Joseph Steimetz heeft een nieuw hoofdstuk geschreven aan zijn al indrukwekkende verhaal. Vorig jaar vertelde de student rechten in de aanloop naar de Antwerp 10 Miles aan de Gazet van Antwerpen zijn levensverhaal. Enkele weken voor zijn 18de verjaardag had de dokter hem erop gewezen dat hij morbide obees was.

Hij woog toen 240 kilogram.

Samen met zijn ouders trok hij naar het ziekenhuis om over een maagverkleining te praten. Enkele weken later onderging hij de ingreep, en veranderde zijn leven voorgoed. “Zo’n maagverkleining is niet ‘valsspelen’, zoals sommigen het noemen. Het geeft je een zetje, dat klopt, maar daarna moet het allemaal van jezelf komen. Als je je levensstijl niet aanpast weeg je snel terug evenveel als voordien.” Dus begon Joseph te bewegen, op zijn eten te letten, en zag hij langzaam zijn gewicht afnemen.

Eerste sportwedstrijd

Het ging van 240 kilogram naar 190 kilogram, waarop hij voor het eerst een sportwedstrijd meedeed: de Short Run van de 10 Miles. “Aan wandeltempo, maar de sfeer en aanmoedigingen gaven me de kick om door te gaan.” En zo bleef hij gewicht verliezen, tot hij dit jaar de volledige 10 mijl, of 16 kilometer liep. In vijf jaar tijd was hij naar 90 kilogram gegaan. 150 kilogram minder dus.

Na die transformatie is Joseph nu bezig aan een tweede transformatie. Hij begon te fitnessen, en het resultaat is weer even indrukwekkend. Het jongetje met overgewicht, had waarschijnlijk nooit kunnen denken dat hij ooit zo’n biceps zou krijgen.

Wat betekende het beeld voor jou dat je met de hashtag #transformationtuesday op sociale media verspreidde?

“Het heeft een dubbele betekenis. Ik ben nu al een tijd gewicht afgevallen. Sinds kort ben ik ook kracht beginnen trainen. En opnieuw merk ik dat het resultaat geeft. Ik was al twee jaar aan het fitnessen, gewoon om op gewicht te blijven. Eind juni heb ik een personal coach Axelle Aerts van LA Gym aangesproken om echt spieren te kweken, en ook dat lukt nu. Als je er je mindset op zet, kan iedereen het. Dat is wat die foto voor mij betekent. “

Je zag daardoor de weegschaal weer stijgen naar 100 kilogram. Was dat niet angstaanjagend?

“Helemaal niet. Mijn trainster had me daar op voorhand voor gewaarschuwd. Ik ging van 90 kilogram opnieuw naar 100 kilogram. Maar dat was geen trauma dat terug boven kwam, het was net het omgekeerde. Het voelde weer zoals toen ik afviel, omdat ik nu aan mezelf toonde dat ik ook dit kon.”

Hoe vaak moet je daarvoor trainen?

"Normaal drie keer per week. Soms vier of vijf keer. Ik ga ook nog steeds lopen. De 10 Miles blijft een symbolische betekenis voor me hebben, daar blijf ik zeker aan meedoen. Zo is het allemaal begonnen."

Je bent fysiek veranderd, is je leefwereld daardoor ook veranderd?

“Voordien was ik erg onzeker, ik was heel stil en verlegen. Ik ben nog steeds een eerder verlegen type, dat is mijn karakter, maar ik voel me wel veel meer zelfzeker. Mijn vrienden van vroeger heb ik nog steeds. Ik ben vroeger nooit gepest door mijn gewicht. Ik zat op een joodse school, en wij waren heel hecht. Als ik werd uitgelachen of uitgescholden was het op straat. Op de universiteit en via sportactiviteiten heb ik nu wel veel nieuwe mensen leren kennen.”

Heeft je joodse cultuur iets te maken met het feit dat je ooit zo veel woog?

“Het is wel zo dat we veel belang hechten aan feestdagen, en vaak uitgebreid eten, maar dat was niet de oorzaak. Wij hebben thuis een restaurant, een slagerij én bakkerij. Daar had het meer mee te maken. Er was altijd en overal eten aanwezig. Nu vragen mensen me in de zaak nog vaak of ik geen zin heb in een taartje, maar vanaf het moment dat ik de klik heb gemaakt, heb ik geleerd de verleiding te weerstaan.”

Wat heeft die klik gegeven?

“Geen dieet werkte tijdens mijn jeugd. Het bekende verhaal van de jojo. Tot het moment dat ik naar een dokter ging, en die me erop wees dat mijn BMI zich nog een categorie hoger bevond dan die van ‘morbide overgewicht’. Dus ben ik toen met mijn ouders naar het ziekenhuis gegaan, en hebben we besloten dat ik na mijn achttiende verjaardag die maagverkleining zou ondergaan.”

Waren er daarna nog moeilijke momenten?

“Het begin was het moeilijkste. In mijn hoofd had ik nog de drang om constant te eten, maar mijn lichaam kon dat niet meer. De eerste twee maanden heb ik heel veel overgegeven. Toen kwam geleidelijk de switch om mijn levensstijl te veranderen.”

Voor je ouders moet het heel aangrijpend zijn geweest om hun kind op korte tijd zo veel te zien veranderen.

“Zij waren er het hele traject bij. Ze hebben me altijd gesteund. Ik ben hen enorm dankbaar, en zij zijn supertrots op me.”

Waarvoor ben je nu het meeste dankbaar?

“Ik word heel gelukkig van banale zaken. Als ik mijn armen achter mijn nek hou kan ik met mijn ellebogen aan elkaar. Of ik kan nu fietsen zonder handen. Vroeger kon ik zo niet balanceren. Het lijken stomme, kleine dingen, maar daarin schuilen erg gelukkige momenten.”

Welke raad geef je anderen?

“Ik krijg vaak berichtjes of mails van mensen die vragen of ik ze wil helpen. Ik begin altijd met zeggen dat het van jezelf moet komen. Als je bereid bent om je in te zetten, zal je het kunnen. Hard werk loont, ook bij moeilijke momenten.”