Mysterie van de gepukkelde prairie eindelijk ontrafeld

Gelukkig staat er hier en daar een boom tussen de Mima-heuveltjes, want anders zou je beginnen te twijfelen of je kijkt naar een close-up van cellulitis of bubbeltjesplastiek. De ronde, lage hobbels hebben hun naam te danken aan de Mimaprairie in de Amerikaanse staat Washington. Over de hele wereld zijn er gelijkaardige formaties gevonden, maar ze komen vooral voor op de uitgestrekte prairies van Noord-Amerika. De bulten zijn ongeveer 2,5 meter hoog en 9 meter breed. Reeds lang vormen ze een mysterie waarvoor de gekste verklaringen zijn bedacht. Een suggestie die allang meegaat, is dat de dader de wangzakrat is. Het knaagdier zou de heuveltjes opwerpen om niet te verdrinken als het heftig regent. Maar hoe kan zo'n klein beest zulke heuvels opwerpen? En dan nog in zulke grote hoeveelheden: soms staan er tot een miljoen hobbels bij elkaar. Een computermodel wijst nu toch sterk in de richting van de lustige gravertjes. Eén wangzakrat begint met een kleine ophoping, zijn opvolgers voegen elk een laagje toe en vele honderden jaren later staat daar opeens een heuvel, tussen vele andere gelijkaardige heuvels. 'Je zou de inspanning kunnen vergelijken met een mens die op zijn eentje een piramide begint te bouwen', zegt geoloog Manny Gabet (San Jose State University) in LiveScience. In zijn model liet Gabet virtuele wangzakratten los op een bodem met de eigenschappen van de grond waar Mimaheuveltjes ontstaan. De evolutie van het computermodel kwam eerst overeen met een pril Mimaveld van 30 jaar oud en toonde later gelijkenissen met hoe de rijpe hobbelvelden eruitzien. Geen definitief bewijs, wel een sterke aanwijzing.