‘Kei interessant’: het oordeel van je zoon over de Grote Karrewiet Verkiezingsshow

Het is zondagochtend en op tv wordt de Grote Karrewiet Verkiezingsshow aangekondigd. John John gaat er eens goed voor zitten, dekentje in de aanslag. Je wil wel bij hem aanschuiven, maar dat kan niet. Het is ook moederdag en dus dienen er pannenkoeken gebakken te worden.

Terwijl Missy de eieren door het deeg klutst, volg je vanuit de keuken wat Ketnet van deze eerste politieke show bakt. Wat je opvangt, bevalt je zeer. De zes uitgenodigde partijvoorzitters rijden dan wel per skelter, ­vrolijk zwaaiend, de tv-studio binnen, eens ze plaatsnemen, volgt een behoorlijk ernstig programma.

“Waarom maken ­jullie zo vaak ruzie?”, vraagt een jongen aan John Crombez. Het had de vraag kunnen zijn van een ongerust kind aan zijn ­kijvende, mogelijk op scheiding staande ouders. Je kan dat ­‘kinderachtig’ vinden, maar zit in die simpele vraag niet verscholen hoe vele volwassen burgers kijken naar het gekijf van hun politici: onbegrijpend en onbegripvol?

“Achter de schermen komen we beter overeen”, bekent de sp.a-voorzitter. Een belangwekkend antwoord, omdat het aantoont dat de politieke tegenstellingen in de grotemensenshows even theatraal, gespeeld zijn als de ‘vrolijke ­vrienden’-sfeer die bij Karrewiet van het scherm spat.

“Kei interessant”, oordeelt je zoon, als je hem, ergens halfweg, vraagt wat hij er nu van vindt. Sinds enige tijd kijkt hij ook mee naar het Journaal, als het uitkomt. Het heeft afgelopen week zijn woordenschat verrijkt met de termen ‘verkrachting’ en ‘corruptie’.

Een week eerder had hij ook al met je meegekeken naar Het grote debat tussen Bart De Wever (N-VA) en Hilde Crevits (CD&V). “Is dat de baas van juf Kris?”, wou hij weten. Wanneer je vervolgens begint uit te leggen dat er katholieke scholen en overheidsscholen zijn, en in Brussel ook nog eens Nederlandstalige, Franstalige en Brusselse scholen, haakt hij af. Belgische staatkunde of een politiehoofdkwartier van Lego bouwen: een kind van tien weet wat het kiest (en hoe graag was je met hem mee gaan bouwen).

Van de Grote Karrewiet Verkiezingsshow is nu enkel een druk ­circulerend filmpje ­overgebleven van de ­partijvoorzitters die een gek dansje moeten ­uitvoeren. Vele volwassen niet-Ketnetkijkers zien er alweer het Einde van het Avondland in. In de context van het (lange, stevige) ­programma, is het filmpje niet meer dan een clowneske ­eindnoot op kindermaat. En het is nog relevant ook. De vraag wie de Skibidi kent (want zo heet dat danske), is de kindervariant van de vraag aan een politicus of hij weet hoeveel een brood kost. Sommige dingen móét je weten als ouder (en geen enkele politicus wist het).

“Dat is een vals dilemma.” Aan het woord is nu Wouter Beke namens CD&V. Hij moet antwoorden op de netelige vraag of hij eerst de vluchtelingencrisis of de klimaatcrisis wil oplossen. “Een vals dilemma?”, kreunt de presentator, zo non-verbaal mogelijk duidelijk makend dat geen kind in de studio of voor de buis weet waar de man het over heeft.

Thuis vraagt je zoon niet eens wat ‘vals dilemma’ ­betekent. Niet geïnteresseerd. Zap. Streng maar ­rechtvaardig. Topshow, echt waar.