Fransen en Britten niet dichter tot elkaar

Le Touquet / Brussel

Reuters / Eigen berichtgeving

'W e hebben een verschillende aanpak", zei de Franse president Chirac. "Maar we zijn het erover eens dat Irak ontwapend moet worden en dat dat via de Verenigde Naties dient te gebeuren."

Openlijk verliepen de contacten tussen Britten en Fransen gisteren opvallend kameraadschappelijk, vooral tot vreugde van de Britten. Als ze iets konden missen als kiespijn, dan was het wel een balorige Chirac die tegenover de publieke opinie nogmaals de Europese verdeeldheid zou demonstreren. Niet alleen omdat Londen zich hopeloos ergert aan het dubbele Europese signaal aan Saddam. Ruzie hebben Blair en Chirac al minstens één keer te veel gehad. In oktober kwam het tot een woordenwisseling op de EU-top in Brussel. Een boze Chirac verplaatste toen uit rancune de jaarlijkse Frans-Britse ontmoeting van begin december naar gisteren.

Desondanks zijn de verschillen, met een oorlog tegen Irak in het verschiet, alleen maar scherper gesteld en dat kon de joviale sfeer van gisteren niet verbergen. Blair wilde van Chirac de belofte dat Frankrijk geen veto zou uitspreken tegen een tweede VN-resolutie over Irak, maar daar is hij niet in geslaagd. Chirac wilde van Blair de verzekering dat hij niet buiten de lijnen van de VN zou kleuren. Hij kreeg ze, maar met die 'toezegging' herhaalde Blair alleen maar een veelvuldig uitgesproken belofte. Enig pluspunt: Blair zou van Bush de verzekering gekregen hebben dat ook de Amerikanen via de VN willen blijven werken.

Blijft het verschil dat de Fransen zich haast visceraal keren tegen een oorlog en dat de Britten er in het kielzog van Washington mee willen doorgaan. Blair vertelde maandag de parlementsleden van zijn partij zelfs dat hij van plan is zijn politieke toekomst op het spel te zetten voor Irak. "Ik wil niet de premier worden die de geschiedenisboeken ingaat als de man die perfect op de hoogte was van de dreigingen van massavernietigingswapens en terrorisme en daar niets aan deed." De Franse premier Raffarin verklaarde dan weer dat Frankrijk "de volste bedoeling heeft onafhankelijk te blijven". Veel van de Franse onverzettelijkheid heeft te maken met de binnenlandse situatie. Het anti-amerikanisme dat de oorlogsplannen tegen Irak in Frankrijk uitlokt, is zelfs naar Franse normen ongewoon fel. Chirac mag daar volgens sommige berichten wel verveeld mee zitten, hij kan er niet omheen. Tegelijkertijd is de Franse weerzin een uitloper van een gaullistische traditie: het gevecht om van Frankrijk een belangrijke speler op het internationale toneel te maken. Verwacht wordt dat Chirac enkel van positie verandert als harde bewijzen tegen Saddam worden bovengehaald. Dat is echter ook hoog spel: trekken de Amerikanen zonder tweede VN-resolutie ten oorlog, dan betekent dat een degradatie van de VN-Veiligheidsraad en van Frankrijk. Dat ingaan tegen de afkeer voor een oorlog in eigen land zware gevolgen kan hebben, weet ook Tony Blair. Uit een recente opiniepeiling blijkt dat 84 procent van de Britten tegen een unilateraal ingrijpen in Irak is. Blairs populariteit is inmiddels gedaald tot 33 procent, een absoluut dieptepunt. (FL)

Tony Blairs populariteit daalt tot 33 procent, een absoluut dieptepunt