Nolan op astronomisch hoog niveau

Tot de verbeelding sprekende premisse? Check. Onwaarschijnlijke topcast? Check. Torenhoge verwachtingen? Dubbel check! We hebben er - toch naar ons aanvoelen - lang op moeten wachten, maar daar is hij nu eindelijk: Interstellar, de nieuwe blockbuster van Christopher Nolan. Het concept: astronaut Matthew McConaughey moet op zoek naar een nieuwe planeet voor de mens, omdat we er tegen dan (we spreken 'nabije toekomst') met z'n allen in geslaagd zijn om onze oude thuishaven definitief naar de verdoemenis te helpen. En daar begint het pas.

Evenzeer als over spannende plotwendingen en pompende actie - wat treffen McConaughey en de zijnen aan op het verste punt van het heelal? - moet Interstellar gaan over vragen als het grote Hoe en Waarom, en zo de brug dichten tussen de intellectuele sci-fi van Stanley Kubrick en de emotioneel relevante ruimte-uitstapjes van Steven Spielberg. Vooral dat laatste was voor Nolan tot nog toe een heikel punt - zijn films komen eerder vanuit het brein dan vanuit het hart - dus dat belooft al. Interstellar is bovendien evenveel science als fiction, met een naar verluidt behoorlijk gefundeerde wetenschappelijke basis en werkelijk adembenemende ruimtebeelden.

Interstellar is - met zijn bijna drie uur lange speelduur - nóg ambitieuzer dan Nolans Inception, en dat was al een film waarin meerdere realiteitslagen binnen het menselijke bewustzijn over elkaar werden gedrapeerd. Maar als Nolan slaagt in zijn opzet - let wel: áls - dan levert hij de beste film van zijn carrière af. De Amerikaanse recensenten zijn alvast voorzichtig positief tot ronduit euforisch. Eén van hen had het over 'het beste van 2001: A Space Odyssey, Close Encounters of the Third Kind en Gravity sámen'. Waar mogen we tekenen?