Geachte heer Ham, Beste Otto-Jan,

Het leven is niet meer hetzelfde sinds nichtje V. het journalistieke pad bewandelt. Ineens heeft ze overal een mening over die ze bovendien te pas en vooral te onpas ventileert. Deze kroniek is haar favoriete kop van Jut, wordt tot ver achter de komma geanalyseerd en overvloedig van kritische kanttekeningen voorzien. Ze zegt het vooralsnog niet met zoveel woorden, maar eigenlijk vindt ze me een zielige, zure man die zich met wat slap gelul krampachtig aan vergane glorie vastklampt en nauwelijks oog heeft voor jong aanstormend talent.

Kortom: ik maak de verkeerde keuzes, durf niet genoeg en laat me, eerder dan door kwaliteit, leiden door kijkcijfers en plat opportunisme. Zo had ze zich te pletter geërgerd aan mijn Iwein Segers-hommage die ze vilein, boosaardig en gemakkelijk vond. "Iwein is wél geestig", poneerde ze met de uitdagende zekerheid van een fan bereid haar idool tot het uiterste te verdedigen. "Hij kan er toch ook niet aan doen dat de mensen dat niet willen inzien."

Ook het epistel aan dancing queen Eline De Munck vond ze er ver over. "Dan komt er eindelijk een jong en fris meisje vol ambitie aan de weg timmeren en is het weer niet goed." Om me weer op het rechte pad te helpen had ze een lijstje samengesteld van schermgezichten die het grootste deel van hun carrière nog te goed hebben en een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Wat was er mis met Sofie Lemaire, Eva Daeleman, Guga Baul, Jonas Van Geel of Hanne Decoutere? Ik moest - het hoeft toch niet altijd Luc Appermont of Jan Decleir te zijn - met clementie naar de talenten van de toekomst kijken.

Al zullen die toch nog even moeten wachten. Want helemaal bovenaan stond jij, Otto-Jan. V. had je ooit voor een regionale zender geïnterviewd en blijkbaar moet je toen een verpletterende indruk hebben nagelaten. Met glinsterende oogjes omschreef ze je als een charmante, - "Hij stond zelfs een beetje met me te flirten" - schone vent die, dat zag je zo, bulkte van het talent. Ik boog het hoofd, beloofde dat ik je voortaan met bijzondere aandacht zou volgen en trok de loopschoenen aan voor een pittig rondje zelfbeklag.

Wellicht omdat ik niet durfde toe te geven dat ik toen amper van je gehoord had en je enkel kende vanwege je wat aparte naam. Ingeweken 'Hollander' en radiovrijbuiter op het door mij zelden of nooit beluisterde Studio Brussel. Beroemd en berucht omwille van zijn directe - kwatongen beweren onbeschofte - stijl. Verder reikte mijn Hamse kennis niet.

Snuffelend op het internet leerde ik je stilaan beter kennen. Als ongeleid projectiel, muzikale duizendpoot en welbespraakte vakman. Ik ontdekte hoe je in het gedurfde en confronterende nachtelijke One Night Stand op vaak hilarische wijze de vreemdste vogels van antwoord diende. Nooit verlegen om een scherpe steek onder water of een spraakmakende stunt.

Zoals die keer dat je samen met een blozende Kirsten Lemaire de heer Richard van Puppetry of the Penis te gast had voor een 'demonstratie'. Ik zag hoe hij op jouw simpel verzoek zijn kroonjuwelen ontblootte en eraan sleurde tot ze op een pelikaan, slak of het monster van Loch Ness gingen lijken. Terwijl ik bedacht dat het medium radio toch niet meer is wat het ooit geweest was, zag ik met enige ontsteltenis hoe ook jij je broek liet zakken om - "Now put your penis between the testicals" - fluit en balzak tot een tasty hamburger te kneden.

