De karaokeband die Guns N' Roses heet
Een draak van een plaat. Een opgeblazen schim van een zanger. En een pastiche van een groep. Vinden fans van het eerste uur eigenlijk nog één argument om Guns N' Roses zondag te gaan bekijken op Graspop? Blijkbaar wel.
Eén zekerheid bestaat er over zondag. De kans dat Axl Rose de weg naar het podium op tijd zal vinden, is zo goed als onbestaande. Bij zijn vorige passages in Europa schommelden de vertragingen tussen 'fashionably late' en liefst drie (!) uur. In Dublin werd de zanger twee jaar geleden zelfs met flessen van het podium gekegeld toen hij bespottelijk lang op zich liet wachten. Ieren zijn blijkbaar tuk op time management. De reden voor het oponthoud? Zanger en primadonna Axl Rose eiste niet gestoord te worden tijdens zijn gebruikelijke avonddutje. Begin jaren negentig onderhield de rosse zanger die gewoonte trouwens al. En ook toen was hij allerminst zinnens om een mea culpa te slaan over z'n late opwachting tijdens concerten: "Als je een meisje leert kennen en haar wil neuken, wacht je toch ook graag. Of ga je dan zeuren dat je de volgende ochtend vroeg uit de veren moet?", klonk het toen in Rolling Stone.
Gebrekkige conditie
Fans delen die mening schijnbaar steeds minder: op YouTube zijn er legio filmpjes waarin de eerste noten van openingssong 'Welcome to the Jungle' overstemd wordendoor een stormachtig boegeroep, van fans die hun laatste bus of trein naar huis zullen missen.
Maar toch lijdt de ticketverkoop niet wezenlijk onder het gedrag van Axl Rose, het enige overblijvende lid uit de originele line-up van Guns N' Roses.
Minder vergevingsgezind blijken de fans dan weer over de ongelijke strijd die de vijftigjarige zanger voert met de weegschaal. Een gevecht dat inmiddels groteske proporties heeft aangenomen. Vanaf de eerste comeback-concerten aan het begin van deze eeuw tot vandaag transformeerde de vroegere pin-up in een moddervette walrus - inclusief de snor. 'Sweet Pie O' Mine' kopte een Britse krant zelfs bij een van de laatste doortochten van de groep.
An sich zou de metamorfose van Rose niet eens een struikelblok mogen zijn. Wél vormt Rose' gebrekkige conditie het grootste probleem. De laatste optredens die op YouTube gepost werden, laten een amechtige, vaak zelfs verwarde zanger horen, die om de haverklap naar een tentje met een zuurstoftank rent om het eind van de show te halen. Zijn recente valpartijen in Rusland, Polen en Frankrijk doen evenmin goeds vermoeden over de evenwichtige toestand van de zanger.
Onberekenbaar
Maar opmerkelijk genoeg draagt dat weinig stabiele imago van de frontman eigenlijk vooral bij aan de grootste aantrekkingskracht van Guns N' Roses. "Axl vindt altijd wel een reden om een robbertje te vechten", monkelde gitarist Slash onlangs nog over zijn vroegere bandmaat. "Al was de reden mij vroeger niet altijd duidelijk."
Zowel in het verleden als vandaag tekende de agressieve frontman inderdaad voor explosieve, onberekenbare shows. Van de stadsrellen in St. Louis (1991), toen Rose het publiek indook om te meppen op een bootleggende cameraman, tot de recente beledigingen aan het adres van concertorganisatoren, fans van Slash of hardhandige securitymensen, krijgen adepten van Rose' befaamde uitbarstingen waar voor hun geld. Tenminste, als je te vinden bent voor de scheldpartijen van een vuilbekkende diva, die hits stillegt en dreigt naar huis te gaan wanneer iemand in de zaal waagt wat op het podium te gooien. Kijken naar Guns N' Roses is als een denderende trein gadeslaan die elk moment lelijk kan ontsporen.
Helaas: nog minder aantrekkelijk oogt de rest van de line-up. Daarmee komen we aan het belangrijkste euvel bij de nieuwe Guns N' Roses, ofwel: Axl Rose met enkele Hollywood-karikaturen. Wie wacht trouwens op een nieuwe plaat van deze nieuwe groep, na het laatste wapenfeit van Rose? Het megalomane en geflopte Chinese Democracy, een plaat vol losse flodders, was niet voor herhaling vatbaar.
Wie Rose' oude groepsmaatje Slash zondag zou missen, kan vanavond gelukkig toch ook terecht op Graspop. Daar speelt de gitarist immers solo. De rosse zanger liet hij midden jaren 90 aan zijn lot over.
Maar zelfs dat wezenlijke gebrek aan originele en legendarische groepsleden lijkt de hardnekkige spionkop niet te deren. Hoe dat komt? Het enige waar een kwarteeuw na het debuut nog steeds niet aan te tornen valt, zijn de classics van Appetite For Destruction, GN'R Lies en Use Your Illusion I&II. Bij de eerste noten van 'Welcome To The Jungle' zullen duizenden festivalgangers ongetwijfeld puur jeugdsentiment voelen opwellen, tot aan de slotnoot van 'Paradise City' - de gebruikelijke afsluiter. En laten we eerlijk zijn: aan hits als 'You Could Be Mine', 'November Rain', 'Don't Cry' of 'Nightrain' valt weinig te verknallen. Zélfs als een karaokeband zich buigt over die nummers. Zolang Axl Rose in het verleden blijft hangen, doen fans gretig mee.