4 redenen waarom Cactus blijft prikkelen

Massa's exclusieve parels

Om Massive Attack naar Brugge te kunnen halen, loopt het festival dit jaar speciaal van zaterdag tot maandag. Zondagnacht sluit de Britse triphopgroep namelijk Les Ardentes af, net over de taalgrens. Het lijdt geen twijfel dat Massive Attack de grootste lijsttrekker is op de affiche, maar Cactus kan wel op méér fraaie namen rekenen. Heel wat acts zakken deze zomer zelfs exclusief af naar het Brugse Minnewaterpark. De legendarische ninetiesgroep Afghan Whigs zult u deze zomer bijvoorbeeld nergens anders zien in ons land, net zomin als Conor Oberst, die een prachtige soloplaat komt voorstellen, of Jamie Woon en M.Ward. In de aanloop naar haar langverwachte tweede plaat speelt Selah Sue ook haar enige Vlaamse festivalconcert op Cactus.

Die illustere namen oefenen duidelijk een grote aantrekkingskracht uit. Het festival rekent traditioneel op late beslissers en muzikale dagjestoeristen, maar merkt dat de tickets dit jaar aanzienlijk sneller over de toonbank gaan. "De verkoop loopt zo'n 35 procent beter dan gewoonlijk," klinkt Patrick Keersebilck verguld. De programmator van Cactus Muziekcentrum gelooft zelfs dat ze het bordje met uitverkocht zullen kunnen bovenhalen. "Je ziet dat groepen als Massive Attack en Afghan Whigs op een heel sterke fanclub kunnen rekenen, en veel volk op de been brengen."

Een charmant publiek

"Exclusieve namen strikken, is geen doel op zich," stelt Keersebilck niettemin scherp. "We moeten vanuit artistiek oogpunt achter elke naam kunnen staan. Al wordt die opdracht steeds moeilijker: we willen een programma samenstellen dat de eclectische geest van het Cactusfestival vat. Maar net zo goed moeten we oog blijven hebben voor het commerciële aspect, om op het eind van de rit onze broek niet te scheuren. Het festival is ook fragiel, en afhankelijk van het goede weer, hebben we gemerkt na een eerdere, uitgeregende editie. Het heeft elk jaar wel iets van een potje Russische roulette."

Doorheen de jaren heeft Cactus gelukkig een behoorlijke reputatie opgebouwd bij Britse bookers, wat helpt bij de onderhandelingen. "Die reputatie danken we voor een groot deel aan onze locatie en het warme onthaal. Van grote artiesten horen we al eens dat ze verwonderd en gecharmeerd zijn door zo'n aandachtig publiek. Intimistische soloartiesten zijn nooit evident op festivals, maar bij ons werkt die combinatie kennelijk.

Het Minnewaterpark vormt natuurlijk ook een intiem decor, ondanks een capaciteit van bijna tienduizend man. Dat kleinschalige karakter blijkt van doorslaggevend belang voor heel wat artiesten. Sommige bands kiezen liever voor megagrote festivalshows, maar een artiest als Elvis Costello hield bij ons net van het gevoel in een kleine zaal te spelen. Ik snap dat wel: je vóélt de aanwezigheid van het publiek echt. Blijkbaar is dat minder vanzelfsprekend op de meeste festivals." Michael Franti liep dan weer hoog op met de relaxte sfeer backstage, het terrein en de historische binnenstad van Brugge: voor veel artiesten is Cactus een oase van rust tijdens hun tour.

Ouderwetse eenvoud

Cactus zweert bij een gedachte die in het hedendaagse festivalcircuit wat ouderwets aandoet: de organisatie kiest namelijk voor slechts één podium. Op die manier staat geen enkele muziekliefhebber voor vervelende dilemma's, maar wat sterker is: je ziet er eigenlijk ook zelden concerten die tegenvallen.

De modale muziekfan én de doorgewinterde melomaan doet zelfs vaak prachtige ontdekkingen. Dat ligt goeddeels aan de programmatie, die volop kansen biedt aan jonge, beloftevolle groepen. Sommige bands hebben zelfs hun eerste Belgische festivalstappen gezet op Cactus: Sixteen Horsepower (1996) kwam rechtstreeks overgevlogen uit het Amerikaanse barcircuit, terwijl gelukkige festivalgangers ook het debuut van My Morning Jacket (2000), Dead Man Ray (1998), The Frames (2005) of Gnarls Barkley (2006) meemaakten op Cactus.

De magie van het Minnewaterpark

De betoverende charme van het Minnewaterpark is essentieel voor het festival: overdag luier je in een prachtig groen stadspark, en 's avonds betreed je een feeëriek verlichte sprookjesomgeving. Dat decor spreekt elk jaar weer tot de verbeelding van artiesten en publiek. En het zou dit weekend nog mooier moeten ogen, dankzij het kunstencollectief FERM, dat een indrukwekkende installatie uitgedokterd heeft.

Een andere sterkmaker is het aanbod van eetstandjes. Op het Bargeplein wordt ook nu weer een ruim aanbod voorzien van onder ander Mexicaanse, Tibetaanse, Afrikaanse en vegetarische specialiteiten, naast de gehaktballen van Balls & Glory of pannenkoeken op grootmoeders wijze. En verder word je op je wenken bediend met vers fruit, yoghurt, smoothies en Marokkaanse muntthee. Een voordeel op Tomorrowland heeft het Brugse festival dan weer met de buren. "Een paar jaar geleden probeerde een hotel met commerciële belangen de buurt op te stoken tegen ons, maar een aantal bewoners zijn toen actief opgekomen voor ons," herinnert Keersebilck zich. "Momenteel hebben we nog steeds een goede relatie met de buurt, maar dat komt ook omdat we onszelf heel wat discipline opleggen. We beperken het aantal festivaldagen, en nog lang voor de decibelregel bestond, hadden wij die bovengrens zélf al toegepast: dankzij een betere verspreiding van het geluid in het park hoeven we het volume niet op te drijven om álle mensen te laten genieten."

Cactus Festival, nog tot en met maandag in het Minnewaterpark, Brugge, www.cactufestival.be