Giraf Walter

Antwerpen warmt zich aan een van de eerste echt zonnige dagen van het voorjaar en daar ontsnapt ook Ella Leyers (28) duidelijk niet aan. Terwijl ze gretig aan een ijsje likt, vertelt ze over haar eerder luie aard, de drang naar een tijgerpistolet met kip curry en haar jeugdjaren. En wat blijkt? De actrice, die opgroeide in Hove en nu in Berchem woont, wist al heel vroeg wat ze wou. "Toen ik elf was, moest en zou ik Buffalo's hebben. (lacht) Mijn ma vond dat best, ze moedigde mij en mijn zussen eerder aan om iets zots aan te trekken dan dat ze ons wilde temmen. Ik denk dat ze het stiekem best leuk vond dat we onze eigen stijl ontwikkelden. En op de duur was ze mijn gezaag ook gewoon beu, dus togen we samen naar de Fish & Chips, die toen nog in de Antwerpse Kammenstraat zat. Het modekwartier was toen nog wat grungier dan nu, zonder alle ketens die er nu zitten. Zwart met geel en rood, zo zagen ze eruit. Uiteindelijk heb ik de plateauzolen niet veel aangehad, ik heb ze ook niet meer in mijn kast staan. Jammer, want als ze nog zouden passen, zou ik ze voor de fun zeker nog eens aantrekken."

Geef je je vaak over aan een shopping spree?

"Het overkomt me vaak gewoon, het is niet zo dat ik in mijn agenda tijd vrijmaak om te gaan winkelen of zoals vroeger als kind twee keer per jaar met mijn mama kleren voor het volgende seizoen inkoop. (lacht) Als ik ergens passeer en iets moois in de etalage zie hangen, dan kan het al prijs zijn. Ik koop ook veel online. Grote schuldige is Instagram, je ziet voortdurend de leukste dingen passeren die je ook allemaal meteen kan bestellen. Eigenlijk is Instagram gewoon één grote reclamecampagne. Moeilijk hoor, als je houdt van mooie dingen en daar gemakkelijk aan toegeeft." (lacht)

Heb je zo al vaak aankopen moeten terugsturen?

"Nee, ik ben daar wel redelijk goed in. En loopt het toch mis, dan vind ik dat de schuld van het merk zelf. (lacht) Als ik met volle overtuiging maat 38 koop omdat ik weet dat ik van hetzelfde merk al een 38 heb die als gegoten zit en het is toch te groot of te klein, dan denk ik: wel consequent blijven hé! Ik heb nog nooit iets teruggestuurd, ik heb genoeg vriendinnen en zussen zodat ik mijn miskoop altijd wel aan iemand verpatst krijg."

Kan je je een grote miskoop herinneren?

"Soms koop ik op vakantie iets waarvan ik denk 'dit is fantastisch', maar vergeet ik dat het kledingstuk in kwestie vooral ook op die vakantiebestemming moet blijven. (lacht) Zo heb ik afgelopen zomer in Cannes een wit, katoenen jurkje met tule, crêpe en veters gekocht: dragqueen meets Marilyn Monroe meets bondage. Heel cool en flatterend, maar toen ik het thuis uit mijn koffer plukte dacht ik: goh, misschien moest dit in Cannes blijven. (lacht) Ik ben dol op verkleedfeestjes, dus die outfit komt heus nog weleens van pas."

Meubels en decoratie zijn je guilty pleasure. Wat heb je laatst nog op de kop getikt?

"Een grote, gouden giraf die mijn zus Billie intussen Walter heeft gedoopt. En een palmboomlamp van Maison Jansen. Ik ben er speciaal voor naar de winkel Willy Lisman in Utrecht gereden. Ik omring me graag met mooie objecten, maar dat hoeven zeker niet de grote designnamen te zijn. Ik heb een eclectisch interieur, sober zou ik het alleszins niet noemen. Maar het moet wél opgeruimd zijn."

Op je 18de trok je naar New York. Hoe was het om van daaruit naar Hove en Antwerpen te kijken?

"Antwerpen telt ontzettend veel nationaliteiten, wist je dat we een grotere melting pot zijn dan New York? Wat ik typisch Antwerps vind? Hoe een echte Antwerpenaar in zijn sappige dialect, met wijdse gebaren en uiteraard ook lichte overdrijvingen een anekdote vertelt terwijl iedereen aan zijn lippen hangt. Dat heb ik in Amerika niemand weten klaarspelen!"

Na je studie keerde je terug naar ons land. Wat miste je het meest?

"Mijn vrienden en familie, maar ook het huiselijke. Ik woonde er in mijn eerste jaar samen met een meisje dat ik online had gevonden, vanaf het tweede jaar hokte ik samen met vrienden. Een hele leuke tijd, maar het was toch anders dan met mijn ouders en zussen. Ik miste Hove niet als dorp, maar ik miste het wel om samen met mijn zussen een tijgerpistolet met kip curry te eten. In Hove." (lacht)

Verhuizen zit er dus niet meteen in?

