Van koude oorlog naar een hete nacht

"Ze zijn gek geworden." "Ze waren er veel beter mee gestopt." "Bon Scott draait zich om in zijn graf!" De verwijten die de ether in werden geslingerd toen bekend raakte dat Axl Rose een doof wordende Brian Johnson kwam vervangen bij AC/DC waren amper bij te houden. Er is meer over deze personeelswissel gesproken en geschreven dan over Roger Vangheluwe de jongste vier jaar. De koude oorlog bleek compleet, met twee fronten: één fulminerend, een ander adorerend. Zevenduizend AC/DC-fans stuurden hun ticket terug en wilden niets met dit 'AXL/DC' te maken hebben. Anderen hoopten dat het nakende pensioen van de Australiërs zo toch kan worden uitgesteld. Ze suggereerden alvast dat deze line-up ook de studio in moet, om een nieuwe plaat te maken.

Maar the proof of the Axl is always in the eating. Nee, de 58.000 fans in Werchter moesten niet nodeloos wachten op de wispelturige frontman. De rockmachine genaamd AC/DC rolde klokslag om 21 uur uit, en spuwde meer dan twee uur klassiekers. Feilloos haast. Met vooraan Axl Rose, die evenveel inzet als passie in zijn zanglijnen stopte. Het is lang geleden dat we hem nog zo goed zagen zingen.

Je vraagt je na afloop af of er niet meer tegen het imago van Rose geageerd is dan tegen de zanger. Axl Rose bouwde als frontman van Guns N' Roses een stevige reputatie uit als bad boy van de gevaarlijkste band ter wereld. Hij liet zijn publiek vaak urenlang in de steek, tot hij zelf klaar was om op te treden, gooide groepsleden uit de band en behield alleen de naam. De opnames van Chinese Democracy lezen als van een gekke kluizenaar, die geen vat meer heeft op de realiteit. Maar het is niet die Axl Rose die maandag Werchter aandeed. Hier stond geen zanger met een Appetite for Destruction, maar iemand die wel degelijk een fantastische strot in zijn keel heeft zitten. Die vrede sloot met Slash en Duff en ook zijn eigen groep weer op de rails kreeg. Spons erover.

Zonder angst

Eigenlijk zat de hele boodschap in Werchter al in de eerste song vervat. Het was geen toeval dat er met 'Rock or Bust' werd geopend, het titelnummer van de laatste AC/DC-plaat. De plaat waarbij drummer Phil Rudd wegens drugsperikelen moest afhaken. De plaat waarop slaggitarist Malcolm Young, leider van de band en broer van, afscheid moest nemen en nu aan het dementeren is in een rusthuis. Rock or Bust: rocken of stoppen? Dat laatste nimmer.

Het is de grote middelvinger van Angus Young aan de wereld: de man in het schooluniform bepaalt zelf wanneer het echt voorbij is. AC/DC overleefde zichzelf al meermaals, ook toen zanger Bon Scott in 1980 stierf na een alcoholintoxicatie. AC/DC schopte terug met Back in Black, na Thriller van Michael Jackson nog altijd de meest verkochte plaat ter wereld. 'It's a long way to the top if you wanna rock 'n roll', weet Angus Young.

De groep zou miljoenen aan schadeclaims moeten betalen als ze deze tour, die al lang geboekt stond, nu plots zou afbreken. Dat net Axl Rose werd gevraagd om de man met de eeuwige arbeiderspet te vervangen, was zo vreemd niet. Rose staat al lang bekend als fan van de Australiërs, weet hoe een massa van 58.000 mensen zonder angst in de ogen te kijken, en heeft de ervaring van grote shows met druk op de ketel.

Was dit optreden dan niet statisch? Toch niet. Axl Rose zat weliswaar op zijn troon gekluisterd, nadat hij tijdens de eerste Guns N' Roses-reünieshow zijn voet brak. De zanger staat er om bekend als een dolleman over het podium te hollen. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door Angus Young, die zelfs als eenenzestigjarige nog altijd als een Duracell-konijntje duckwalkend over het podium spurtte. Door stil te moeten blijven zitten, kon Rose zich bovendien voluit concentreren op zijn stem.

Voorbode voor andere bands

Gaandeweg zag je het argwanende publiek, dat - zoals het Belgen past - bij aanvang de kat uit de boom keek, alle remmen lossen en voluit mee zingen met een krachtig 'Thunderstruck', en classics als 'You Shook Me All Night Long' en 'Have A Drink on Me'. Een immens gejuich weerklonk toen de gigantische pop tijdens 'Whole Lotta Rosie' tevoorschijn floepte en de bronzen klok van 'Hells Bells' naar beneden kwam dalen. Het blijven, ook zonder Brian Johnson, klassieke elementen van elk AC/DC-concert. De kanonschoten aan het einde van 'For Those About to Rock' klonken als een overwinning. "We salute you!", brulde Axl een laatste keer met de glimlach.

De conclusie na afloop is duidelijk: het was een unieke belevenis om Axl Rose samen met AC/DC te zien optreden. Love it or hate it, maar misschien is dit wel de voorbode voor meer rockgroepen die, naarmate ze ouder worden, groepsleden zien wegvallen.