Tactloze Els Clottemans doet familie slachtoffer assisenzaal uitrennen
Op het assisenproces over de parachutemoord hebben de kinderen en de weduwnaar van Els Van Doren helemaal overstuur de rechtszaal verlaten toen Els Clottemans tijdens een van de videoverhoren aan zelfbeklag deed.
Meer dan twintig keer werd Clottemans audiovisueel verhoord. De speurders waren daarmee begonnen omdat Clottemans na haar klassieke verhoren urenlang bezig was met het laten aanbrengen van soms triviale verbeteringen. Tijdens de eerste videoverhoren, toen ze nog vrij haar verhaal mocht doen, beweerde Clottemans dat ze zich gebruikt voelde door Marcel Somers. De Eindhovenaar had een buitenechtelijke relatie met de getrouwde Els Van Doren. Achter de rug van Van Doren dook ook Clottemans met Somers in bed.
“Ik stond onder invloed van Marcel”, aldus Clottemans. “Ik kon niet van hem wegblijven. Toen ik naar de Verenigde Staten op reis ging, was ik blij dat ik een tijdje niet naar de parachuteclub in Zwartberg moest gaan. Zo kon ik loskomen van Marcel.” Ook na de dood van Els Van Doren legde Somers beslag op Clottemans, beweerde ze. “Ik had het gevoel dat ik de leegte moest opvullen. Hij wilde kussen, samen douchen, samen slapen. Daar had ik geen zin in. Ik wilde zelf bepalen wanneer we seks hadden.”
De vrijuit pratende Clottemans veranderde toen de tweede verhoorronde aanbrak: die waarin ze werd geconfronteerd met de tegenstrijdigheden in het dossier. Het begon al met de dag waarop ze uit haar cel werd gehaald. “Op maandag moet ge mij niet komen uithalen”, klonk het bars. “Dan heb ik tekenles. Ik heb ook mijn bezoek moeten afzeggen.”
Toen de speurders haar vroegen waarom ze een foto van Els Van Doren naar Het Belang van Limburg had gemaild waar Marcel Somers ook op stond, haalde Clottemans haar schouders op. “Waarom precies die foto?”, drong speurder Nico Cilissen aan. “Zo kwetsend voor de nabestaanden.” Clottemans bleef maar praten over hoe ze eens iets anders in de krant wilde zien dan de foto van het rouwprentje. De nieuwe vragen die haar werden voorgelegd negeerde ze opzettelijk.
Vanuit de regiekamer kwam haar vaste ondervrager Eugeen Crabbé ziedend de verhoorruimte binnengestormd. “Zeg mij waarom!”, brieste hij. “Ge antwoordt niet op de vraag. Waarom die foto? Hebt gij dan helemaal geen empathisch vermogen?” Clottemans stopte haar woordenstroom en keek Crabbé hautain aan. “Ik vond het een mooie foto.”
Tijdens datzelfde verhoor deed Clottemans ook haar beklag over het feit dat zij als enige verdachte binnenstebuiten werd gekeerd. “Els is dood en blijft dood. Ik leef nog, maar ik weet niet hoe lang ik dat hier nog uithoud”, zuchtte ze, impliciet verwijzend naar haar zelfmoordpoging. “De kinderen hebben hun vader nog.”
De opmerking deed de temperatuur in de assisenzaal meteen tot ver onder het vriespunt zakken. De tienerkinderen van Els Van Doren barstten in tranen uit, hun vader Jan De Wilde volgde ze op weg naar buiten. De tranen kregen opnieuw de vrije loop toen het videoverhoor van De Wilde werd samengevat. “Ik kan niet meer alleen zijn. Ik heb wel een nieuwe relatie, maar dat geeft geen steun. Het is een middel tegen de eenzaamheid. Soms zit ik rond te kijken in mijn huis en vraag ik me af: ‘Wat doe ik hier?’”
Het videoverhoor van Marcel Somers ging lijnrecht in tegen wat Clottemans eerder over haar liaison met hem had gezegd. “Alle bezoeken van Babs waren vrijwillig. Ik heb haar nooit gedwongen naar Eindhoven te komen.” Ook het feit dat Clottemans zich zonder morren schikte met haar tweede plaats in de driehoeksverhouding, verwees Somers naar het rijk der fabelen. “Ze zei dat de vrijdag van haar was. Duidelijker kon ze niet laten blijken dat de situatie haar niet aanstond.”