RECAP - Pukkelpop dag 2: broeierig grootstadsgeluid, rottige regen

Live

1. 23:58, 18-8-2019

   EELS: gloed en zweet ★★★★★

   Nooit vermoed dat we het volgende nog eens zouden zeggen over een band die al 23 jaar zijn nestel afdraait, een vaste waarde in het poplandschap is en die je intussen al zo vaak hebt gezien optreden - en toch: Eels was vandaag dé verrassing van Pukkelpop. Een met gloed en zweet gevuld vijfsterrenconcert.

   

   De groep uit Californië begon nochtans relatief rustig aan hun set. Met een geslaagde softrock-cover van 'Raspberry Beret', de vrolijke (maar aan een stevig tempo gespeelde) meezinger 'Flyswatter', 'Dog Faced Boy'... Maar toen daarna hun vaste showstopper volgde - 'That Look You Give That Guy', in België misschien wel hun allergrootste evergreen - ging het haar op mijn armen rechtstaan. Niet alleen door de geïnspireerde uitvoering van de song, maar vooral door de laaiend enthousiaste reactie van de tot de nok gevulde Marquee. Het was er, enigszins tegen de gang van de dag, intussen ook bloedheet geworden.

   Dan: een mooi 'Prizefighter', 'My Beloved Monster', 'Today Is the Day'. Er zat funk in hun vakmanschap. Opwinding in hun weirdness. En toen begon het pas écht indrukwekkend te worden: met een geweldige stonerrockversie van 'Novocaine For the Soul', een van de ketting geslagen 'Souljacker, Part I' en een nooit beter gehoord 'Fresh Blood'.

   E gaat in zekere zin meer en meer op ome Neil Young lijken. Qua achteloze 'Heb ik iets van u aan'-attitude. Qua neiging om zijn songs live steeds vaker steeds meer uitgesponnen versies mee te geven. En mogelijk ook qua algehele 'Ik leef in een huisje in de bossen'-vibe.

   E deed tussendoor (letterlijk) zijn hoedje af voor het publiek. En qua bindtekst was deze niet slecht: 'I love the soft rock. But I also love the rock. And there's only one way to pop the poekkel, and that's to rock!'

   En deze eigenlijk ook niet: 'We love Belgium so much, we just want to fuck you all day.' Toen daarna nog een vertraagde, kaalgeslagen en overrompelende cover van Brian Wilsons 'Love and Mercy' volgde, begon het stilaan duidelijk te worden.

   Eels is op platvoeten geëvolueerd: van goede livegroep tot in marmer uitgehouwen concertmonument. What you see is what you get, maar what you get is steeds meer. (fvd)

2. 23:49, 18-8-2019

   Anne-Marie: een zucht die wegfladdert ★★★☆☆

   Anne-Marie is gemaakt van zonneschijn, en daar kon zelfs de regen geen ene sodemieter aan veranderen.

   Je hoorde de vraag over de hele weide echoën: ‘Anne-Mawíé?’ En toch kende iedereen haar: van ‘Ciao Adios’, van ‘Rockabye’, van ‘FRIENDS’, van die glimlach die zelfs een Groenlandse gletsjer doet smelten. Popsterren pochen graag dat ze ‘net als jij en ik’ zijn, maar Anne-Marie moet toch de enige zijn die haar dubbele kin niet weg-photoshopt, en die vindt dat haar billen te kléín zijn. Eerlijkheid troef: voor één keer geen marketingslogan, maar een belofte.

   

   Anne-Marie wond er alleszins geen doekjes om. Uit ‘Bad Girlfriend’: 'I'm one in a million / More like in a billion / I don't think it's cheating if I'm kissing other women.’ Intussen wierp ze d’r in zwart-groen stofje gehulde derrière in de strijd. Resultaat? Een 5-0 forfait-score. ‘Alarm’ waarschuwde een scheefpoepend vriendje voor een aankomende stamp ergens daar beneden. ‘Trigger’ ging óf over een echtelijke ruzie, óf over wapenbezit: geweld loerde alleszins om de hoek.

   Ze gaf het optreden dat ze nu al twee jaar geeft: voorlopig blijft dat werken. Het publiek was ongeveer hetzelfde als bij Mura Masa gisteren - jong - maar met één groot verschil: het amuseerde zich.

