Seal levert strijd met houdbaarheidsdatum
Al een kwarteeuw is Seal naar eigen zeggen op zoek naar 'de perfecte song'. Een nobel streven, maar op Couleur Café viel daar weinig van te merken.
Onze allerlaatste beetje street cred zal er na deze bekentenis ongetwijfeld aan moeten geloven, maar soit: voor Seal hebben we altijd een zwak gehad. De soulzanger heeft een wendbare strot die heel wat andere hitlijsters onverbiddelijk naar af stuurt, en kan ook hits voorleggen die genoeg emotionele spankracht vertonen om de Knuffelrockstempel te vermijden. Met peperdure hemden en zwartgelakte nagels probeerde de superster zijn status extra in de verf te zetten op de terreinen van Tour&Taxis.
Dat de duizenden toeschouwers zich wellicht verwachtten aan een bloemlezing uit zijn hitcollectie, kon de superster dan weer worst wezen. Hij gaf de voorkeur aan zijn laatste plaat 6:Commitment. Geen snuggere beslissing. Hierdoor zag je de artiest immers een ongelijk gevecht leveren met zijn eigen houdbaarheidsdatum. 'Weight of my Mistakes' klonk als een zielloos overschotje uit de eighties, terwijl 'Silence' en 'Secret' zich kreupel naar hun eind sleepten. Ondanks een potige achtergrondgroep klonk het geluid vaak flinterdun. Meer dan eens scheen Seal zelfs vals te zingen.
Tot overmaat van ramp kreeg het nieuwe 'The Way I Lie' de huichelachtigste bindtekst van het weekend mee: "Hoe gaat het met jullie? Het is oneerlijk: jullie weten zoveel over mij, maar ik zo weinig over jullie."
Viel er dan niets goeds te melden? Ach jawel: zelfs in een uitgedunde soulversie bleef 'Kiss From a Rose' - de sleutelsong van Batman Forever en zijn grootste wereldhit - moeiteloos overeind. En ook met de classic 'Crazy' kon Seal zich opnieuw in het collectief geheugen griffen. Hetzelfde gold trouwens voor een schijnbaar onverslijtbaar 'Killer'. Jammer genoeg bleken die hits slechts een pover bindmiddel .
Hopelijk volgt er een revanche op Night of the Proms.