“Ey Vrancken: wisseleuh!” Veertig minuten was KV Mechelen – Cercle Brugge onderweg toen een fan van Malinwa het niet meer hield. Twee pinten in één hand verliet hij zijn zitje, zette hij een paar passen richting de middenlijn en deelde hij luidkeels voor de hele hoofdtribune zijn ongenoegen. Wisselen moest Wouter Vrancken doen, want het was niet om aan te zien.

Zwakke voorzetten

Mechelen was slecht voor rust. Bijzonder slecht. De promovendus kon mits een zege mee met Club Brugge aan de leiding komen, maar was in niets de ploeg die in het seizoensbegin 7 op 9 pakte tegen Zulte Waregem, KRC Genk en Anderlecht. Malinwa voetbalde met weinig diepgang, met weinig durf, met weinig precisie. Tegen een ploeg die zelf de bal liever kwijt dan rijk was. Een aanpassing voor de thuisploeg die in de eerste drie matchen haar geliefde reactievoetbal kon spelen: balletje veroveren, tegenaanvallen opzetten, scoren. Niets van dit alles deze keer. Cercle bleef goed in blok staan. Dat Mechelen het plan had om telkens een vrije man op de flank te vinden om nadien een scherpe voorzet te geven – die ontzetten is een grote zwakte van De Vereniging – baarde Cercle geen zorgen. De ballen die Nikola Storm en Jules Van Cleemput lanceerden, waren immers van zo’n bedenkelijke makelij dat die toch nooit aankwamen. Cercle kwam zelden onder druk, kon zelfs dromen van een aanval nu en dan. Na 25 minuten mocht Stef Peeters zo’n aanval opzetten: een hoekschop van zijn voet kwam op het hoofd van Yves Dabila terecht die overhoeks binnenkopte. 0-1. Cercle – met 0 op 9 troosteloos laatste – plots op voorsprong. Zeg Vrancken, toch maar wisselen?

Vier minuten VAR

Vrancken luisterde. Nu ja, luisterde. De geblesseerde Lucas Bijker moest vlak voor rust vervangen worden door verloren zoon Jordi Vanlerberghe, maar dat bracht na de pauze wel schwung bij de thuisploeg. Combinaties begonnen te lopen, dreiging kwam: Igor de Camargo tekende bijna al heel snel voor de gelijkmaker, maar echt lang moest Malinwa uiteindelijk niet wachten op een beloning. Op het uur belandde een hoekschop voor de voeten van William Togui. Vluchtschot. Binnen. Achter de Kazerne danste men voor het eerst op de avond. Vijf minuten later een nieuw feestje. Een duwfout van Julien Serrano op Arjan Swinkels – ook al na een hoekschop – had de VAR en vier (!) lange, lange minuten nodig om opgemerkt te worden, maar de bijhorende strafschop werd door Storm feilloos omgezet. 2-1 en opnieuw goed aan het voetballen: Mechelen had het helemaal omgedraaid.

Onder voorbehoud?

Wat volgde, waren dik twintig minuten waarin de thuisploeg het makkelijk uitspeelde. Serrano – wat speelde die dramatisch – tikte de bal nog tegen de Camargo aan die zo een doelpunt achter zijn naam mocht schrijven. 3-1. Einde. Met 10 op 12 gaat de promovendus nu zowaar mee met Club Brugge aan de leiding in de Jupiler Pro League. Gek. Voor Cercle gaat het van kwaad naar erger. Vierde match, vierde nederlaag. De Vereniging – die de afgelopen dagen de krantenkoppen haalde met de boodschap deze match omwille van het dossier Propere Handen onder voorbehoud te spelen – staat troosteloos laatste. Misschien nog een gratis tip: zich focussen op sportieve evolutie geniet de prioriteit boven het al dan niet opdagen op een receptie tussen. En het biedt meer kans op punten. Broodnodige punten.