N-VA 2014-2019: de eeuwige terugkeer van het één-tegen-allen-verhaal
Een historische score van 32 procent, de grootste speler in de Vlaamse én federale regering. De verwachtingen waren hooggespannen, maar de realiteit draaide toch wat anders uit. De economische herstelregering bleek niet volledig te kunnen brengen wat ervan verwacht werd en de N-VA stuurde eind vorig jaar uiteindelijk zelf aan op de val van de regering. Zo kunnen de zelfverklaarde ‘ecorealisten’ ook bij deze stembusgang opnieuw hun geliefde “een tegen allen”- positie uitspelen.
De avond van de verkiezingen in 2014 is er geen twijfel mogelijk: de N-VA is de grote overwinnaar. In tegenstelling tot in 2010 kan de partij die overwinning daarna ook omzetten in regeringsdeelname op Vlaams én op federaal niveau.
Ze leveren dan wel niet de premier, maar de N-VA toont zich bij de voorstelling van Michel I duidelijk enthousiast. De nieuwe, centrumrechtse of ‘Zweedse’ coalitie zal een eind maken aan de knoeierige erfenis van jarenlang socialistisch beleid. Eindelijk zal de tering naar de nering gezet worden en zullen de uitgaven in dit land aangepast worden aan de inkomsten, luidt het. “Zo’n regering hebben we nog nooit gezien, ik verwacht er erg veel van”, laat voorzitter Bart De Wever optekenen.
Dissidentie
De N-VA doet in ruil een opvallende toegeving en bevriest voor vijf jaar haar communautaire programma, nota bene de bestaansreden van de partij. Dat blijft intern niet zonder gevolgen. Fractieleider Hendrik Vuye voelt zich – gesteund door fractiegenoot Veerle Wouters – gemuilkorfd en stapt uit de partij.
Lees verder onder de foto.
Vroegere kartelpartners botsen steeds vaker
Ook binnen de regering loopt het niet vlekkeloos. De Vlaams-nationalisten kunnen het moeilijk vinden met vakbonden en tonen zich weinig enthousiast over het sociaal overleg. Het levert hen de stempel asociaal op en creëert openlijk spanningen binnen de regering, zeker met de CD&V. Het kibbelkabinet is geboren.
De vertroebelde relatie met gewezen kartelpartner en sociaal steunpunt binnen de regering wordt helemaal duidelijk bij de gemeenteraadsverkiezingen van vorig jaar. Kris Peeters doet een gooi naar de sjerp in Antwerpen en wordt zo de rechtstreekse uitdager van Bart De Wever. Die laatste wordt de overduidelijke winnaar en ruilt in het stadsbestuur de CD&V in voor de SP.A, de vroegere aartsvijand.
Theo
De interne partijfocus is dan al een hele tijd geëvolueerd, naar veiligheid, migratie en onze manier van leven, wat dat ook is. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken ontpopt zich steeds meer tot medekopman. Met zijn stoere communicatie spreekt hij vooral de rechtse vleugel aan. Maar zijn stijl valt niet bij iedereen in de smaak. Critici vinden dat de N-VA met hem steeds meer extreemrechts achternaholt. Het zet hem meermaals aan tot excuses, maar hij blijft steeds op post.
Lees verder onder de foto.
Marrakech
Eind vorig jaar is er dan het erg late en omstreden protest van de partij tegen het VN-migratiepact. De N-VA weigert toe te geven en tekent zo het doodsvonnis van de regering-Michel. Vooral een partijcampagne op sociale media slaat diepe wonden. De rest noemt N-VA onbetrouwbaar en gunt hen naar eigen zeggen geen vervroegde verkiezingen.
Misschien een geluk, want niet veel later duikt mogelijk geknoei met humanitaire visa op. Ondertussen blijkt dat het zo aangekondigde begrotingsevenwicht er voor het einde van de legislatuur niet meer in zit.
Lees verder onder de foto.
En zo lijkt de partij weer meer dan ooit geïsoleerd te staan. Al is het maar de vraag of ze daar rouwig om zijn binnen de N-VA. Een tegen allen, dan voelen ze zich duidelijk het best.
Aan de vooravond van de verkiezingen werpt de partij zich op als het enige volwaardige alternatief voor de "rood-groene belastingtsunami" die op ons dreigt af te komen als zij uit de regering zouden vallen. En net nu verschijnt ook het confederalisme weer op het voorplan.