'Mijn leven kan herbeginnen'

"Ik klaar dit wel even uit", dacht Magalie Alpaerts (25) toen ze op een donderdagochtend in de zomer van 2013 door haar directrice een klacht van seksueel misbruik kreeg voorgelegd. Enkele ouders maakten zich zorgen omdat ze bij hun kinderen ongepast gedrag opmerkten. Ze wezen daarvoor met de vinger naar de kleuterjuf. De juf zelf was zich van geen kwaad bewust. De kinderen in kwestie zaten immers niet in haar klas. En ze had ook helemaal geen toezicht op hen gehad. Het waait wel over, dacht ze.

Maar overwaaien deed het niet. Integendeel. Voor Alpaerts begon die donderdag een lijdensweg die meer dan twee jaar zou duren. Er werden klachten ingediend, er volgden gerechtelijke onderzoeken, doodsbedreigingen... Twee jaar lang bleef Alpaerts voornamelijk onder de radar. Tot gisteren. Toen lachtte ze breed de camera's toe in Antwerpen. "Ik kan niet uitleggen hoe blij ik ben met de uitspraak. Mijn leven kan herbeginnen."

Hoe erg hebben de gebeurtenissen u getekend?

"Ten onrechte worden beschuldigd is niet niets. Zonder mijn psycholoog, mijn vrienden en mijn familie had ik dit niet gered. Ik heb heel diep gezeten. Zo diep dat ik soms dacht: 'Ik maak er een eind aan.' De eetstoornis waarmee ik in het verleden kampte, stak ook weer de kop op. Ik heb een halfjaar in een zorginstelling verbleven.

"Ik denk niet dat ik ooit nog de Magalie kan zijn van voor juni 2013. Vroeger was ik positief ingesteld, was ik een spontaan iemand. Nu niet. Ik ben gesloten geworden. En zelfs de kleinste tegenslag haalt me nu volledig neer. Als ik mijn teen stoot, denk ik: 'Godverdomme, moet ik dat nu ook nog meemaken?'"

"Ik denk dat die kinderen zijn misbruikt, maar niet door mij en niet op school", liet u onlangs optekenen. Denkt u dat nog steeds?

"Ik wil hier niet op ingaan. Ik probeer niet meer aan die kinderen en aan hun ouders te denken. Als ik nog met iets bezig ben, dan is het met de kinderen die in mijn klas zaten. Ik vraag mij af wat die hetze bij hen heeft teweeggebracht. Ik moet nu leren leven met het feit dat ik het nooit zal weten. En dat ik ook nooit afscheid van hen zal kunnen nemen."

Wat kunnen we volgens u leren uit de Blokkendoos-zaak?

"Ik denk dat er al lessen zijn getrokken. Kijk maar naar dat voorval in het stedelijk onderwijs van een paar maanden geleden.(In september beschuldigde een ouder een juf van kleuterschool De Bijtjes van mishandeling nadat haar zoontjes thuiskwamen met verwondingen rond de nek, FVG)Daar is veel minder ruchtbaarheid aan gegeven. Het verhaal is in alle stilte uitgedoofd.

"Of ik daar jaloers op ben? Neen. Volgens mij moest er gewoon eerst iets ergs gebeuren, vooraleer mensen erbij zouden stilstaan."

U wilde tijdens dit interview per se vermelden dat u geen racist bent.

"Ja, omdat ik die stempel van veel mensen onterecht krijg. Dat vind ik vreselijk. Als er een ding is waar deze hetze niet toe mag leiden, dan is het een wij-zij verhaal. Ja, het waren Marokkaanse families die mij aanklaagden, maar het hadden evengoed families met een andere achtergrond kunnen zijn. Wat ik heb meegemaakt, heeft niets te maken met cultuur of religie. Ik betreur dat sommigen proberen om dat anders te doen lijken."

De families in kwestie kunnen nog steeds een cassatieberoep aantekenen. Uw eis om 10.000 euro morele schadevergoeding is afgewezen. Zullen er toch nog meer gerechtelijke stappen volgen?

"Daar ben ik nog niet mee bezig. Het enige wat ik nu weet, is dat de hel eindelijk voorbij lijkt. Ik wil nu vooral tot rust komen."

Wilt u ooit nog voor een klas staan?

"Dat was altijd mijn droom. Vandaag kan ik alleen maar zeggen dat die is vervlogen. Ik voel op dit moment niet de behoefte om terug te gaan. Mijn vertrouwen, vooral in de ouders van kinderen, is te zeer geschaad. Laat mij maar werken in de sociaal-sportieve sector. Daar heb ik vorig jaar een nieuwe job gevonden. Die nieuwe wending heeft me goed gedaan."