Stedelijke standjes in Brussel en Roeselare
Als wonen in de stad de toekomst is, dan heb je nieuwe visies nodig op dat stedelijke wonen. De Oostenrijkse kunstenaar Willi Dorner versiert Brussel én Roeselare dit weekend met de lijven van zijn performers, het publiek ziet de stad als nooit tevoren. Sofie Mulders
In de groep valt hij amper op. Geen artistiekerig aplomb. Geen kunstenaar met grote klep, noch ingewikkelde intenties. Eerder wat timide, en voorzichtig in zijn verhaal. Is het daarom dat het wel fijn luisteren is naar Willi Dorner, die zijn performers rustig aanwijzingen geeft over hoe ze met z'n negenen in een deurgat moeten kruipen?
Dorner is in Roeselare voor De Groote Stooringe, een driejaarlijks internationaal straattheater- en circusfestival dat dit weekend plaatsvindt. Naast circus, kermis en acrobatie is daar ook Bodies in Urban Spaces, een parcours doorheen de stad waarbij een groep van Vlaamse en Franse performers in nissen, op daken, of rond lantaarnpalen kruipt. De mogelijkheden van de stad en haar verborgen hoeken weer zichtbaar maken, daar is het de Oostenrijkse kunstenaar om te doen.
"Onze levens worden meer en meer stedelijk", legt Willi Dorner uit terwijl we door de havenbuurt van Roeselare wandelen. "Als stadsbewoner heb je je routine, je neemt vaak dezelfde weg, je kijkt nauwelijks meer rond. Ik wil mensen uitnodigen om opnieuw in hun stad rond te wandelen, zonder doel, om de tijd te nemen, om buurten te verkennen waar ze anders niet komen. Mensen moeten nadenken over hun stad: hoe kunnen we onze stedelijke omgeving zo goed mogelijk ontwerpen? Wat ontbreekt er? Wat is er nodig?"
Ultieme droom
"We versieren de stad met onze lijven", zegt Wibbe Pompe (26), nadat hij net rond een verkeersbord heeft gehangen. Pompe, een Nederbelg die al sinds 2008 in Gent woont, is een straattheatermaker met zijn eigen compagnie. Onlangs stond hij nog op het Straatkunstenfestival in Mol, nu leent hij zijn lenige lijf aan Roeselare uit.
"Dit is een unieke kans om met de grote Willi Dorner samen te werken en van hem te leren", zegt Pompe trots. "Zijn werk is innovatief en laagdrempelig tegelijk. Helemaal niet elitair. Het is acrobatie, het is moderne dans, het is geen streetdance en toch gebeurt het op straat. Een geweldige mix."
Dorner bracht Bodies in Urban Spaces al in Parijs, New York, Wenen, Berlijn, Istanbul en tal van andere steden, telkens met een andere groep performers. Zo kan hij met lokale artiesten werken, zegt hij. En dat houdt het spannend.
Voor elke stad worden dus opnieuw audities uitgeschreven. Zo kwam Wibbe Pompe hier terecht. En ook Caro Lenoir (18). Zij werd samen met haar zus geselecteerd, als enigen die geen professionele danser of acrobaat zijn. "Ik heb heel mijn leven wel aan keurturnen gedaan, en ook aan trampoline en acrobatie. Hieraan meewerken is een hele ervaring. En wie weet leidt het wel tot meer. Over enkele weken start ik met de opleiding psychologie aan de universiteit. Mijn ultieme droom is om al die dingen te combineren. Het zou fantastisch zijn mocht ik als sportpsycholoog circuskampen kunnen begeleiden."
Maar voor het zover is, moet er hier gerepeteerd worden. In de Spanjestraat nummer 29 bijvoorbeeld. Terwijl een gedroogde bloemenkrans onbewogen aan de voordeur hangt, kruipen negen dansers en acrobaten op symmetrische wijze op en in elkaar om het deurgat met hun lichamen te vullen. Even later gaat het naar een oud industrieel gebouw, dat nu dienstdoet als parkeergarage, en waar de toevallige passant plots zes getrainde lichamen gewenteld ziet rond het trapgewijze dak.
Reclaim the streets
Voor elk gebouw dat de performers innemen, is toelating gevraagd. Aan het stadsbestuur of aan de particuliere bewoners. Maar soms zorgen de performances toch voor misverstanden. Willi Dorner: "Enkele jaren geleden waren we in Frankrijk, in Rouen. Het was avond, en het was al donker. We waren aan het repeteren en we klommen op de muren van een gebouw. Daar hadden we toelating voor, maar die documenten hadden we niet bij. Ineens stond de politie daar: allemaal moesten we met onze handen tegen de muur gaan staan. Ze geloofden niet dat ik een kunstenaar was, tot mijn assistente met de juiste papieren kwam aanzetten."
De stad heeft ook zoveel regels en geboden, zegt Dorner nog. "Soms mag je zelfs niet tegen de muur van een gebouw leunen. Dat is toch ridicuul? Het wordt tijd dat we de stad terugeisen als publieke ruimte."
Bodies in Urban Spaces, zaterdag en zondag in Roeselare, www.despil.be Willi Dorner komt dit weekend ook naar Brussel met de performance Above Under Inbetween. www.festivalkanal.be