Twijfelen tussen groove en gefröbel

José James

Zaterdag, 16.35 uur

Elke artiest die platgetreden paden mijdt, drukken we nauw aan het hart. Maar zo drastisch als José James hoef je nu ook weer niet af te wijken van eigen werk.

Bijna alle songs van The Dreamer en Blackmagic kregen rusteloze herwerkingen mee: daar zaten een virtuoze pianist, drummer en bassist voor veel tussen, maar zelf liet James ook graag zien wat hij in huis had. Om de haverklap verviel de Brooklyner in freestyles (het frappantst in ‘Park Bench People’), liet hij zijn stem klinken als een gescratchte plaat (‘Code’) of deconstrueerde hij zijn eigen zanglijnen. Dat die uitspattingen soms tot langdradig gefröbel leidden, moest je er maar bijnemen.

Daardoor viel de set aanvankelijk iets te hard op het dak van de festivalgangers, die schaapachtig applaudisseerden. De stemming veranderde gelukkig gaandeweg, toen technische hoogstandjes plaats ruimden voor de grootste troeven van de jazzman: onweerstaanbare grooves en een soulvolle voordracht. In ‘Electromagnetic’ kreeg hij het publiek moeiteloos mee. Met de chanteuse Jordana de Lovely hield James bovendien nog een andere troef achter de hand: tijdens de sensuele r&b van ‘Love Conversation’ (hitsiger dan op de cd) of het lang uitgesponnen ‘Blackmagic’ waande je je zelfs in een broeierige nachtclub. Dik de moeite dus, voor wie af en toe ook wilde doorbijten. (GVA)