het vintage deksel. Naast het rattige keffertje lacht een kleuter je toe. Het tafereel gooit een hengel uit naar onschuldiger tijden. Toch maakte dit nostalgische tableau een onfraaie tussenstop als zwerfvuil.

Net als de tweesnarige viool trouwens, die we aantreffen in een andere hoek van de Gentse Pastorie - een statig pand in verval. Ze is gemaakt van een snoepjesdoos met een gebleekte tekening van Quality Street. Daarnaast hangen wijn- flessen levenloos in de lucht aan een kleerhanger. Het lijkt wel alsof ze bengelen aan de galg. PVC-buizen, een gigantisch blik met olijfolie en wieldoppen maken de gebricoleerde percussie-installatie af. Een jerrycan doet dan weer dienst als basdrum, terwijl de rand van een olievat klinkt alsof je op een metalige koebel slaat. Extra bandlid David Demeyere houdt zich onledig met die knekelpercussie.

"Zelfs het mengpaneel is gevonden op een stort", vertrouwt Karel De Backer (zie ook Gabriel Rios en Flip Kowlier) ons toe met onverholen trots. Hij bouwde mee aan de instrumenten, en is voortdurend in de weer met een geïmproviseerde basviola, gemaakt uit een stuk afgedankte vloerverwarming. Een eenzame voederbak doet dan weer dienst als klankschaal. Verderop ratelt een ventilator.

Mensen zijn beesten

Al dat afgedankte materiaal gaf de aanzet tot Tales of the Lost and Found, een hoogst aparte voorstelling van Little Trouble Kids. Het begon vanuit hun liefde voor de Dampoort, maar deelt ook de verontwaardiging over alle verloedering en sluikstorters.

"Zelfs in het mandje van een geparkeerde fiets tref je elke dag lege blikjes aan", schudt Werbrouck meewarig het hoofd. "Mensen zijn soms beesten, hè. In minder dan twee maanden tijd hebben we een volledig nieuw instrumentarium kunnen bouwen, puur met afvalmateriaal dat we vonden in straten, grachten en bermen. Maar hoe vuil het hier ook kan zijn, toch woon ik supergraag in Dampoort. Zelfs het grauwe dat over deze buurt hangt, getuigt van karakter, van rock-'n-roll. Dampoort is een stadsbuurt in volle bloei, met een boeiende dynamiek. Denk maar aan Dok Noord of de fantastische nieuwe eetsensatie Café Alberte. Het is dé nieuwe buurt in Gent waar kunstenaars en muzikanten naartoe trekken. Maar tegelijk is het ook de buurt van Turkse eremoorden en valse gijzelingen, natuurlijk."

Die tweespalt inspireerde de verhalen die zangeres Eline Adam neerschreef. Ze zingt onder meer over een struise zigeuner die ze leerden kennen: een jonge werkloze twintiger die als danser aanzien zoekt binnen zijn eigen gemeenschap. Verder vertelt ze het verhaal van de eigenaar van een plaatselijke postzegelwinkel. Een oude knar van 75 die zijn winkeltje na een halve eeuw wil overdragen aan de nieuwe generatie. "Hij zag zijn buurt heel erg veranderen doorheen de jaren, en wil nu 'de rust van een krijger' opzoeken. Misschien voelde die man hoe hij voortdurend moest opboksen tegen de moderne tijd?"

Iedereen aan de Dampoort blijkt zijn of haar buurt ook anders te zien. Sommigen klagen de leegstand aan, maar een Marokkaanse huismoeder vindt de wijk dan weer overbevolkt. "Zij kwam hier wonen toen ze nanny was in het huishouden van fabrieksbazen. Een leven lang zorgde ze voor andermans kinderen, tegen een karig loon. Sinds de jaren 60 deed ze dat. De Dampoort beschouwt ze als haar thuis, maar ze wil nu wel sterven in haar geboorteland, om de cirkel rond te maken."

In het postapocalyptische sprookje dat Little Trouble Kids vertellen, leeft ze evenwel verder als een geest in de kerktoren. "Door global warming blijft alleen de kerktoren van de Dampoort boven water in onze visie. En daar zitten onze drie protagonisten samen."

Popmuziek in bidonville

Tales of the Lost and Found klinkt als popmuziek in bidonville. Of zoals Little Trouble Kids het zélf omschrijven: Tom Waits meets Alice in Wonderland. De referentie aan Lewis Caroll slaat niet op de psychedelische paddenstoelen die ze in de stationsberm aan Dampoort aantroffen, maar op de blik van Alice, waar voortdurend verwondering uit blijft spreken. Ook in de muziek geldt dat: "De liedjes hebben we gebaseerd op de dynamiek van de buurt en de sound van de stad. Eigenlijk zeiden de instrumenten ons steeds wat we moesten spelen, en niet andersom."

Little Trouble Kids presenteert Tales of the Lost and Found op het H.Hartplein, Sint-Amandsberg (21u, gratis)

oudepastoriefeesten.be

littletroublekids.tumblr.com