   ‘Het is een zucht en het fladdert weg,’ kwam een collega nog zeggen. Dat is waar, maar de vergelijking gaat niet helemaal op, Anne-Marie is eerder een scheet: ze blijft hangen. (vvp)

3. 23:45, 18-8-2019

   SOHN: een onsje gloeiende troost ★★★★☆

   “I’ll never find another like you”, croonde Christopher Taylor a.k.a SOHN. Nou, qua opbeurende shizzle kan dat tellen. Je zal maar met een gebroken hart door de nachtelijke motregen de Castello zijn binnengewaaid, hunkerend naar zalf voor je zielenwonden.

   De Britse producer en twee compagnons lieten zich vangen in staalblauw spotlicht, korzelig-elektronische torch songs van zich afschuddend, zoals ‘Signal’: Blade Runner-blues die knisperde en knetterde.

   

   Het pulserende elektrowalsje ‘The Wheel’ had niks aan charmes ingeboet. Dat geldt voor alle liedjes uit zijn hoog aangeschreven debuut Tremors, van vijf jaar geleden alweer. Zoals het met strobo’s doorzeefde ‘Bloodflows’ waarin kortsluitingen gevaarlijk vonkten. Of de openhartoperatie die ‘Lessons’ heet, een song die je binnenste simpelweg opvrat.

   Elders tastte SOHN naarstig de wanden van zijn fascinerende elektronische sound af. ‘Falling’ werd geboren als een drammerige loop die plaatsruimde voor zwalpende keyboards. ‘Hard liquor’ liet cyborgs wanhopig wegzinken in de Mississippi Delta. De halve radiohits ‘Conrad’ en ‘Artifice’ joegen bliksems door de Castello. U vond het gewéldig en trakteerde het trio op een stevig applaus.

   Er was ‘Lights’, klepperende intelligent techno, zo bipolair als de pest. De synths ademden de blikkerige euforie van old skool-Detroitspul, maar Taylors tergend weemoedige zang liet discobollen barsten. Maar hey, u shakete onbekommerd uw booty op al die mistroostigheid, dus wat lopen we te zeiken.

   SOHN voegde niets nieuws toe aan zijn bejubelde geluid maar dat was okee. Buiten de tent bleef de regen vallen en werd het kouder, dus we konden een onsje gloeiende troost gebruiken. Voor één keer hebben we het niet over de Jägermeister. (svs)

4. 22:55, 18-8-2019

   Brutus scheurt de hemel open ★★★★☆

   Als je naar Brutus gaat kijken, ben je van twee dingen zeker. Er zijn technische problemen en – vooral – je wordt overmand door een verpletterend gevoel van: Dit. Is. Leven.

   In 2015 zagen we hoe Brutus rond de middag splinterbom na splinterbom de Shelter – ja, die bestond toen nog – in keilde. Het trio viel op tussen al het brute geweld in die tent: door de drummende én zingende Stefanie Mannaerts, zeker, maar ook omdat ze traditioneel loodzware genres als sludge-, noise- en stonerrock injecteerden met naar je hart klauwende melodieën.

   

   Intussen zijn we vier jaar en twee albums verder, en is Brutus gigantisch gegroeid. En dan bedoelen we niet de hype en de bekende fans – van Lars Ulrich tot Deftones, die hen uitnodigden voor hun festival in San Diego. Nee, Brutus heeft leren doseren. Niet meteen de vlammenwerper bovenhalen, maar af en toe terugvallen op waakvlam om dan alsnog verschroeiend uit te halen.

   ‘Fire’ opende bijvoorbeeld, net als op topplaat Nest, in sacrale sferen die ineens omsloegen in duistere dreiging. Even leek Brutus de goden te veel te hebben uitgedaagd: allerlei vitale onderdelen van hun sound vielen weg uit de mix. Tegen ‘War’ waren de complicaties alweer vergeten: de song bouwde op met een uitgesponnen intro, niet meer dan stem en gitaar, waarna een genadeloos hardcoreritme en gitaren als ijspegels je lijf van kop tot teen deden tintelen. Zou hierbij nog iemand gedacht hebben aan het Schotse postrockbandje Aerogramme? Ook zij groeven dit soort donkere noisepoelen waar je makkelijk in kon verdrinken.

