Hygiëne voor hoofd en huid

Piepjong zijn ze, deze Bonnie en Clyde van de performancekunst, maar gehypet tot ver in het buitenland als je hun indrukwekkende lijstje coproducties en residenties bekijkt. Een mens zou van minder beginnen zweten. En dat doen ze met liters in Wellness, verpakt onder een glimmend laagje massageolie.

Onder het mom van 'een gezonde geest in een gezond lichaam' gaan Holzinger en Riebeek in het sluitstuk van hun trilogie op zoek naar de geperfectioneerde mens. Onder de leiding van een opgespoten goeroe - een kruising tussen een gothic travestietbarbie, esoterische yoga-instructrice en make-or-break-you-jurylid uit menig talentenshow - gaat het duo samen met twee andere performers op bootcamp om hun innerlijke zelf te ontdekken.

Klinkt bekend? Tja, Holzinger en Riebeek bewezen al eerder dat ze een sterke vinger aan de pols van de populaire massa- en entertainmentcultuur hebben. Het lijkt wel alsof ze hele dagen niets anders doen dan verlekkerd de donkere krochten van het internet en MTV afschuimen, op zoek naar de meest obscene, trashy of weirde menselijke uitspattingen.

Zo opent Wellness met een imitatie van een dansfilmpje van de Franse choreograaf Yanis Marshall die vooral op het internet furore maakt met zijn campy interpretaties van Rihanna en Lady Gaga. 'I look for you in magazines, where I was a beauty queen', klinkt de bezwerende stem van Lana Del Rey terwijl het viertal in zijn spannende sportoutfitjes een pas de deux aangaat met een glossy tijdschrift.

'Relax your anus'

'Express yourself, relax your anus, let go of your agenda', beveelt de spirituele meesteres even later als tegenwicht tegen dat verblindende spiegeleffect. Welwillend glijden de zieltjes naakt over de scène in een plas olie, tot er een orgie ontstaat. Alle grenzen, euh, open! Holzinger en Riebeek zijn trendwatchers als geen andere, dat staat buiten kijf. Ze voorvoelen sterk wat er vandaag leeft in de populaire cultuur, maar of ze zich daar ook bewijzen als straffe theatermakers, is hoogst twijfelachtig. Net zoals Spirit, is Wellness een rommeltje van jewelste: een patchwork van losse, eenvormige en langdradige scènes zonder spanningsboog, uitgekiend ritme of doordachte opbouw.

Holzinger en Riebeek hebben vooral te kampen met een gebrek aan focus, die verloren lijkt gegaan onder de pompende technobeats, rookmachine en regenbooglichten. Overmeesterd door een veelheid aan inspiratiebronnen, gooien ze die ruwweg en intuïtief op een hoopje, zonder ze te stroomlijnen tot een sprekend geheel.

Zo krijg je een voorstelling die heel wat sporen uitzet - rond de hedendaagse schoonheid- en zencultus, queerness, de impact van de media op onze identiteit, de pornoficatie van de samenleving - maar er geen enkele uitwerkt. Bovendien haalt het duo die beelden en ideeën niet voldoende door de mangel van hun eigen verbeelding. Wellness blijft zo een toonbeeld van klakkeloos citeren, zonder manipulatieve grijns, uitgestoken middelvinger of naïeve ontroering die de uiterlijke leegte op scène hekelt of omarmt.

Na drie voorstellingen wordt die pastichestrategie overigens een beproefd recept dat niet meer entertaint, choqueert of tot nadenken stemt, maar wel doet afvragen of dit nog goed theater oplevert.