Krakend gebak

Ik maak pannenkoeken, jongens. Dat is mijn specialiteit." In zijn met kookboeken overladen keuken, in Molenbeek langs het Kanaal, breekt Wim Ballieu eieren in een kom, giet er melk en bloem bij en klutst erop los. Behendig zwiert hij een rond stuk deeg de lucht in en vangt het op in de oude pan. "Dat is het recept voor goede pannenkoeken", zegt hij wijselijk. "Een oude, gietijzeren koekenpan." Hij neemt een tweede roestig exemplaar van het vuur en klopt met de zijkant twee-, driemaal tegen zijn fornuis. De pannenkoek komt vlotjes los van de bodem. "Zo kun je een echt Ballieu-fornuis herkennen", grijnst hij. "Door de blutsen in het ijzer. Een techniek die ik heb meegekregen van mijn grootmoeder. Alhoewel", zegt hij terwijl zich voorover buigt en inspecterend met zijn hand over de zwarte ijzeren kant glijdt. "Hier valt het nog mee."

Hij laat de pannenkoeken even voor wat ze zijn en trekt het deurtje van de oven open. De vier halve maantjes die liggen te knisperen, heeft hij niet zelf gemaakt. Die komen gewoon van de supermarkt. "Dat is dan weer typisch ik. Bakklare croissants in de oven opwarmen, kan ik voor geen meter." Hij legt de vier net iets te hard gebakken croissantjes op een bord. "Ach, ik kook het beste als ik met mijn handen in het eten kan ploeteren. Kneden, rollen, wroeten. Dat ritueel zit in mijn vingers. Maar dan moet ik wel mijn aandacht erbij houden, of het gaat mis."

Plots steekt Wim zijn hoofd met een ruk in de lucht en snelt naar het fornuis toe. "Zie je wel, de pannenkoek is aangebrand." Hij zucht: "Zeker een vierde van de stapel is mislukt." Maar Wim is te streng. De pannenkoeken smaken heerlijk. En de croissants? Gelukkig zijn er ook mensen die van krokant houden.