Pohlmann & Calvo Terlouws les voor Theo
Kristof Calvo is federaal fractieleider van Groen. Zijn wisselcolumn met Joachim Pohlmann (N-VA) verschijnt op vrijdag.
2016 is nog niet helemaal achter de rug. Maar Jan Terlouws passage aan de tafel van De wereld draait door krijgt al zeker een plekje in mijn top 10 televisiemomenten van het jaar. De talkshow werd even totaal stilgelegd voor de Nederlandse schrijver en ex-politicus. Terlouws passioneel pleidooi leek wel een regeringsmededeling: kijkend recht in de camera. Zoals onze koning op 21 juli, maar dan werelds, openhartig en zonder autocue. Na zijn toespraak draaide hij zich een kwartje richting de jeugd in de studio. "Ik heb een prachtig leven gehad, ik wil dat jullie dat ook hebben."
Eerder dan een opa met heimwee klonk de links-liberale politicus - in Nederland is dat geen bedreigde diersoort zoals bij ons - als een optimistische jonge wolf. Als groene vond ik uiteraard het klimaatdeel van zijn toespraak top. Nog overtuigender was zijn pleidooi voor meer vertrouwen in Nederland, in onszelf en vooral in elkaar. Hij hoopt dat weldra de touwtjes weer uit de brievenbussen hangen, waarmee mensen vroeger gewoon bij elkaar konden binnenlopen.
Wie maar eens bij Terlouw op de koffie moet, is staatssecretaris Theo Francken (N-VA). Een touwtje uit de brievenbus hoef je van de minister van Muren en Prikkeldraad niet te verwachten. Zijn campagne voor maatschappelijk wantrouwen bereikte deze week een nieuw dieptepunt. Gezinnen met kinderen moeten we weer kunnen opsluiten, aldus de volgende Grote Leider. Ook al riskeert hij daarmee opnieuw een internationale veroordeling. Dan kan hij weer een foto van een leeg kabinet ensceneren en de draak steken met onze rechtsstaat. Geen wonder dat iemand als Francken aan de relevantie van het cordon sanitaire twijfelt.
De populaire Francken is voor veel mensen een hardwerkende staatssecretaris. 'Dag en nacht werken' staat standaard op zijn debatfiches. En dat zal ook wel zo zijn. Een makkelijke post is het inderdaad niet. En Francken is een slimme politicus. Lang heb ik gedacht dat zijn meer warme momenten oprecht waren. Vandaag lijkt het slechts een evenwichtsoefening: zo vuil mogelijk zijn, en toch maximaal aanvaardbaar blijven. Francken wordt steeds meer een woordvoerder van de angst voor elkaar, een politiek waar wantrouwen voor 'de ander' noodzakelijk is voor electoraal succes. Hij staat steeds meer voor een samenleving waar we kinderen opsluiten en politieagenten na de uren met een wapen naar de supermarkt mogen trekken, een samenleving waarin iedereen een beetje voor Securitas werkt.
Als Jan Terlouw bevoegd zou zijn voor Asiel & Migratie, zou hij zijn succes niet enkel afmeten aan lege bedden of oplopende terugkeercijfers. Hij zou ook oproepen om nieuwkomers te vertrouwen en deuren te openen. Omdat het ook gewoon mensen zijn. En mensen, die zijn in de meeste gevallen gewoon goed. De Syrische vluchteling in je gemeente hoef je vaak al niet meer in het Engels aan te spreken. Want de kans is groot dat hij na enkele maanden al een aardig mondje Nederlands spreekt.
Je buren zijn dan weer negen op de tien aardige mensen. De werkzoekende aan het loket is in grote meerderheid echt op zoek naar een baan. De moslim op de metro is op weg naar zijn werk. 's Ochtends je fiets een keer vergeten op slot te doen of de sleutel op de deur laten steken? Een beetje riskant, maar de kans is nog altijd erg groot dat 's avonds alles gewoon oké is. Straf dat zoiets stilaan naïef lijkt te klinken. Want dat is het niet. Terlouw heeft dus overschot van gelijk: beter dat we elkaar wat vaker vertrouwen dan gek te worden van onderling wantrouwen.