CD&V 2014-2019: de moeizame match tussen het moedige midden en het sociale gelaat
5 jaar geleden was CD&V vooral opgelucht. Ze haalden nipt de doelstelling van 20 procent en moesten enkel de N-VA voor zich dulden. Het leverde uiteindelijk een plaats op in de centrumrechtse Vlaamse en federale regering. In die constellatie speelde ‘het moedige midden’ vijf jaar lang vooral haar sociale kant uit. Dat leidde regelmatig tot openlijke spanningen binnen het ‘kibbelkabinet’ én in eigen rangen. De sterke resultaten in oktober vorig jaar geven de centrumpartij wel weer hoop en voedde de ambitie om ook na 26 mei opnieuw een leidersrol op te nemen.
“We hebben standgehouden”, zo vatte boegbeeld Kris Peeters het in 2014 samen. De christendemocraten spelen hun positie als tweede partij van het land daarop met succes uit en krijgen een belangrijke rol op Vlaams en federaal niveau. Het premierschap zit er evenwel niet in, omdat Marianne Thyssen de post van Europees Commissaris krijgt.
Sociale gelaat
Bij afwezigheid van linkse partijen in de Zweedse coalitie wil de CD&V in de eerste plaats het sociale gelaat zijn van de centrumrechtse regeringen. “Wij hebben links niet nodig om sociaal te zijn”, aldus voorzitter Wouter Beke. De positionering blijkt nochtans allesbehalve makkelijk. “Werkbaar werk” wordt het codewoord van minister van Werk Kris Peeters, maar de vakbonden vinden zijn plan maar niks. De Christelijke vakbond ACV spreekt zelf van een “complete horrorfilm”.
Toch blijft vooral de interne linkervleugel de koers bepalen. Zo pleit de CD&V jarenlang voor de invoering van een vermogenswinstbelasting. Voorlopig tevergeefs, want Open VLD en N-VA blijven dwarsliggen.
Ook de jarenlange strijd voor een vergoeding voor de gedupeerde Arco-coöperanten levert tot vandaag niets op. De christendemocraten moeten zich na vijf jaar Michel dus voornamelijk tevreden stellen met een taks op effectenrekeningen van meer dan een half miljoen euro.
Lees verder onder de foto.
Oppositie binnen de regering
De botsingen in de regering beperken zich evenwel niet enkel tot de sociale thema’s. Ook inzake migratie en veiligheid botst vooral Kris Peeters bijna voortdurend met de coalitiepartners. Zo krijgen ze ook steeds meer het verwijt oppositiepartij te spelen binnen de regering. Het verleidt Bart De Wever tot de uitspraak: “je kan niet half in de regering zitten”. Later zal hij - naar aanleiding van de saga rond het VN migratiepact - ook zelf dat verwijt naar zijn hoofd geslingerd krijgen.
Lees verder onder de foto.
Nog steeds nummer 1 in Vlaanderen
Op het Vlaamse niveau kan CD&V duidelijker wegen op het beleid. Jo Vandeurzen verwezenlijkt een ingrijpende hervorming van het zorgwezen en Hilde Crevits lijkt, ondanks hevige kritiek, als onderwijsminister niet weg te slaan uit de actualiteit. Joke Schauvliege vergaat het iets minder goed. Zij komt in volle klimaatspijbelperiode in het oog van de storm terecht en moet in tranen afscheid nemen van haar positie als Vlaams minster voor Leefmilieu.
De machtsgreep van Kris Peeters in Antwerpen wordt een totale mislukking, maar de CD&V blijft wel de grootste partij van Vlaanderen op lokaal niveau. Een resultaat dat de christendemocratische burger moed geeft voor 26 mei, al ligt de positie van tweede partij deze keer zeker niet voor het oprapen.
De partij – met Hilde Crevits als openlijk kandidaat Vlaams minister-president én met Schauvliege als een van de boegbeelden – kan zich in ieder geval optrekken aan het feit dat ze uit nagenoeg geen enkele mogelijke coalitie weg te denken is.