De kerken lopen leeg, Tomorrowland loopt vol
Zeven topfotografen stellen zeven weken lang nieuw werk voor én gunnen ons een blik op de wereld achter de lens: hoe kwamen hun beelden tot stand? Vandaag: Dimitri Van Zeebroeck.
"Ook u kan ik het aanraden", is zijn eerste zin. En als hij nu 'zelfs' in plaats van 'ook' had gezegd, kon je je vragen stellen. Maar fotograaf Dimitri Van Zeebroeck klinkt oprecht als hij vertelt over wat hij vorig weekend zag en dacht en voelde en meemaakte tijdens het eerste weekend van Tomorrowland. Vanaf nu vertelt hij in monoloog, dit verhaal heeft geen vragen meer nodig, over een festival waar hij nooit eerder was en waarover hij voordien, als hij er beelden van zag op tv, alleen dacht: "Ach."
"Nu snap ik waar de hype vandaan komt. Canon had me gevraagd om Tomorrowland in het spoor van kunstenaar Wim Tellier te volgen. Als zijn naam je niks zegt, dan ken je hem zeker van We Drift, een project waarin hij vorig jaar landschappen met rode pleisters fotografeerde of van toen hij foto's op de Schelde liet drijven. Het is een man die ik zeer hoog inschat. Op Tomorrowland had hij een wereldwijde primeur: Unity Portraits. Op een richel waren 46 camera's vastgemaakt die elk in een bepaalde hoek stonden en waarmee hij per dag één foto van die hele massa maakte. Alle beelden werden nadien door twee Australiërs aan elkaar vastgehecht, zodat je een foto krijgt met gigapixel en waarin je tot in het oneindige kunt inzoomen. Bedoeling is uiteindelijk dat beeld te uploaden en mensen kans te geven te taggen: iedereen kan zichzelf immers, inzoomend, haarscherp zien op dat panoramische beeld. En het past helemaal in de unity-filosofie van Tomorrowland.
"Ik volgde hem, maar tegelijk zette ik mijn camera in op die massa jonge mensen. Tomorrowland is een microkosmos. Een reis die jongeren maken, vanuit de hele wereld, weg van de bekommernissen. Alsof ze een nieuw soort religie beleefden. Een vorm van escapisme. Er worden vliegtuigen uit de lucht geschoten, de willekeur van de terreur is niet te vatten en jongeren, die beseffen in welke wereld ze leven, hebben dat tegenwicht nodig. 'God is a DJ', zong Faithless en dat is daar echt zo. Iedereen in trance, de handen naar de hemel reikend. De kerken lopen leeg, maar Tomorrowland loopt vol. Ongetwijfeld omdat ze er nood aan hebben. Nood aan een ritueel. Dat vinden ze daar, drie dagen samen.
"De setting is heel erg dankbaar. Je hoeft je lensdop maar weg te halen en de beelden komen op je toe. Ik stapte erop af als een wildlifefotograaf die in de brousse ligt te wachten op een dier dat langskomt. Tomorrowland was mijn natuurreservaat en ik was de natuurfotograaf die met twee camera's, waarvan één met extreme telelens, de specimens van die wereld ging capteren. Die lens had ik nodig om mensen te isoleren. Zo werk ik ook in mijn documentaires voor tv. Het gaat om het individu in die massa.
"Terwijl ik de laatste nacht naar huis reed, bedacht ik me plots iets. De Schorre, het festivalterrein, is eigenlijk een voormalige kleiput en groter kan het contrast met de geschiedenis niet zijn. Rond 1900 was de Rupelstreek het toneel van zware sociale mistoestanden en kinderarbeid, amper honderd jaar later staan jongeren zich op diezelfde plek uit de bol te dansen. Toen de steenbakkerijen dichtgingen, werden die putten afvalstorten. De Rupelstreek als vuilnisbak van Vlaanderen. En daar dansen jongeren uit Colombia en Oekraïne zich nietsvermoedend te pletter. Dat is uniek."
En dan, einde monoloog: "Ik ga zaterdag nog eens terug."
unityportrait.tomorrowland.com