Wellens steelt de show in Italië

Een meesterplan, was het. In uitvoering zowaar nog mooier en spectaculairder dan woensdag op weg naar Benevento. Niet met Tim Wellens (25) als bedenker, wel Pim Ligthart. "Zijn idee was het om op 72 kilometer van de finish achter de twee vluchters aan te gaan." Daarin aangemoedigd door niemand minder dan rozetruidrager en Wellens' goede vriend Tom Dumoulin. "'Tijd om te gaan, Tim', sprak die.

Dik vijf minuten zwommen Bisolti en Zhupa op dat moment voor het uitdunnende peloton uit. Een kloof die brommertje Ligthart met Wellens en de Luxemburger Didier in het wiel in geen tijd dichtsnorde. "Een kilometer of tien volstond", telde Wellens. "Geweldige inspanning van Pim." Pim en Tim behielden de controle en diepten de kloof op Dumoulin en co. uit tot maximaal negen minuten, een marge die aan de voet van de slotklim was geslonken tot net geen zeven minuten.

Even dreigde het fout te gaan op weg naar Roccaraso, toen Didier een versnelling plaatste. Wellens boog het hoofd, hapte naar adem. Zijn schouders gingen een beetje doorhangen, de hamer dreigde. Het was slechts schijn. "In werkelijkheid was ik de beste bergop", zo voelde Wellens het uiteindelijk zelf aan. Hij counterde en liet Didier meteen ter plekke.

Het pad naar de zege lag wagenwijd open, al moest Wellens nog alles uit zijn lange, sterke lijf persen om aan de terugkeer van de losgeslagen favorietengroep te weerstaan. "Mijn goede benen hielden er gelukkig de tred in. Zo kon ik het in mijn eentje bolwerken."

De vleesgeworden bescheidenheid, Tim Wellens. Maar daar in Aremogna, 1.572 meter hoog in de Abruzzen, trad hij voor de gelegenheid uit zichzelf en was showtime. Zigzaggend over de weg, kushandje links, kushandje rechts. Hij trok de trui strak voor de sponsors, waarop hij vingers vouwde tot een hartje. "Voor jou, Sophie!"

De apotheose volgde net na de streep. Met zijn laatste krachten tilde Wellens zijn Ridley-fiets de lucht in. Wedden dat André Boonen (de vader van Tom, JDK) de aankomstfoto volgende week al in posterformaat in zijn kantoor in Beringen heeft hangen? Twee op twee voor Lotto-Soudal, wat een weelde.

Bliksemsnel landde Wellens terug op aarde. Zoals zijn aard en afkomst het gebieden en mama Fabienne en papa Leo hem hebben opgekweekt. Tuurlijk genoot hij. Ze spraken voor zich, die gebalde vuisten. Maar net zoals bij alle voorgaande triomfen vierde hij vooral diep vanbinnen en zag hij de relativiteit der dingen in. "Soms moet je een beetje geluk hebben", klonk het ontwapenend in het blitzinterview voor tv. Hij meende dat achteraf nog ook. "Ik was gebrand om aan te vallen. Maar toen Bisolti en co. van ons wegreden, dacht ik eerlijk gezegd dat het over was. Ook toen we voorin standhielden, was dat een verrassing. Blij dat niemand achter ons aan reed."

Fantastisch, noemde Wellens zijn tweede seizoenszege uiteindelijk toch. "Ik mag niet zeggen dat het mijn mooiste overwinning ooit is, ik heb er nog wel andere behaald. Maar deze kan toch weer tellen. Op zijn minst één keer scoren met de ploeg was het initiële doel. Dat lukte woensdag al op indrukwekkende manier met André. Zelf wilde ik uiteraard ook graag mijn etappe. Dat het op zo'n manier lukt, is ongelooflijk. Een tweede ritzege? Als de kans zich voordoet, waarom niet?", glunderde Wellens.

Dumoulin prikt, Nibali kraakt

Ruim een minuut na Tim Wellens voltrok zich in Roccaraso nog een pittig veldslagje tussen de klassementstenoren. Topfavoriet Vincenzo Nibali viel aan op 2 kilometer van de streep, parkeerde en werd onmiddellijk gecounterd door de rozetruidrager himself, Tom Dumoulin.

"Een aanval die nochtans niet gepland was", sprak de Nederlander. "Het was eerder instinctief. Toen ik Nibali zag gaan, dacht ik: ik moet óók nu. Ik kreeg maar één kans en die greep ik." Dumoulin ging op en over de Italiaanse kampioen, fietste met Pozzovivo en Zakarin in het spoor tot bij Fuglsang en Siutsou en vocht voor elke seconde.

De bonificatie aan de finish liep hij nipt mis, maar met de kloofjes van 14 respectievelijk 21 seconden op Valverde en Nibali, de verliezer van de dag, mocht hij best tevreden zijn. "Ik heb mezelf verbaasd", stelde Dumoulin. "Ik was sterker dan ik vermoedde. Nooit gedacht dat ik in die eerste bergrit zo goed voor de dag zou komen. Ook al waren het nog niet de allerhoogste cols."

Hattrick voor Kittel?

Vandaag heeft de openingsfase van de zevende Giro-rit nog wat om het lijf. Vanuit Sulmona, in de Abruzzen, gaat het vrijwel meteen bergop naar de top van Le Svolte di Popoli, een klim van tweede categorie.

Daarna vormen vooral rotondes, snelheidsremmers en verkeerseilanden de hinderpalen op de lange brede wegen richting L'Aquila, Rieti en Terni. De Valico della Somma van vierde categorie, tweede en laatste helling van de dag, ligt iets te ver van de finish (op 41 kilometer) om bepalend te kunnen zijn.

Sprinten dus maar na 211 kilometer in Foligno. De milde, eenvoudige finale lijkt meer op maat van Marcel Kittel dan van André Greipel. Twee jaar geleden won Bouhanni op de Via Nazario Sauro voor Nizzolo en Mezgec.

RONDE VAN ITALIË - RIT 6 (Ponte - Aremogna)

1. Tim Wellens (Bel) 157km in 4u40:05

2. Jakob Fuglsang (Den) 01:19

3. Ilnoer Zakarin (Rus) z.t.

4. Tom Dumoulin (Ned) 01:22

5. Kanstantsin Siutsou (WRu) 01:24

ALGEMEEN KLASSEMENT

1. Tom Dumoulin (Ned) 979,8km in 24u22:15

2. Jakob Fuglsang (Den) 0:26

3. Ilnoer Zakarin (Rus) 0:28

4. Bob Jungels (Lux) 0:35

5. Steven Kruijswijk (Ned) 0:38