"Als ik ooit kinderen heb, zie ik me wel naar een dorp verhuizen. Sowieso wil ik graag binnen de driehoek Antwerpen-Brussel-Gent blijven. Ik moet voor mijn werk overal zijn, dus dat is een puur praktische overweging. Als je voor dag en dauw in Aalst moet zijn, is het een handicap als je pakweg in Bocholt woont."

Waarom was in Amerika blijven geen optie?

"Gooi in New York een steen in eender welke richting en je raakt een acteur. Het zinnetje dat ik daar voortdurend hoorde was: 'I'm not really a waitress'. Iedereen is wel danser, schilder, acteur of schrijver. Ik schrok alleen al van het feit hoe weinig mensen het gegeven is om een rol vast te krijgen, dat leek me zo uitzichtloos. Wel wonen in New York maar jezelf geen acteur kunnen noemen, waarom zou je dan blijven? Na mijn studie stond ik voor de keuze: een visum aanvragen en blijven of terugkeren naar België, naar mijn vrienden en familie en hier werk zoeken. Het is het laatste geworden en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad."

sukkel

Waarom is acteren zo belangrijk voor jou?

"Het is wat ik altijd wilde doen, ik heb me daar nooit vragen bij gesteld. Als kind al ging ik samen met ons ma naar het amateurtheater. Zowel voor mij als voor mijn omgeving is het altijd duidelijk geweest dat ik actrice zou worden. Na mijn terugkeer uit New York ben ik theater-, film- en literatuurwetenschappen begonnen, maar ik denk dat dat te wijten was aan drempelvrees. Na amper twee lessen had ik al door dat ik daar niet op mijn plaats zat. Ik had in het middelbaar Latijn-Grieks gevolgd en tijdens mijn eerste les aan de unief begon de prof van theatergeschiedenis alweer over Euripides en Aeschylus, en ik dacht: nee, ik wil gewoon acteren, wat een vergissing! Ik wil hier helemaal niet zitten om notities te nemen. (lacht) Toen een vriendin liet weten dat ze geslaagd was voor het ingangsexamen van het RITCS, drong het pas echt tot me door wat een sukkel ik was. Ik liep al meer dan tien jaar te verkondigen dat ik actrice wilde worden!"

In Tegen de Sterren op en theatervoorstelling Nerveuze Vrouwen viel op dat je goed kan zingen. Kriebelt het niet om daar iets mee te doen?

"Ik heb me nooit een zangeres gevoeld. Ik vind het leuk om te zingen, maar liever in functie van een rol. Al dacht ik laatst nog hoe leuk het niet moet zijn om een rockster te zijn. Of ik idolen had als kind? (overtuigd) Spice Girls: gisteren, vandaag en morgen! Waarom denk je dat ik zo graag Buffalo's wou?"

Handtekeningen

Toen jij in 1988 geboren werd, brak Soulsister door in Amerika. Herkende je je vader nog als hij thuiskwam van zijn omzwervingen?

"Blijkbaar niet. Toen ik een jaar oud was en op de arm van mijn ma zat toen hij thuiskwam, heb ik me ostentatief naar mijn moeder gedraaid. Ik herkende hem gewoon niet. Maar goed, ik kan niet vergelijken met de jeugd van iemand anders. Hij is gewoon onze pa. Toen Dorien acht was en mijn vader haar stond op te wachten aan de schoolpoort, werd hij aangeklampt voor handtekeningen. Onderweg naar huis vroeg Dorien: 'Hebben die zelf geen papa om een handtekening aan te vragen?' We stelden ons geen vragen bij zijn populariteit, dat was onze werkelijkheid."

Je vader is muzikant en tv-maker, je moeder actrice. Ik kan me voorstellen dat ze jullie veel advies geven.

"Mijn ouders laten ons vrij, maar hun steun en aanmoedigingen zijn wel sterk voelbaar. Mijn moeder zal die eerder uitspreken dan mijn vader. Maar het is zeker niet zo dat ze ons bij zich roepen om ouderlijk advies te geven, zo'n familie zijn wij niet." (lacht)

Maar toen jij en Dorien in 2006 Bart Peeters assisteerden bij de presentatie van Eurosong en er een lawine van kritiek loskwam, hebben ze toch wel íéts gezegd?

"Veel verder dan dat we ons dat niet moesten aantrekken, ging dat niet. Jammer genoeg voelen veel minder mensen zich geroepen om iets positiefs te roepen of te posten dan omgekeerd. Als een vijftiger iets heeft tegen het debiele gedrag van een meisje van 16, kan ik alleen maar denken: dat is zo gemakkelijk, heb je zelf geen kinderen dan? Ik laat ze maar lullen. Als je daar je dagen mee wil vullen, vind ik dat heel triestig."

