Ook België heeft nu een zeilmeisje
Nederland had er al eentje, een zeilmeisje: Laura Dekker. De wereld rond voor haar plezier. Ook België heeft er nu een. De wereld rond voor de sport. Na jaren van afzien is het zover: brons voor Van Acker. Goud voor strijdlust.
Meer dan 250 dagen zat Evi Van Acker in een kleine boot in de baai van Weymouth, aan de Noordzee. Een vast patroon werd het: drie weken Weymouth, een week België.
Het Britse verhaal begon in 2009, in september. De zoektocht naar een geschikte trainingsplek om de Spelen in 2010, '11 en '12 voor te bereiden. Eén probleem: de Britten eisten 80.000 pond (meer dan 100.000 euro) per boot in de baai. Ze wilden het water immers voor zich alleen. Maar het lukte niet. Zo betaalde de Nederlandse ploeg uiteindelijk zo'n 400.000 euro om haar team te installeren in Weymouth. Idem voor de Amerikanen en de Italianen.
De Belgen niet, die kropen een baai verder, in Portland. Coach Wil Van Bladel sprak er met de local council en trok naar zeilclubs. Uiteindelijk legden ze acht plaatsen vast, dus ook voor het VYF-Talent-team, de trainingspartners van Van Acker. Tegen 1.100 euro per plaats, per jaar. De totale kostprijs van de trainingscampagne voor de Belgen bedroeg 34.000 euro. Opvallend: Ook de Chinezen trainden zich de pleuris in Weymouth. Het podium liegt dus niet. De top drie: China, Nederland en België. Zij - Xu, Bouwmeester en Van Acker - kenden het water, ze kenden de wind, ze kenden de ins en outs van Weymouth Bay.
De bronzen plak is voor Van Acker de bekroning van een jarenlang proces. Haar leven was weinig meer dan fitnessen, zeilen, slapen en eten. Dat zei ze ook net na de race. Het meisje dat zo graag structuur heeft. Ze hield van haar dagelijkse schema, hoe hard dat ook was. Al moest ze daarvoor 250 dagen naar Weymouth. Er was die olympische droom.
Joviaal en ernstig
Het lijkt ook een turbopuber, Van Acker. Een machomeisje, met een franke mond. Maar achter dat joviale gelaat schuilt ook een volwassen jongedame. Ze praat over vlechten in het haar, over haar talismannen in haar huis in Weymouth. Die heten Sir George, Miss Emily en King Julian. Dat is het meisje in Evi Van Acker. Maar evengoed praat ze over haar ambities als toekomstig bio-ingenieur, over het verlies van haar vader of haar burn-out van een paar jaar geleden. Dat is de dame in Evi Van Acker.
En die twee komen samen in de boot. Het joviale kanaliseert de stress, het ernstige zorgt voor focus. Want dat is haar sterke punt: de enorme focus op het zeilen. Daarbij kreeg ze hulp van psycholoog Jef Brouwers. Drie jaar lang stond alles in het teken van die olympische race. Drie jaar lang is alles opgeofferd. Om dan uiteindelijk te eindigen met brons, na een onwaarschijnlijke thriller.
Na afloop zag je dat contrast: tranen bij Marit Bouwmeester (2de) en de enorme glimlach bij Van Acker. Het toont haar ingesteldheid. Zoals ze het zelf ook zei: "Ik kan ontgoocheld zijn, maar stel dat ik hier als vierde stond. Met tranen in de ogen. Wat dan?"