Was de zaak-Epstein fictie, we zouden het te goor vinden

In 2003 maakte Vicky Ward voor Vanity Fair een portret van Jeffrey Epstein, de financier die maandag beschuldigd werd van seksueel misbruik van en handel in minderjarige meisjes. Ze portretteerde hem als een mysterieus Jay Gatsby-type, een jongen uit de middenklasse in Brooklyn die geleidelijk opgeklommen was in de plutocratie, al kon niemand precies vertellen hoe hij zijn geld verdiend had. Het stuk had het over dubieuze zakendeals en het feit dat rond Epstein hopen jonge meisjes cirkelden. Het belangrijkste wat ze had ontdekt, stond er niet in.

Twaalf jaar later schreef Ward in The Daily Beast hoe ze tijdens haar onderzoek voor het artikel had gesproken met twee zussen op wie Epstein naar verluidt jacht maakte en hun moeder. Kort voordat het stuk gepubliceerd werd, schreef Ward, haalde Vanity Fair-hoofdredacteur Graydon Carter die passage eruit, volgens hem omdat Epstein “gaf om de jonge vrouwen”. (Maandag meldde Carter dat hij de berichtgeving van Ward niet degelijk genoeg vond.)

Ward vertelde me dat ze de voorbije maanden opnieuw haar notities heeft bekeken van de interviews die ze meer dan zestien jaar geleden over Epstein deed. “Wat ik zo bijzonder vind, is dat zijn hele sociale entourage perfect op de hoogte was en het vrolijk accepteerde”, zegt ze over zijn voorliefde voor jonge meisjes. De mensen met wie ze sprak, prezen zijn charme, zijn scherpe geest en zijn genereuze donaties aan Harvard, zei ze, “en hadden het terloops allemaal over de meisjes”.

Partijoverschrijdend schandaal

Zaterdagavond, meer dan tien jaar nadat hij er goedkoop af was gekomen na een vroegere zedenzaak, werd Epstein gearresteerd toen hij met zijn vliegtuig landde na een bezoek aan Parijs. Hij wordt beschuldigd van het uitbuiten en misbruiken van tientallen minderjarige meisjes, van wie sommigen jonger dan 14 jaar, en samenzwering om hen te verhandelen. De arrestatie van Epstein was een zeldzame gebeurtenis die zowel rechts als links toejuicht, omdat er eindelijk gerechtigheid lijkt te komen, maar ook omdat beide zijden geloven dat Epstein een paar van hun vijanden mee in zijn val zal sleuren.

Ze hebben beide wellicht gelijk. De zaak-Epstein gaat eerst en vooral over het misbruik van jonge meisjes, maar is ook een partijoverschrijdend politiek schandaal. Het legt de diepe corruptie bij vooral de mannelijke elites in alle partijen bloot en toont aan dat de superrijken straffeloosheid kunnen afkopen voor zelfs de zwaarste misdrijven. Was dit fictie, we zouden het te goor en te direct vinden om geloofwaardig te zijn, als een seizoen van True Detective geschreven door een doctrinaire marxist.

Epstein ging om met Donald Trump, die hem in 2002 in New York Magazine beschreef als een zalige gast die hij al vijftien jaar kende. “Er wordt zelfs gezegd dat hij al evenveel van mooie vrouwen houdt als ik, en velen zijn aan de jonge kant”, zei de latere president. In 2000 zei een conciërge die in het huis naast dat van Epstein in Manhattan werkte in een Britse krant bewonderend: “Ik zie Donald Trump vaak en het is een voortdurend komen en gaan van massa’s modellen, meestal ’s nachts. Heel bijzonder.”

Epstein trok ook op met Bill Clinton, die vaak meevloog in zijn vliegtuig. Ghislaine Maxwell, een vertrouweling van Epstein die ervan beschuldigd wordt zijn handlanger te zijn, was aanwezig op het huwelijk van Chelsea Clinton in 2010, lang nadat Epstein aan de schandpaal was genageld. Zaterdag tweette Christine Pelosi, de dochter van voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi: “Het is best waarschijnlijk dat sommigen van de onzen erbij betrokken zijn, maar we moeten de feiten respecteren en zien wat er uit de mand valt.”

Dertien maanden in de gevangenis

Een van de grote mysteries in de zaak-Epstein is waarom machtige aanklagers van beide partijen hem zo coulant behandelden. Alexander Acosta, momenteel minister van Arbeid onder Trump, was als federale procureur verantwoordelijk voor de deal met Epstein in 2008. De dingen waarvoor Epstein terechtstond, hadden hem levenslang kunnen opleveren, maar hij mocht zich verdedigen tegen kleinere aanklachten, een deal die geheim werd gehouden voor de slachtoffers. Hij bracht dertien maanden in de gevangenis door en mocht er zes dagen per week in zijn eigen kantoortje werken. In februari oordeelde een rechter dat Acosta’s team handelde in strijd met de Crime Victims’ Rights Act. (Uiteraard is Acosta nog in functie.)

Na zijn gevangenisstraf moest Epstein zich registreren als zedendelinquent. Om onverklaarbare redenen vroeg het kantoor van de districtsprocureur van Manhattan, onder de Democraat Cyrus Vance Jr., aan de rechter om Epsteins status als zedendelinquent te verlagen van niveau 3 (het hoogste) tot niveau 1 (het laagste). De rechter weigerde verbijsterd: “Ik ben een beetje van de kaart want dit heb ik het kantoor van de procureur nog nooit weten doen”, zei ze.

In een memo gaven de federale aanklagers maandag meer details vrij over het bewijsmateriaal dat was meegenomen uit het huis van Epstein. Het ging onder meer over honderden, mogelijk duizenden, seksueel suggestieve foto’s van meisjes die er minderjarig uitzien, alsook met de hand gelabelde cd’s met titels als ‘Girls pics nude’ en, met naamsvermelding, ‘Young [Name] + [Name]’.

Het lijkt op het eerste gezicht roekeloos van Epstein, niet alleen om dat soort materiaal te bewaren maar ook om het te bewaren in Manhattan in plaats van, pakweg, op zijn privaat Caribisch eiland. Misschien toont het simpelweg aan hoe beschermd hij zich voelde. “Ik heb altijd die overweldigende vraag gehad: welke stok heeft Jeffrey Epstein achter de deur?”, zei Ward. Als we dat te weten komen, weten we wellicht meteen hoe verrot onze bestuurders zijn.

© The New York Times