Het dagboek van ‘De Mol’-presentator Gilles De Coster: “Welkom in Jurassic Park”

Je verwacht oprecht elk moment een dinosaurus te zien, ergens vredig grazend in de verte. We zijn net aangemeerd op Cat Ba, het grootste eiland van Ha Long Bay, en worden verder het eiland in ­gebracht met grote golfkarretjes. Al snel rijden we de jungle in, langs woeste rotspartijen en door dichte begroeiing die af en toe het zonlicht wegneemt. Alles doet me denken aan Jurassic Park, en het zou me niet verwonderen als we straks plots door de bekende houten toegangspoort van het park rijden. ‘Welcome to Jurassic Park’, denkt duidelijk ook onze chauffeur, want aan zijn rijstijl te merken, denkt hij dat we worden opgejaagd door een hongerige T-Rex. Zijn bochtenwerk en het gebrek aan portieren in onze golfkarretjes zorgen voor een sportieve verwelkoming op Cat Ba.

Nog interessanter is zijn rekening, waarop hij ook wat geld aanrekent voor een offer. ‘For no rain, mister’. Naast behoorlijke rallyvaardigheden beschikt de brave man blijkbaar ook over een directe lijn met de goden, want de stortbui barst die avond echt luttele seconden ná onze opdracht los.

Maar dinosaurussen zijn we tot mijn grote spijt enkel in miniatuurvorm tegengekomen. Op ons bord, met name. Oorspronkelijk waren de gekko’s voorzien als lunch voor de kandidaten tijdens hun trek door de jungle, maar de redactie vond het grappiger om ze ook aan mij voor te schotelen. En dus stonden ze ’s avonds op het menu, toen ik de kandidaten terugzag na hun weinig succesvolle survivaltocht. Gegrilde gekko is een traditioneel Vietnamees gerecht waar ze hier niet weinig trots op zijn. En hoewel de beestjes taaier zijn dan een gemiddeld paar bergschoenen, zijn ze eigenlijk best smaakvol.

Dit in tegenstelling tot het volgende gerecht dat ons met veel enthousiasme werd gebracht: ­bevruchte eendeneieren met daarin een bijna volledig ontwikkeld embryo. Zoals je kon horen in de aflevering: ja, de botjes kraken als je ze opeet. Deze delicatesse is verder bijzonder eenvoudig te recenseren: er is geen limoen, muntblad of hete peper op aarde die straf genoeg is om de smaak van die dingen te maskeren. Doe mij maar een gekko.

Na een korte nacht in de jungle varen we weer naar het vasteland, naar Ha Long. Hier is de verwelkoming zo mogelijk nog hartelijker dan op Cat Ba: het voltallige personeel van het restaurant barst in lachen uit zodra ze me zien binnenstappen. ‘You’re very tall’, kraaien de diensters van de pret, en ze bekijken en besnuffelen me als was ik een vers geleverde dinosaurus vanop Cat Ba. Zo ver naast de waarheid ligt dat natuurlijk niet.

Gelukkig komen iets later de kandidaten binnen en ben ik niet meer de grootste attractie. Axel is nog enkele centimeters groter dan ik, en ook de blonde kandidates krijgen hun deel van de aandacht. De verwondering van het personeel wordt alleen maar groter als ze verbaasd gadeslaan hoe de kandidaten zich gedragen tijdens het diner. Moppen tappen, liedjes zingen, onder tafel kruipen, en dat alles in het bijzijn van Mr. en Mrs. Hoàng? Je moet weten: dit was echt wel een chic restaurant, en we hadden mister Hoàng en het personeel enkel verteld dat de kandidaten zo beleefd mogelijk moesten zijn. 

Ik vraag me nog altijd af wat ze van die bende gestoorde Belgen moeten gedacht hebben. Maar ze laten het op geen enkel moment merken, en behandelen ons de hele dag als hun eregasten, zoals de prachtige Vietnamese gastvrijheid het voorschrijft. Ik kan je niet met zekerheid zeggen wat mijn lievelingsopdracht ooit is in ‘De Mol’, maar deze eindigt sowieso ergens bovenin.

Op de laatste dag van deze aflevering duiken we opnieuw de natuur in. De eerste ontmoeting van de dag is er eentje met enkele Vlaamse toeristen die een groene CM-regenjas dragen en het woord ‘pasvraag’ hebben opgevangen. Deze keer kan ik moeilijk volhouden dat ik op vakantie ben. Maar ze gaan ermee akkoord ons geheim te bewaren en maken zich uit de voeten, waarvoor nogmaals mijn dank.

In de paintballopdracht zijn er zowel pas­vragen als een vrijstelling in het spel, en dat heeft duidelijk zijn effect. Want ook al ­missen de kandidaten hun familie, het spel verlaten wil niemand. En dus spelen ze ­harder, slimmer en tactischer. Iets wat ook komende zondag goed te merken zal zijn. Want dan spelen ze ook nog voor iets anders dan geld alleen. Om het met Martijn te zeggen: de game is dus nog volledig on, hé.