“Toen Naomi’s antwoord kwam, rolden de tranen me over de wangen”: Serena Williams schrijft essay over bewogen finale US Open

Voor we Williams zelf aan het woord laten, eerste een kleine herinnering: Williams verloor in september 2018 de finale met 6-2 en 6-4. In de tweede set, toen ze 3-1 voor stond, ging het helemaal fout voor de Amerikaanse. “De scheidsrechter denkt dat hij mijn trainer me van op de tribune ziet coachen. Hij geef me een sanctie - een waarschuwing,” zo schrijft Williams. “Ik ga naar hem toe en zeg nadrukkelijk de waarheid: dat ik niet naar mijn trainer aan het kijken was. ‘Ik speel niet vals om te winnen. Ik zou nog liever verliezen,’ zei ik. Ik wandel terug het terrein op en verlies het punt. Ik sla mijn racket stuk uit frustratie; hij bestraft me opnieuw en kent het punt aan mijn tegenstandster toe. Ik voel me verplicht om mezelf te rechtvaardigen. Ik noem hem een dief; ik eis terug een verontschuldiging. Ik zeg hem dat hij me bestraft omdat ik een vrouw ben. Hij antwoordt met een derde bestraffing en pakt me het spelletje af. Uiteindelijk was Osaka die dag beter dan ik en ze verdiende haar eerste Grand Slam-titel te winnen.”

Als Williams terug thuis is, speelt ze de film telkens opnieuw in haar hoofd af, vervolgt ze, want ze voelt zich niet gerespecteerd. “Ik was aan het woelen in mijn bed, uitgeput door slaaptekort, met gedachten die door mijn hoofd raasden. Waarom kan ik mijn frustraties niet uiten zoals elk andere? Had ik me ook in zo’n situatie bevonden als ik een man was geweest? Wat maakt mij zo anders? Omdat ik een vrouw ben? (...) Ik was gekwetst - diep gekrast. Ik probeerde het af te zetten tegen andere tegenslagen die ik in mijn leven en carrière kende, maar om een of andere reden raakte ik het gevoel niet kwijt dat het om meer dan mij alleen ging. Ik dacht terug aan mijn eerste Grand Slam-zege. Die blijft je het beste bij; die wordt verondersteld om bijzonder te zijn. Deze vertoning verpestte een moment dat uitzonderlijk en historisch hoorde te zijn. Mij werd een spel afgenomen maar een andere speelster zag een triomfantelijk moment afgenomen, in wat één van de mooiste herinneringen uit haar carrière zou moeten zijn. Mijn hart brak. Ik dacht weer: ‘Wat had ik beter kunnen doen? Was het fout van me om te protesteren? Waarom worden vrouwen, wanneer ze zich hartstochtelijk uiten, emotioneel, geschift en irrationeel genoemd en wanneer mannen dat doen ze als wilskrachtig en sterk worden gezien?”

“Dagen gingen voorbij en ik vond nog altijd geen rust. Ik ging naar een therapeut. Ik zocht naar antwoorden en hoewel ik de indruk had dat het beter met me ging, was ik toch niet klaar om terug een racket vast te nemen. Ik besefte dat ik maar één zaak kon doen. Het was tijd dat ik mijn excuses aanbood aan de persoon die dat het meest verdiende. Ik begon te tikken, eerst traag, dan sneller, alsof de woorden vanzelf uit mij stroomden. ‘Hey, Naomi! Het is Serena Williams. Zoals ik op het plein al zei, ik ben trots op je en het spijt me oprecht. Ik dacht dat ik het juiste deed door voor mezelf op te komen. Ik had geen idee dat de media ons tegen elkaar zou uitspelen. Ik zou dat moment zo graag overdoen. (...) Ik zou een andere vrouwelijke atlete nooit of te nimmer uit de spotlights willen duwen en al zeker geen andere zwarte vrouwelijke atlete. (...) Ik wens je alle succes vandaag en in de toekomst. Ik ben trots op jou. Liefs van je fan, Serena’.”

“Toen Naomi’s antwoord kwam, rolden de tranen me over de wangen. ‘Mensen kunnen kracht met boosheid verwarren omdat ze geen onderscheid kunnen maken tussen de twee,’ schreef ze. ‘Niemand is zo voor zichzelf opgekomen als jij en je moet nooit ophouden met een pionier te zijn’. Dat is wanneer ik besefte waarom het zo moeilijk was voor mij om de US Open te verteren: niet door de kritiek die ik had gekregen maar omwille van wat een jonge speelsters had meegemaakt die zoveel meer verdiende. Ik had het gevoel dat het mijn schuld was en dat ik mijn mond had moeten houden. Maar door haar tekst zag ik alles in perspectief en besefte ik dat ze gelijk had.”

“Het incident - hoe gruwelijk dat voor ons ook was om te verdragen - illustreerde hoe duizenden vrouwen elke dag in elk onderdeel in het professionele leven worden behandeld. We mogen geen emoties tonen, we mogen niet passioneel zijn. We moeten stil zitten en zwijgen, wat ik eerlijk gezegd niet kan aanvaarden. Het is beschamend dat de samenleving vrouwen bestraft gewoon omdat ze zichzelf zijn.”

“Van kindsaf aan heb ik de nood gevoeld om mijn mening te geven en gehoord te worden. Dat zal niet iedereen bevallen en dat is hun goed recht. Ik respecteer dat. Als de jongste van vijf kinderen heb ik geleerd dat ik moet vechten voor wat ik wilde. En ik zal nooit ophouden om mijn stem te verheffen als ik onrechtvaardigheid zie.”

“Ik geef toe dat het lang heeft geduurd voor ik weer een racket vast nam. Een mens kan maar zoveel aan. Als tiener ben ik uitgefloten door een heel stadion. Ik kreeg al elk denkbaar scheldwoord naar het hoofd geslingerd. Ik ben al belachelijk gemaakt om hoe ik eruit zie. Ik ben al minder betaald geweest omwille van mijn geslacht. Ik werd al bestraft in finales van een major omdat ik mijn mening gaf of omdat ik te luid kreunde. (...) Kortom, het was nooit makkelijk. Maar als ik dan denk aan het meisje dat zich op een dag manifesteert en op mij zal lijken, dan hoop ik: ‘Misschien, heel misschien, zal mijn stem haar helpen’. (...) Uiteindelijk is mijn dochter de reden dat ik mijn stem gebruik, waarom ik terug een racket vast nam.”