Doen de roze pluimen meer kwaad dan goed?

Een gunstige publieke opinie rond seksuele geaardheid en een rapport dat stelt dat België ook in 2013 (na Groot-Brittannië) het Europese land bij uitstek was waar rechten van homoseksuelen het best werden gerespecteerd. Feest! Uiteraard moeten homo's kunnen trouwen, en het blijft verschrikkelijk wanneer twee mannen die hand in hand over straat lopen worden uitgescholden of in elkaar geklopt.

Maar wanneer we het hebben over identiteit - onlosmakelijk verbonden met geaardheid - wordt het een stuk moeilijker. Want: 'Homo's zijn oké, maar ze moeten wel normaal doen'. Neem nu die Gay Pride: mannen in leren pakjes, op hakken of met pluimen in hun gat. Vandaag is het weer zover. Leernichten, relnichten, dragqueens en -kings die al feestend door onze Brusselse straten stappen. Een provocerende minderheid die de homogemeenschap stigmatiseert, of een bekrompen samenleving die onvoldoende tolereert?

Nog voor we geboren zijn ligt al zoveel vast. Het geslacht wordt duidelijk op die eerste echo en de bal gaat aan het rollen: bij een jongen blauwe geboortekaartjes en papa die hoopt op een flitsende voetbalcarrière voor zijn zoon. Bij een meisje een roze kinderkamer en een mama die al wegdroomt over shoppen met dochterlief. Ik noem het vaak 'mijn dominante piemel'. Ik wou met poppen spelen, Sinterklaas bracht K'NEX. Ik ben nu eenmaal een jongetje en als kind onderga je gewoon. Of steel je, in mijn geval, de poppen van je zus.

Tot je steeds vaker stilstaat bij wat je zelf wil en je bewust wordt van wat onbewust al langer speelt. De strijd begint: opboksen tegen normen en verwachtingen die maar al te vaak gelinkt worden aan wat tussen je benen hangt. Niet voldoen aan verwachtingen is gelijk aan ontgoochelen.

Niemand ontgoochelt graag. Ik was 15 en had een goed voorbereid stappenplan - inclusief rampscenario - om mijn omgeving duidelijk te maken dat ik jongens het einde vind. Dat ik met de man van mijn leven wil trouwen, reizen, lachen, wenen. Het zou een onverhoopt succes worden, zolang ik maar geweun - ik ben afkomstig uit West-Vlaanderen - zou doen. Een veelgehoorde reactie.

Dat ik aan enkele clichés beantwoordde als graag winkelen, dansen en mezelf omringen met heel wat meisjes was makkelijk aanvaardbaar. Maar gelukkig had ik niet de behoefte om op hakken rond te lopen, een handtas te dragen of me af en toe te schminken. Dat had het me een stuk moeilijker gemaakt.

Er is een duidelijke tolerantiegrens. Erger dan verwachtingen hebben en die opleggen (aan anderen) is niet in staat zijn om je verwachtingen bij te stellen.

Zelfcensuur

De discussie over identiteit woedt opnieuw in alle hevigheid. Toen de Oostenrijkse 'vrouw met baard' afgelopen weekend het Eurovisiesongfestival won, barstte er bij de publieke opinie, en ook in de homogemeenschap, al snel een hevige discussie los. Draagt dit eigenlijk wel bij tot de emancipatiestrijd van holebi's? Doen roze pluimen, mannen in leren pakjes of andere extravagantie tijdens een Gay Pride niet meer kwaad dan goed? Heeft dat geen averechts effect? We mogen trouwen en kinderen adopteren, is dat nu nog niet voldoende?

We vinden onszelf zo verdraagzaam en tolerant, maar een feest waar diversiteit in alle maten, gewichten, geuren en kleuren zegeviert, vinden we een stap te ver. We zouden al die diversiteit eigenlijk liever aan banden leggen. Begrijpe wie begrijpen kan. Zijn vrouwen met baarden en Gay Prides stigmatiserend en provocerend of durven we moeilijk toegeven dat we misschien niet zo tolerant zijn als we graag beweren?

Zelfs binnen de homogemeenschap pleit men steeds vaker voor zelfcensuur. Gewoon 'gewoon doen'. Onze identiteit verloochenen om toch maar zo goed mogelijk in het plaatje te passen. Bullshit. Als ik zaterdag mijn leren pakje wil aandoen met enkele pluimen in de kont als accessoire dan doe ik dat gewoon. Alleen heb ik daar geen behoefte aan. Dat mensen zichzelf durven te zijn is niet iets wat stigmatiseert maar inspireert. Jammer genoeg is het al te vaak ook iets dat blijkbaar heel wat mensen frustreert.

Is de Gay Pride nog wel nodig? Zeer zeker. Naast een strijd tegen discriminatie staat ons een veel grotere te wachten: die tegen schijntolerantie.