‘Ik heb de grootste piemel ter wereld’, zei hij. Ik moest gniffelen

‘Ik heb de grootste piemel ter wereld!’ Ik was afgelopen zondag aan het joggen toen ik een groepje van vier kinderen passeerde. Een van hen hield een boomtak van twee meter voor zijn broek en verviel in die pikpocherij.

Ik moest gniffelen. Het eerste wat ik dacht, was: Fernand, reageer hier niet op, subiet houden ze je voor een pervert. Vervolgens flitste door mijn hoofd: ik hoop voor dat kereltje en voor al zijn toekomstige geliefden dat het klopt, dat hij echt de grootste leuter van hier tot in Tokio heeft. En ten derde wenste ik vurig dat hij binnen tien, twintig jaar nog datzelfde onbeschadigde vertrouwen over zijn lichaam zal hebben.

Die zelfverzekerdheid over mijn lijf is mij soms vreemd. Daarom loop ik al bijna vijftien jaar op wekelijkse basis. Correctie: ik jog al zo lang omdat het in de eerste plaats mijn hoofd leegmaakt, beweging is de goedkoopste therapeut.

Maar ik doe dus ook aan sport om mijn lichaam af te matten. Niet zozeer uit gezondheidsoverwegingen, maar om esthetische redenen.

‘Jij bent de lelijkste jongen die ik ooit heb gezien!’ Ik was elf en aan het voetballen met enkele vriendjes toen een idioot uit een andere klas dat naar mij riep. Ik was er echt van aangedaan. Sommige kinderen groeien op als Kanye West-kopietjes, veruiterlijken bijna het concept ‘zelfvertrouwen’, anderen niet. Je herkent beide groepen vrijwel meteen.

Sixpacks in Speedo’s

Ik had al het een en ander meegemaakt, maar mijn fysieke zelfbeeld was tot dan redelijk intact gebleven. Toen werd een zaadje in mijn hoofd geplant: je zal beter je best moeten doen. Je gaat de voeten van onder je lijf moeten lopen, en hard. Probeer mooier te wezen en snel, je wil niet de lelijkste jongen zijn die iemand ooit heeft gezien.

Nu zijn er dagen waarop ik redelijk tevreden ben. Ik ben hard voor mijn lichaam en soms lijkt het een beetje te lonen. Maar er zijn ook dagen waarop ik terug naar het voetbalveld word gekatapulteerd. Oog in oog sta met die kleine onnozelaar en de andere mensen die mij met verstoorde schoonheidsidealen opzadelden.

Homo zijn helpt niet bepaald om met die waanideeën om te gaan, integendeel. Als homoman zie je vaak boomlange binken, sixpacks in strakke Speedo’s. De Instagram van heel wat Vlaamse homo’s ziet eruit als een editorial voor Vogue Homme.

En dat brengt me bij Special. Die Netflix-hit brengt een jongen in beeld die niet aan het standaard schoonheidsideaal van een homoman beantwoordt. De serie vind ik archislecht, maar ik vind de premisse wel goed: laten we eens het leven van een gast met complexen in beeld brengen, en weer niet dat van zo’n Vogue-type, dat hebben we al zo vaak gezien. Want ook mannen liggen wakker van hun lijf.