Is je band met je drie zussen hecht?

"Via Whatsapp staan we voortdurend met elkaar in contact. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik een van hen gehoord heb. Vroeger trokken Dorien en ik vooral samen op, en Billie en Olga met elkaar. Dorien en ik noemen hen nog steeds 'de kleintjes'. Toen Olga vijf was, zat Dorien al op de unief. Er is één jaar geweest dat we bij ons thuis alle categorieën hadden: Olga zat in de kleuterklas, Billie in de lagere school, ik in de middelbare school en Dorien aan de universiteit."

Dat met vier zijn was voor jou nooit te veel?

"Voor ons niet, nee. Voor mijn ouders was dat soms wel te veel! (lacht) Als kind kregen we voortdurend te horen dat we rustiger moesten zijn. Soms vinden we het zelfs jammer dat we niet met nóg meer zijn. Mijn ouders komen zelf allebei uit een gezin met vijf kinderen. Als we voltallig zijn, lachen we weleens: wauw, wat zou het geven als hier nog iemand bij zou zitten?"

Geen dramaqueen

Je bent ambassadeur voor Trias en hebt lang een Foster Parentskindje gehad.

"Ik loop rond met een westers schuldgevoel, denk ik. Mijn ouders hebben ook altijd goede doelen gesteund, zoals Dierenartsen zonder Grenzen. Het project van Trias in El Salvador vind ik cool omdat het over empowerment gaat: ze willen voorkomen dat zelfstandige boeren en kleine ondernemers illegaal naar Amerika vluchten om daar hun heil te zoeken, en helpen hen om in hun eigen land iets op te bouwen. Door de burgeroorlog in El Salvador is een hele generatie weggevaagd, bovendien groeien de gewassen moeilijk en is de overheid corrupt. Trias wil een duurzame verandering teweegbrengen. Het is niet meer van deze tijd om voedselpakketten op te sturen."

Je vriendinnen zeggen dat je een goed ontwikkelde mannelijke kant hebt. Hoe uit zich dat?

"Seutendingen hé; weetjes, lijstjes, praktisch zijn. Als ik van mijn mannelijke vrienden hoor dat ze om één uur 's nachts plots naar huis moeten omdat 'die van ons anders kwaad gaat zijn', denk ik: wauw, ik heb meer macht over mijn vriend dan ik zelf denk, alleen gebruik ik die nooit! (lacht) Die gasten gaan braaf naar huis, want anders 'is het weer drama'. Ik ben niet dramatisch. Een scène zal je mij nooit zien maken."

Je zus Dorien bewondert je omdat je zo goed kan relativeren. Wat vind je minder aan jezelf?

"Soms relativeer ik ook te veel en dat is ook niet goed, want wat is er dan nog belangrijk? Ik ben iets te chill denk ik. Door met anderen af te toetsen, voel ik het gewicht wel die sommige onderwerpen kunnen hebben. I am flakey (Engels voor wispelturig, onbetrouwbaar, red.), schrijf dat maar op."

Je bent toch op onze afspraak verschenen? Om tien na drie was je hier.

"Zeven na drie! (lacht) Mijn vriendinnen hebben veel geduld, want ik ben een afbeller. Met veel goeie moed plan ik te veel dingen in om dan te merken dat ik na een lange draaidag met een interview en fotoshoot toch geen zin meer heb om gezellig te doen op restaurant. Als ik niets moet, kom ik mijn huis niet uit. Waar ik dan een schuldgevoel aan overhou. Gelukkig heb ik een prachtig interieur!" (lacht)

Ella Leyers spreekt de stem in van Cruz Ramirez in Cars 3, vanaf 26 juli in de bioscoop. Later is ze te zien in de tweede reeks van Spitsbroers en in thrillerreeks 13 Geboden bij VTM.

"Miskopen

krijg ik altijd

wel verpatst"

"Zalig artisanaal ijs, proef zeker hun échte pistache!"

The Ice Shop, Vlaamsekaai 31, Antwerpen.

www.the-iceshop.com.

"Beste frituur van 't Stad, hands down. Die Lescluzeburger, man man man, wat is dat allemaal..."

Frituur Lescluze, De Lescluzestraat 2, Antwerpen.

Op Facebook.

"Goeie selectie sneakers!"

Monar and Clothes, Everdijstraat 35, Antwerpen. www.monar.be.

Ken je van Tegen de Sterren op, Spitsbroers en Zuidflank bij vtm, politieserie Professor T. (Eén), de film Pippa en theatervoorstelling Nerveuze Vrouwen.

Mag je altijd wakker maken voor een sitostick met samourai.

Droomt geregeld over een bezem: "Volgens droomwoordenboek.nl betekent dat dat ik voor een grote verandering sta!"

Heeft een groot hart voor mensen die te vroeg en uit volle borst het refrein beginnen zingen.