   

   Nog meer verrassingen gingen schuil in ‘Space’, dat pronkte met een korzelige postpunkgitaar, en in ‘Techno’, dat treiterde met tempowissels en een bas die de plankenvloer nog wat meer uit zijn hengsels daverde.

   Ook al zat ze zoals altijd helemaal aan de rechterkant, Stefanie Mannaerts zoog weer alle aandacht naar zich toe. Terecht: haar ritmes klonken alsof de barbaren er nu écht aan zaten te komen en als ze zong, scheurde de hemel open. Maar het zou doodzonde zijn om gitarist Stijn Vanhoegaerden en bassist Peter Mulders onvermeld te laten: een meedogenloze riffmachine die de emotionele spanning tot knappens toe opbouwde. (pc)

5. 04:41, 18-8-2019

   Tame Impala: heen en terug door een wormgat ★★★★★

   Tame Impala kwam de Main Stage, zaterdagnacht om stipt halféén, tegelijk achteloos cool en wat onwennig opgestapt. Je kreeg de indruk dat de groep zich zelf ook nog altijd aan het afvragen was: waar zijn wij nu eigenlijk weer terechtgekomen?

   Jarenlang werd de Australiërs op Belgische festivals een slot op een van de nevenpodia toegekend, in vroege 'Innerspeaker'-tijden, maar ook na de release van 'Currents' nog.

   

   Vandaag stonden ze voor het eerst op de Main Stage op een groot festival bij ons, en nog wel meteen als headliner. 'Currents' (2015), een plaat om te bingen, is de voorbije jaren in steeds breder uitwaaierende kringen uitgegroeid tot een stevig uit de kluiten gewassen klassieker. Het heeft hen op zeer steile wijze doen opklimmen tot rock royalte.

   'Let It Happen', 'The Moment', 'Elephant', 'Yes I'm Changing': voor de fans bracht Tame Impala een relatief veilige (maar daarom niet minder indrukwekkende) set. Veel oude en dus gekende, makkelijk mee te zingen nummers en weinig uit de nieuwe, nog niet uitgebrachte plaat. Voor de anderen was dit vermoedelijk net een vrij obscure, gedurfde set, in acht genomen dat de groep bij ons sowieso al weinig echte radiohits heeft gehad, en dat veel songs daarnaast ook nog eens lang uitgesponnen, psychedelische en behoorlijk roesgevende versies mee kregen. Maar wat klonk het allemaal goéd. En voorzien van een mooie, sierlijke wall of sound.

   'Elephant' werd een paar keer heen en terug door een wormgat gesleurd. 'Elephant' werd bovendien ook ondersteund door een trippy lasershow, die extra sparkle kreeg door de regendruppels die erdoorheen vielen. Kevin Parker: 'You gotta admit: it looks pretty magical.'

   

   Verder bedankte hij het publiek enkele keren voor hun volharding, of vroeg hij bezorgd of we nog allemaal mee waren, want het was intussen al lang aan het zeiken van de regen. Parker gooide zijn jas ook nog het publiek in: 'You need this more than I do'.

   'Feels Like We Only Go Backwards' was geweldig. Door 'Led Zeppelin' werd meer shake, rattle & roll gemengd dan we doorgaans met de band associëren, maar het klonk uitstekend. 'Borderline' was echt heel goed (en bovendien nog maar eens een argument om het de groep stilaan kwalijk te nemen dat ze ons zo lang laten wachten op de opvolger van 'Currents'). En 'Apocalypse Dreams' steeg een minuut of tien boven zichzelf uit.

   Eigenlijk het enige wat je muggeziftend kan opmerken, is dat de songs heel zelden organisch in elkaar overliepen. Terwijl dat vier jaar geleden op Pukkelpop wél vaker gebeurde en dat toen overduidelijk werkte.

   Het allerbeste: een verslavend, uitzinnig 'Eventually', op plaat ook al een barokke roetsjbaan van een track - en een dreunend 'The Less I Know The Better'.

