Gegijzeld door de groove
Hij ziet zijn optredens liever als een dronken orgie dan als een kerkelijke viering. Toch stond Ben Howard in Brussel onmiskenbaar voor een devote parochie. Euforisch hing het publiek in de AB aan de lippen van de surfer-songwriter.
Voor de Britse debutant was het inmiddels al de zesde (!) keer dat hij in diezelfde Brusselse zaal speelde. Zijn vuurdoop beleefde hij eind 2008, in het voorprogramma van Xavier Rudd. Maar maandag kreeg hij de grote AB voor het eerst op eigen kracht afgeladen vol. Moeiteloos zelfs.
Aan zijn vorige passages hield Howard duidelijk een trouwe spionkop over. En net als in Nederland, Frankrijk en Engeland is dat groeiende succes van Ben Howard te verklaren door geestdriftige mond-aan-mondreclame.
Geen wonder ook. Hoe goed de songs op zijn eerste langspeler Every Kingdom mogen klinken, op het podium komen die liedjes pas écht tot leven.
Nu eens mondden ze uit in manische singalongs ('The Wolves'), en dan weer galmde het publiek als een veredeld kerkkoor mee ('Keep Your Head Up'). Met die hoogtepunten alléén deed Howard vermoeden dat hij straks wel eens de grootste publiekslieveling zou kunnen worden op Rock Werchter.
Toch reserveerde de Brit evenveel ruimte voor samenzang als voor verstilde schoonheid. De helft van de tijd leek zelfs een stemmig zeebriesje te waaien door de set, dat hoogstens opgeschrikt werd door het knetteren van een kampvuur. In een laidback 'Old Pine' of 'Everything' kwamen zelfs de dansende vuurvliegjes tegen de backdrop minder discreet over.
Maar die intimistische, warme sfeer durfde snel te kantelen. Zo werd de stille dreiging in 'Oats in the Water' brutaal aan flarden gescheurd door een zinderende gitaarsolo. Het oorspronkelijk akoestische 'The Fear' werd dan weer verrassend onder hoogspanning gezet met woeste gitaren en een funky bas.
Vingervlug
Overigens: die bassiste kweet zich net zo knap van haar taak als percussioniste én celliste, terwijl de tweede gitarist zich een enkele keer op een contrabas stortte, in 'Further Away'. Die song kreeg een vingervlug duel tussen staande bas en gitaar mee. Gewoonlijk willen zulke jams wel eens ontaarden in pretentieus gepriegel, maar Howard slaagde erin om iedereen te gijzelen in een straffe groove.
Dat was ook het geval in 'Depth over Distance', waarin Howard zijn akoestische gitaar promoveerde tot lapsteel én slaginstrument. De sound van Ben Harper lonkte even in de finale van die song.