Zonder zijn pesters en oma's had Duncan niet bereikt wat hij nu heeft bereikt: de kracht achter deze Songfestivalkomeet
Uit het niets en als een komeet staat Duncan Laurence (25) nu te schitteren aan het Songfestivalfirmament. Met de vijfde overwinning die hij Nederland na 44 jaar schonk, is Duncan gebombardeerd tot nationale held. Maar de weg naar erkenning is lang geweest. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken: het is dankzij zijn pestkoppen op school dat Duncan staat waar hij nu staat. Dát en zijn twee oma's op woensdagnamiddag en een zekere Ilse Delange.
1. De kracht van de (donkere) strijder
Nee, Duncan Laurence is niet zijn echte naam. Duncan gaat door het alledaagse leven als Duncan de Moor. Zijn artiestennaam Laurence pikte hij op via zijn moeder die als tweede naam "Lourentia" heeft. Duncan zelf staat voor "donkere strijder".
Tijdens de lessen had ik het erg naar mijn zin. In de pauzes was ik altijd op mijn hoede
En strijden doet hij al zijn leven lang: hij wordt prematuur geboren en moet na een zuurstoftekort zien te overleven in een couveuse. Aan dat zuurstoftekort houdt Duncan ook een motorische afwijking over aan zijn rechterhand en -been. Dat hij in Israël op het Songfestival gezwind achter een piano zit, is dus geen evidentie, integendeel. Door zijn afwijking kan hij niet piano spelen in de voorgeschreven vingerzetting, akkoorden lukken wel.
Op school wordt hij zwaar gepest met zijn gewicht, zijn beugel, bril, sproeten én muzikale passie. "Ik voelde de hete adem van mijn pesters. Tijdens de lessen had ik het erg naar mijn zin en ik was ook een ijverige leerling. Maar in de pauzes was ik altijd op mijn hoede. (...) Dat maakt dat er in je hoofd altijd een stemmetje blijft zitten dat zegt "het is niet goed genoeg"", vertelt Duncan vorige maand nog aan tv-presentator Ivo Niehe. Achter een piano kruipen, voelt voor Duncan veilig aan. Het kunnen vluchten in muziek én het feit fysiek rustig en beschermd alleen te zijn.
2. De kracht van twee oma's
Duncan kent een vrij ingewikkelde jeugd. Hij groeit op in het stadje Spijkenisse, ten zuidwesten van Rotterdam. Hij is kind van gescheiden ouders en brengt zijn woensdagnamiddagen altijd door bij zijn grootouders. Het zijn zijn twee oma's die graag met hem zingen.
Eentje laat hem naar Elvis Presley en The Rolling Stones luisteren, de andere heeft een orgel waar de kleine Duncan als het ware naartoe gezogen wordt. "Daar is de basis gelegd. Het kan hem dus in kleine dingen zitten: even een woensdagnamiddag bij je oma en opa zijn", aldus Duncan.
3. De kracht van Ilse DeLange
Op zijn 13e begint Duncan zelf teksten te schrijven. Hij wint in 2012 de lokale talentenjacht "Brielle's got talent". Het was een van zijn eerste optredens. "De positieve commentaar daar was een eyeopener. Ik geloofde in wat ik deed. Als je gepest wordt, is het lastig om te aanvaarden dat je iets goed doet", stelt Duncan nuchter.
Hij besluit te studeren aan de Rockacademie in Tilburg bij gelijkgestemde zielen waar hij zijn draai vindt. Daar werkt Duncan naarstig aan wat het winnende Songfestivallied "Arcade" zal worden, een krachtige liefdesballade.
En dan volgt "The voice of Holland" op tv. Duncan is niet happig. Hij wordt gevraagd door mediabedrijf Talpa en weigert keer op keer. Uiteindelijk gaat hij toch voor de bijl, want het zou wel gratis reclame kunnen betekenen voor zijn band The Slick. In 2014 draaien de stoelen van de coaches in "The voice" om wanneer Duncan "Sing" van Ed Sheeran brengt. Op een van die stoelen zit zangeres Ilse DeLange (foto onder) die hem zal begeleiden.
"The voice" wint hij niet. Duncan strandt in de halve finale. Maar Ilse DeLange vergeet haar poulain/leerling niet. Zij krijgt van hem "Arcade" te horen en wordt omvergeblazen. DeLange die zelf aan het Songfestival deelnam en met The Common Linnets en "Calm after the storm" op een tweede plaats eindigde, spoort Duncan aan om het liedje in te sturen naar de Nederlandse commissie die beslist over de inzending voor het Songfestival. En de rest is geschiedenis.