   Tame Impala was vandaag voor het eerst headliner op een groot festival in België, en ik heb de indruk dat het niet voor de laatste keer geweest zal zijn. (fvd)

6. 03:55, 18-8-2019

   The Streets:

   Vijftien fuckin' jaar geleden was het dat Mike Skinner en zijn Streets voor het eerst en het laatst op Pukkelpop hadden gestaan (de affiche van 2011 vermeldt zijn naam, maar een zekere storm belette hem het spelen), en aangenamer wordt een weerzien zelden.

   Hij kwam op in een regencape die hem droog tot in de Marquee had gebracht, en ging terwijl zijn fantastische band ‘Let’s Push Things Forward’ inzette meteen het publiek op de eerste rijen groeten. ‘Pleased to meet you, have a nice saturday. There’s no excuses my friend, let’s push things forward’. Een modus waarin Skinner het hele optreden lang zou blijven opereren: naadloos schipperend tussen het rappen van zijn eigen songs en het communiceren met het publiek.

   

   ‘We’ve got one hour, ladies and gentlemen, it’s saturday night, geezers need excitement’. Dat het zaterdag was, was misschien toeval, maar The Streets hadden op geen beter moment geprogrammeerd kunnen staan, en voor Skinner was het een halszaak: de man is geboren voor saturday night, en hij stond erop ons er eentje te bezorgen die we ons nog lang zouden heugen.

   Wat het verschil is tussen 2005 en 2019, wilde hij van ons weten. Het antwoord gaf hij zelf: dat vrouwen in 2019 kunnen crowdsurfen without being afraid of being sexually harassed. ‘If we shine a light on these problems they will disappear’. De eerste vrouw die de lucht inging, kreeg één van de drie flessen champagne die hij op het podium had klaarstaan. De rest van het publiek werd getrakteerd op hall of fame-versies van ‘It’s Too Late’, ‘Dry Your Eyes’ en ‘Weak Become Heroes’.

   

   Nog een verschil tussen 2005 en 2019: de geniale maar lethargische rapper van weleer is een onvervalste entertainer geworden. ‘I beg you to have a good time,’ sprak hij, de ogen strak gericht op niemand in het bijzonder en de armen gespreid naar iedereen. ‘Let me help you become a better person’. Smeken had niet gehoeven, maar belofte maakte schuld die ruimschoots werd ingelost. We moesten in de ogen kijken van de dichtstbijzijnde persoon die we niet kenden, en vervolgens elkaars hand vasthouden. Het was ongemakkelijk, maar het gebeurde. ‘That’s how easy it is. This is the planet’. Het klonk grotesk, maar het voelde goed.

   De twee overgebleven flessen champagne waren voor de jarige lichtman van The Streets. Skinner ging ze persoonlijk overhandigen, gedragen op handen van het publiek. Het was zaterdagavond, en het applaus dat opsteeg was voor ons allemaal. En geen vlag gezien. (jub)

   


7. 22:00, 17-8-2019

   The Subs: duracellkonijn, dorpsgek en discokikker in één persoon

   Als elke act over een Jeroen De Pessemier zou beschikken, zouden er niet langer één-, twee- en driesterrenrecensies bestaan. The Subs doen niet aan middelmaat.

   In de mallemolen van The Subs was scheef het nieuwe recht. Jeroen De Pessemier, Wiebe Loccufier en Martijn Ravesloot hadden zich voorgenomen vrede te nemen met niets minder dan een ravage. Wanneer The Pope of Dope (van Party Harders) vanop een troon in het publiek “alles kapoet!” schreeuwde, zouden dat later profetische woorden blijken.

   

   De Pessemier is een man die uitnodigt tot het gebruiken van clichés. Duracellkonijn. Dorpsgek. Discokikker. De stem, heupen en armen van The Subs was dat alles in één persoon. Hij is het soort frontman dat meer náást dan óp het podium staat. Na drie nummers hing hij al in een lichtmast, sprong hij naar beneden vanop drie meter hoogte en had hij de vloer van de Dance Hall lopen dweilen met zijn tong – ieder zijn fetisj.

