Een Oude Maan die verlichting brengt

Brussel / Eigen berichtgeving

Dirk Steenhaut

Dat langverwachte werkstuk werd gisteren gepresenteerd met een mini-optreden voor pers en intimi in het clubzaaltje van de Brusselse AB. EMI-baas Erwin Goegebeur, zich bewust van het uitzonderlijke karakter van die gebeurtenis, omschreef de artiest in zijn introductie als "een levende legende". Jan De Wilde wees hem echter streng terecht, want zelf ziet hij zich veeleer als een belegen legende. "Ik begin zelfs al een beetje te stinken", mompelde hij laconiek.

Oude Maan, liefdevol en omzichtig geproducet door Jo 'Technotronic' Bogaert, bevat elf liedjes waarvan er eigenlijk twee door collega's werden aangereikt: Luc De Vos deed De Wilde het wat bevreemdende 'Wij houden stand' cadeau, terwijl Kries Roose de charmante lovesong 'Wakker naast Jou' uit zijn pen liet druppelen. 'Slaapliedje (10 u. waarborg)' is een reprise van een nummer dat de zanger uit Aaigem dertig jaar geleden al eens opnam, maar "voor verbetering vatbaar" bleek. De titel is pure ironie, want wie er tijdens het luisteren bij stilstaat hoe opvoeding, onderwijs, kerk, staat en werkgever jeugdige onschuld verstikken, gaat gewis vele slapeloze nachten tegemoet. Nog meer pessimisme in 'Pauvre Ruteboeuf', een op muziek gezet dertiende-eeuws gedicht van de Franse trouvère Ruteboeuf dat De Wilde vijfendertig jaar geleden al vertolkte in een vertaling van Johan Daisne. Het desolate arrangement krijgt door het marimbaspel van Bart Quartier nog extra kleur.

Een en ander betekent dat Oude maan slechts zeven nieuwe liedjes bevat. Een beetje weinig, na tien jaar wachten, maar het gaat natuurlijk niet om de kwantiteit. Jan De Wildes miniatuurtjes zijn zo overwogen en uitgepuurd dat ze, al bij al, dicht in de buurt komen van de perfectie.

Dieren spelen zo te horen een belangrijke rol in de songs, al zou 'Favoriete Beest' net zo goed over een vrouw als over een poes kunnen gaan. 'Mijn kat en ik' is dan weer een tafereeltje dat tot een overpeinzing leidt die des zangers lijfspreuk zou kunnen zijn: "Niets is krek zoals het lijkt/ als je de zaak nader bekijkt". En 'Sorry, vlo', gemonteerd op een chassis dat het stempel van Django Reinhardt draagt, is een anekdotisch verhaal met een filosofische ondertoon, dat blijk geeft van respect voor al wat leeft, zelfs voor een vlo in een kattenpels.

'Moordenaar', een frivool muziekje met een viool en accordeon in de frontlinie, is een overblijfsel uit het Dutroux-tijdperk en handelt over de extreme wraakgevoelens van mensen tegenover criminelen die onnoemelijke dingen hebben gedaan. Maar de martelingen waar Jan De Wilde zijn "publieke vijand nummer een" aan wil onderwerpen, masseren ook de lachspieren: "Hij wordt drie dagen blootgesteld aan Beethoven-muziek / Hij wordt beroofd van zijn computerspellen / Hij wordt gevoerd met tofu, spruitjes en mastiek / En vette dioxinefrikadellen." 'Mannen met' gaat over paranoia die systematisch gevoed wordt door irrationele vooroordelen. Het zou een perfecte analyse kunnen zijn van het succes van het Vlaams Blok.

Naarmate hij ouder wordt en zijn metier beter beheerst, brengt De Wilde in zijn liedjes steeds meer muzikale versieringen aan. Dit keer experimenteert hij af en toe met vierstemmige blazersarrangementen. Dat doet hij bijvoorbeeld in 'Vrijgezel', over contactgestoordheid en het onvermogen tot communicatie, en in het sarcastische 'Vroeger nooit bleker', waarin de zanger een visioen heeft over zijn eigen dood. Oude maan is andermaal een lichtpunt in de donkere kamer van de Nederlandstalige muziek. Het feit dat Raymond van het Groenewoud, Luc De Vos, Frank Vander linden, Jan Hautekiet en Koen De Cauter het een eer vonden om op de plaat mee te spelen, zegt eigenlijk al genoeg. Hopelijk laat de volgende cd van Jan De Wilde niet weer tien jaar op zich wachten.

De cd Oude maan van Jan De Wilde is uit bij EMI.

Folkrock