Daar was ik even niet goed van en vroeg me af of nichtje V. dat filmpje ook had gezien. Of , beter nog, de hypocriete CD&V-moraalridder Carl Decaluwé die destijds zijn veto stelde tegen het ludieke pornoprojectje, dat je samen met de Gentse 'lingeriemadame' Murielle Scherre wou realiseren. Jammer. Sinds ik je in volle glorie mocht aanschouwen luister ik regelmatig naar Hammertime - "het programma waarover gefluisterd wordt dat het beter is dan seks" - en volg ik met groeiende interesse je ontluikende tv- en BV-carrière. Al lang veel meer Belg dan Hollander. Gezegend met een onhandige en ontwapenende naturel en een, binnen het mediawereldje eerder zeldzaam, vermogen zichzelf en het hele universum tot gort te relativeren.

Eerst met verbazing en later met plezier ontdekte ik een eigenzinnige ruwe diamant die helemaal geen haast heeft om geslepen te worden. Zo ben ik langzaam maar zeker een trouwe volgeling geworden, Otto-Jan. Van dat vermakelijke vat vol tegenstellingen en ironie dat gewoon zijn zin doet, lak heeft aan een smetteloos imago, en immer bereid is om met de mensheid en zichzelf te lachen. Rebel with a cause. Balancerend tussen de wat sjofele geitenwollen sok met zwaar chiroverleden en een ondefinieerbaar charisma dat vooral op vrouwen een bizar effect blijkt te hebben. Nichtje V. had gelijk. Je hebt je in geen tijd als een fijne televisuele aanwinst ontpopt. Een sympathieke wolf in schaapsvacht. Softie en bad boy tegelijk.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ooit zag ik je in de verte plaatjes draaien tijdens Music For Life en je voor het goede doel onwennig aanschurken tegen de zelfverklaarde voedingsdeskundige Lesley-Ann Poppe. The bimbo and the beast. Jij geen opgeblazen vedette maar een onopvallend heerschap in T-shirt en jeans dat zich, schaapachtig lachend, voor zijn aanwezigheid leek te verontschuldigen.

Het spreekt voor zich dat ik bijna ademloos heb gevolgd hoe je in De slimste mens met een rotvaart de ladder naar de landelijke roem beklom. Van schimmige nichefiguur gepromoveerd tot BV eerste klasse. Gestart als onhandige underdog, maar al snel de absolute ster van het belangrijkste spelletje ter wereld. Het verbaasde me wel een beetje dat je dit keer je broek aanhield, maar ik herinner me nog dat je Koen Fillet tijdens een onbewaakt moment een 'aansteller' noemde en op onnavolgbare wijze de 'Gangnam Style' voor het voetlicht bracht. Topkomiek zonder het zelf te beseffen.

Onpeilbaar was dan ook mijn verdriet toen je er, op de drempel van het absolute record, door Wouter Beke of all people, werd uitgeknikkerd en in de grote finale - "Ik was de domste mens van de avond" - moest buigen voor een huisvrouw en een basketter.

Al bleek je achteraf toch de slimste. Geknuffeld door Woestijnvis en VIER en beloond met een eigen programma. Ik zie je graag bezig in Is 't nog ver, de clowneske reisshow waarin je, samen met de fantastische Elise Crombez en Jelle De Beule, naar hartenlust de argeloze reiziger op de korrel neemt.

Niet het zoveelste plakje droge televisuele eenheidsworst maar een grappig, gedurfd en origineel format, gedragen door een presentator die de (zelf)spot niet schuwt. Een verborgen pareltje met 'we reizen om (uit) te lachen' als slagzin dat, jammer genoeg, een pak minder kijkers heeft dan het verdient.

Ach, ook dat komt wel goed, Otto-Jan. Talent komt altijd bovendrijven en de kijker heeft heus niet altijd gelijk. Blijf dus gewoon compromisloos je eigen ding doen en ongeremd de onnozelaar uithangen. Meer moet dat niet zijn en weet dat je hoe dan ook op nichtje V. en mij kunt blijven rekenen.