Of dit een win-win wordt en ook Vincent Kompany hier beter van wordt, moet nog blijken

Zaterdag stak hij nog de derde prijs van het seizoen in de lucht als skipper van Manchester City, en zijn lichaamstaal sprak boekdelen: end of story. Zondag zette hij zich aan zijn computer. Hij logde in bij Facebook en postte een bericht waarin hij uitlegde dat hij het na elf seizoenen voor bekeken hield in de voetbalhoofdstad van de wereld, waar hij vier keer kampioen was geworden.

Allesbehalve een verrassing, dat afscheid. Twee uur later verscheen een tweede bericht op Facebook: “Ik word de komende drie seizoenen speler-manager van Royal Sporting Club Anderlecht. Bij City heb ik enorm veel geleerd, zeker de laatste drie jaar van een ongelofelijke trainer. Pep Guardiola heeft mijn liefde voor het voetbal nog meer aangewakkerd.”

“ManCity speelt het voetbal dat ik wil spelen. Daarom heb ik bij Anderlecht de functie van speler-trainer aanvaard. Ik wil mijn kennis delen met de nieuwe paarse generaties en zo ook een stukje Manchester in het hart van België injecteren.”

Gehavend lichaam

Anderlecht profiteert het meest van deze stunt. De club zet zich meteen weer op de kaart in de wijde voetbalwereld. Of het een win-win wordt en ook Vincent Kompany hier beter van wordt, moet nog blijken. 

Deel één van zijn beslissing – stoppen bij City – was alvast wijs. Spelen in de Premier League ging nog net, trainen was al minder. Uitgerekend op de training bij een topclub staan de jonge wolven altijd klaar om de oude wolven te testen en desgevallend te verstoten, ook al heeft die oude wolf een bijna-goddelijke status. 

Kompany’s gehavende lichaam hield hem tientallen keren van het veld; een verder verblijf in de hypercompetitieve Premier League, waar altijd wordt getraind aan wedstrijdintensiteit, was geen optie.

Het is een wonder dat hij het in de Premier League überhaupt elf seizoenen volhield, nadat hij van Hamburg SV was overgekomen met een reputatie van ‘man van glas’. Het is een volstrekt mirakel dat hij sinds Nieuwjaar het merendeel van de wedstrijden speelde, en zelfs in de kampioenenstrijd het belangrijkste doelpunt van het seizoen scoorde, verkozen tot Goal of the Year.

Niet van deze tijd

Of deel twee van zijn mededeling even wijs is als deel één is een ander paar mouwen. “Ik denk dat we met de komst van Vincent iets bereiken wat iedereen voor onmogelijk gehouden had”, zei Michael Verschueren. 

Onmogelijk is hier het cruciale begrip. Spelen én de sportieve lijnen uitzetten, is in elk geval uniek. “We hebben out of the box gedacht”, zei Verschueren trots. Oud of the box had ook gekund. Speler-trainer is een concept uit vervlogen tijden toen trainers keken wie drie keer per week op de training verscheen, de baasjes met krijt op het bord schreven, waarna twee keer 45 minuten werd gevoetbald en de hele zooi in het café van een oud-speler ging nakaarten. En altijd op zondag.

Is de dubbele baan speler en trainer – manager, zegt Kompany – wel te combineren in het hedendaagse voetbal? En dan nog in Anderlecht, nooit een simpele club geweest, maar sinds de overname van Marc Coucke één en al chaos.

De omschrijving manager houdt in dat Kompany zich met het supra-sportieve zal bezighouden. Niet met de opwarming, pass- en trapvormen, afwerking op doel, conditionele opbouw..., dat zal hij allemaal aan een batterij assistenten overlaten. Tactiek is wel zijn ding, en over de opleiding van de jeugd en welke richting het met de club uit moet, heeft hij ook een gedacht. Omdat hij zelf nog wil spelen, zo werd er nog bij verteld door Anderlecht, zal hij worden bijgestaan door een coach die hij zelf zal meebrengen.

Hooi op de vork

Vincent Kompany een beetje kennende, neemt hij Anderlecht volledig in handen, en daar loopt hij het grootste risico: dat hij een beetje te veel hooi op de vork zal nemen. Die allesomvattende taak van trainingen uitdokteren, video’s analyseren, een ploeg opstellen en tactiek bepalen in functie van het eigen spel, rekening houdend met dat van de tegenstander, dat is al een hele klus. Kompany gaat dan ook nog eens richting geven aan zijn club én wil zelf voetballen.

De speler Kompany van City ging na de training naar de verzorging en dan naar huis, waar hij met de kinderen speelde of met de benen omhoog in de zetel een Netflixje deed. De speler-manager Kompany zal na de training misschien verzorging krijgen, maar zal daarna in zijn kantoor te vinden zijn, voor een scherm of twee, drie. Geen Netflix, maar analyses van de trainingen, de wedstrijden en de tegenstanders. Dat alles in die aparte Belgische competitie die zich kenmerkt door tactisch gevechtsvoetbal en tegen het decor van de veranderde status van Anderlecht.

Belgium’s finest, noemde Kompany zijn ex-club. Dat klopt, historisch gezien, maar resultaten behaald uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Anderlecht zit nu gevangen in het eigen slechte beheer en zal daar maar moeilijk uit geraken met de regels van de Financial Fair Play. Het is wachten op deel drie van de huishoudelijke mededelingen van Vincent Kompany: ik heb het te druk en stop met de nationale ploeg.