Bruce Springsteen: groots en onvermoeibaar
65.000 festivalgangers zagen Bruce Springsteen op TW Classic het perfecte zomerconcert spelen. Met spelvreugde en vitaliteit zette hij de wei haast drie uur lang in vuur en vlam. Wat een Baas.
Bruce Springsteen zou volgens het programmaboekje 2,5 uur spelen op TW Classic. Voor elke andere artiest een lange show, maar weet dat deze Amerikaan makkelijk nog een halfuur langer haalt. Geen wonder dus dat de zanger en zijn groep al tien minuten te vroeg het podium opstapten.
"Goeienavond België", zei The Boss met een brede glimlach. Om dan in één ruk elf songs achter elkaar te brengen, zonder adempauze. Meer zelfs: hij ging meerdere keren gretig het publiek opzoeken om handen te schudden en een aangeboden pilsje achterover te slaan.
In tegenstelling tot de Verenigde Staten wordt aan deze kant van de oceaan niet het integrale The River gespeeld, maar zijn die songs eerder een leidraad in de set. Jammer misschien voor de puristen, maar het had als voordeel dat Springsteen meer vrijheid had om er een hele jukebox door te kunnen jagen. Het eerste anderhalf uur was een muzikaal avontuur, elke avond verandert de set. Dat maakt concerten van Springsteen net zo'n belevenis, om te zien hoe die meesterlijke E Street Band (die vaak zelf niet weet welke song de volgende zal zijn) prachtig inpikt op het bevel van de man vooraan en het als een toporkest op maat van de conducteur telkens tot een climax brengt.
Ieder groepslid kreeg in Werchter de kans om te schitteren. Altijd in functie van de song, nooit vervelend. Steven Van Zandt al meteen bij openingssong 'Prove It All Night', drummer Max Weinberg en bassist Garry Tallent tijdens een pompend 'Born in the USA', violiste Soozy Tyrell in het toepasselijke 'Waitin' on a Sunny Day' en gitarist Nils Lofgren met een wervelende solo aan het einde van de Patti Smith-cover 'Because the Night'.
Mooie passages volgden elkaar in sneltreinvaart op. Zoals 'Spirit in the Night', waarin Bruce en saxofonist Jake Clemons diep de wei in trokken, om dan meteen het verzoekje 'Thunder Road' in te zetten. Het prachtige 'Cover Me' was een ode aan de rockende gitaar, in 'The River' zong Springsteen wondermooi en 'Mansion on the Hill' was een fraai solo-intermezzo, waarbij de zanger de wei muisstil kreeg.
'American Skin (41 Shots)' trof misschien nog wel het meest raak. Een ingetogen lied over (politie)geweld, in een week waarin Amerika opnieuw meerdere doden te betreuren heeft. Jake Clemons (de enige zwarte in de groep) stond met zijn handen omhoog op het podium, als teken van overgave. Duizenden mensen volgden zijn voorbeeld.
Ontploft
In een tijd waarin grootheden als David Bowie en Prince het tijdelijke voor het eeuwige wisselden, blijft Springsteen de wereld rondtrekken. En werkt hij intussen al aan een nieuwe soloplaat. The Boss weet hoe vluchtig het leven is. Hier wil hij zijn: op zijn podium, bij zijn publiek. Hier leeft, bemint en sterft hij. Springsteen zag zelf al twee van zijn groepsleden wegvallen. Beelden van Clarence Clemons en Danny Federici werden tijdens 'Tenth Avenue Freeze Out' als eerbetoon op de grote schermen geprojecteerd.
Tijd voor het ceremonieel van een bisronde nam de zanger niet. Hij en zijn groep bleven doorspelen op het podium, en lieten met kanjers als 'Born to Run' en 'Dancing in the Dark' Werchter opnieuw ontploffen. Met 'Shout' en 'Bobby Jean' gingen Springsteen en band onvermoeibaar door, dik tien minuten over hun tijd.
De zanger eindigde helemaal alleen, een akoestische gitaar in de hand, met 'If I Should Fall Behind'. Intiem, fragiel, klein. Maar Springsteen en zijn E Street Band waren een hele avond één ding geweest: groots.