Het is de schuld van Sandra Kim

Is het Eurovisiesongfestival al dan niet een politiek beladen evenement? Daarover gaat dezer dagen de discussie, meer dan over de kwaliteit van de liedjes. En terecht, kan ik na het bekijken van de algemene repetitie alleen maar besluiten. Het is weer bagger en cie. Wat die jongen Eliot te bieden heeft, behalve zijn mooie jas van Walter Van Beirendonck, is ook niet om over naar huis te schrijven. Natuurlijk is het festival geen neutrale apolitieke gebeurtenis. Wie dat nog gelooft, is een kerstekind. Ik wil u niet lastigvallen met mijn persoonlijke mening over Tel Aviv. Ze is door anderen meer dan welsprekend en met diepe stem verwoord. Wel met een zijsprong naar 1987. 

Rewind. In 1986 wint de nog geen veertienjarige Sandra Kim in Noorwegen het Eurovisiesongfestival met "J'aime j'aime la vie". De enige die van haar gigantische hit niet beter zal worden, is het zangeresje zelf, maar dat is een ander verhaal. Het gevolg is evenwel dat België in 1987 de volgende editie van de liedjeswedstrijd moet organiseren, dat is het reglement. Maar wie moet dat doen? De BRT of de RTB uit die tijd? Panorama wijdt er in 1987 een vermakelijke maar ook schrijnende reportage aan, met als titel "België, nul punten". Eerst willen de twee omroepen het festival nog samen organiseren, om de kosten te delen, onder meer. Dat hebben ze al eerder gedaan, bij het pausbezoek en bij koninklijke huwelijken. Technici van BRT en RTB bezoeken alle mogelijke concertzalen van het land en komen bij de grote Stadsschouwburg van Antwerpen uit als allerbeste keuze.

Maar dat is buiten de communautaire waard gerekend. In Franstalig België rijst er protest: het succes van de Franstalige Sandra Kim door Vlaanderen laten verzilveren, dat nooit. Er komt ruzie van. Heren in spuuglelijke pakken wringen zich voor de camera in allerlei bochten om wat krom is recht te praten.

De RTB, gesteund door Franstalig minister van cultuur Monfils, gaat solo en kiest voor hal 7 van de Brusselse Heizelpaleizen. U bent er allicht al een keer geweest, dat kan statistisch niet anders, voor het Autosalon of het Bouwsalon.  Hal 7 is een hangar, is een volslagen ongeschikte ruimte voor een liedjesfestival, maar dat kan de pret niet drukken. Ook niet de factuur van 64 miljoen oude franken (in 1987!) om hal 7 op de Heizel eenmalig min of meer geschikt te maken als concertzaal. Onder meer om het geluid van vliegtuigen of regenbuien te dempen, bijvoorbeeld, en om een podium en loges te bouwen. De kosten zijn niet recupereerbaar. De rekening loopt uiteindelijk nog veel hoger op en de Franstalige omroep zal nog lang met een financiële kater blijven zitten. 

De Ier Johny Logan wint dat jaar met "Hold me now". België eindigt met Liliane St-Pierre en "Soldiers of love" op een bescheiden elfde plek, precies in het midden van de uitslag. Bij de toenmalige BRT wordt stiekem een zucht van opluchting geslaakt. De beker van de organisatie gaat aan de openbare omroep voorbij.

En zo gaat het nu al jaren. We willen graag winnen maar winst is een vergiftigd geschenk. Gesteld dat die sympathieke Eliot de finale had kunnen bereiken en zaterdag ook nog eens als onverwachte winnaar uit de bus was gekomen, wat dan? Zou de vaudeville van 1987 nog eens over worden gedaan? Of passen we gewoon? Misschien wil Israël de organisatie dan wel van ons overnemen, wie weet.