De parabel van de glazen stolp
Als Ivan De Vadder een boek voorstelt, troepen politici, verslaggevers en woordvoerders samen. Soms zorgt dat voor grappige anekdotes, soms voor onwennige blikken, maar laat dat de sfeer niet bederven. Een verslag van onder de glazen stolp in de Wetstraat.
"Zoveel camera's, en toch is Kristof Calvo hier niet?" De inside joke van een N-VA'er vat perfect de ons-kent-onssfeer die NRC-journalist Joris Luyendijk beschrijft in zijn essay Je hebt het niet van mij, maar... (2010). Als een antropoloog legt hij daarin de collusie bloot van journalisten, politici en hun woordvoerders. De boekvoorstelling van De parabel van het ezelsoor, een jaaroverzicht van Ivan De Vadder en cartoonist Karl Meersman, kon een ideale illustratie zijn.
Naar schatting zestig politici en journalisten vulden gisterochtend het krappe salon van de Kamervoorzitter. Een onwaarschijnlijk grote opkomst, en een schril contrast met de treurige boekvoorstellingen die politici massaal voor de verkiezingen gaven. Met kleppers als Bart De Wever (N-VA), Geert Bourgeois (N-VA), Johan Vande Lanotte (sp.a), Wouter Beke (CD&V) en Gwendolyn Rutten (Open Vld) heeft De Vadder dan ook een aantrekkelijke affiche. Het valt op: zo scherp links en recht elkaar bestoken in het parlement, zo vredig zitten ze nu naast elkaar.
Ministers lopen kriskras door elkaar, van het ene kliekje journalisten naar het andere. En, jawel, ook nu wordt er voor het decor van klassieke wandtapijten en kristallen kroonluchters gesjacherd met primeurs en interviews. Glaasje champagne in de hand. "Ik heb nog iets interessants liggen. Misschien wat voor jou?", vraagt een woordvoerder discreet.
Tussen het amalgaam ook een goedlachse Maggie De Block (Open Vld), die Meersman op de schouder tikt voor een signatuur bij haar cartoon/portret in het boek. "We draaien de rollen voor de gelegenheid om", lacht De Block. "Gwendolyn, sta jij er ook in?" Nee, dus. Ook De Vadder, met een opvallende baard, plaatst de ene handtekening na de andere.
Wanneer Bart De Wever tegen het einde binnenkomt, troepen de camera's rond hem samen. Een medewerker duwt hem een exemplaar in de hand. Op de cover maakt hij het V-teken achter Elio Di Rupo (PS), zodat het lijkt alsof die ezelsoren heeft. Vandaar de titel. De Wever schrikt als hij ziet dat zijn hemd op de tekening uit zijn broek hangt. Maar kamervoorzitter Siegfried Bracke stelt zijn voorzitter gerust: "Dat is niks, zo straal je dynamiek uit. Nog een tip: draag altijd een kostuum dat een maat te klein is. Dat staat beter op tv."
Niet geheel verrassend schrijft De Vadder op pagina 29 in zijn boek dat "verkiezingen worden gewonnen op tv". De Vadder, die nog steeds tegen darmkanker vecht, draaide meer dan twintig jaar mee in het wereldje waarin politieke verslaggevers en politici samen lange uren kloppen en op den duur zo verstrengeld raken dat de grenzen vervagen. "Ik stopte met De zevende dag om mijn weekend terug te veroveren, intussen ben ik aan het vechten om meer terug te krijgen. Ik wil mijn leven terug", schrijft hij. Reactie van RTBF-journalist Frédéric Deborsu: "Die laatste zin is zo herkenbaar voor iedereen in deze zaal."
Behalve voor Jan De Smet, de zanger van De Nieuwe Snaar, die samen met De Vadder en Meersman theaterpodia afschuimt. "Voor dit soort publiek heb ik nog nooit opgetreden. Dus ik ben ontzettend zenuwachtig", geeft De Smet toe. Ter afsluiting brengt hij een grappige Hawaïaanse versie van de Brabançonne, begeleid op de ukelele, die zelfs de felste Vlaams-nationalisten beroert. De Vadder blikt tevreden terug op zijn eerste publieke optreden sinds lang: "Fijn om te weten dat mensen nog altijd aan mij denken."