   Uit het tijdperk dat catchy curiosa naar de namen Digitalism, The Bloody Beetroots en Crookers luisterde, zijn The Subs het enige overblijfsel. ‘Concorde’, ‘Kiss My Trance’ hebben de tand des tijds doorstaan. Dat zag je aan hoe de overvolle tent uit de bol ging. Dat rook je aan de geur van ravezweet. Pukkelpop is voorbij halfweg en in de Dance Hall hing een parfum van pis, euforie en eau de kots – er waren geen betere omstandigheden om het Gentse dancecombo storm te zien houden.

   

   Jeroen De Pessemier aanschouwde de puinhoop in een ensemble dat half stormtrooper, half bouwvakker was. Het zag er niet uit, maar hoewel de gemiddelde popact u dezer dagen probeert wijs te maken dat voorkomen minstens zo belangrijk is als goede songs, haalden The Subs hun slag thuis met, welja, goede songs. Het trio moest trouwens nauwelijks inboeten aan relevantie: ‘Blank’ (met een glansrol voor Glints) was een fantastische floorfiller.

   ‘UFO’ (met de Duitse popzanger Yves Paquet op) was de ‘99 Luftballons’ van de groep, maar dan minder internationaal en minder tijdloos. Kortom: de boog stond niet altijd gespannen, maar daar stond ‘Preacher’ tegenover, met een excellente Dvtch Norris als prediker van dienst. In de staart van de show zaten ‘Fuck That Shit’, ‘The Face of the Planet’ en ‘The Pop of Dope’ te popelen om lelijk huis te houden. Het resultaat: een ravage, wederom.

   Het was een tijd stil rond The Subs. Als dat betekent dat ze nu een tijd héél aanwezig zullen zijn op de podia is die afwezigheid bij deze goedgemaakt. (elv)

8. 21:57, 17-8-2019

   Gossip: split en scheet ★★★☆☆

   In 2016 kondigde Beth Ditto het einde van Gossip aan. Het momentum van de band was voorbij (en, laten we eerlijk zijn, dat was het in 2011 eigenlijk ook al), en Ditto wilde ook meer tijd voor haar solocarrère en haar kledinglijn. Dat die split intussen ongedaan was gemaakt, was ons ontgaan.

   

   Petje af dat de groep uit Olympia, Washington daar op de Main Stage eigenlijk nooit overkwam als een groep hasbeens. Gossip maakt uitbundige indie-disco (en uitbundige indie-disco, only) die vandaag bij vlagen aan Future Islands, aan Chic en - bijvoorbeeld tijdens 'Moving In the Right Direction' - zwaar aan New Order deed denken, maar fris genoeg klonk om (meestal) te boeien.

   'Vertical Rhythm' en 'Standing In the Way of Control' waren goed, 'Listen Up!' eerder al een vroeg hoogtepunt. 'Men In Love' kwam er niet helemaal uit, en '8th Wonder' was opgedragen aan drumster Tobi Vail van Bikini Kill ('de eerste band die écht invloed op mij heeft gehad').

   

   Maar hét moment van hun set was 'Heavy Cross'. Dat werd voor de helft gezongen door een vrouwelijke fan die Ditto uit het publiek had laten plukken en daarbij goed haar streng trok. Mooi moment, en voor die vrouw zelf bijna zeker onvergetelijk.

   Daarna was het afgelopen, maar niet vóór Ditto haar reet nog een laatste keer richting publiek uitstak en daarbij met haar mond (behoorlijk overtuigende) scheetgeluiden maakte. Niet zeker wat het moest voorstellen, maar zo werd het toch nog lollig.(fvd)

9. 21:35, 17-8-2019

   Cocaine Piss: very nize ★★★★☆

   Nog maar net was Beth Ditto van het hoofdpodium gestruind of aan de andere kant van het plein, in de Lift, stond Aurélie Poppins van Cocaine Piss al te stomen in de coulissen. Twee frontvrouwen met een bros op de tanden, en dat na elkaar: nee, het zag er niet goed uit voor het patriarchaat. En dan moesten we daarna nog vernemen dat Cora van Mora op de wei gesignaleerd was.

   

   Cocaine Piss: je kon ze afschuwelijk vinden, je kon ze geweldig vinden. Je kon ook beide doen, want Cocaine Piss zijn Walen en dus sluiten die twee elkaar niet uit. Aurélie Poppins kan bijvoorbeeld niet zingen, en dat weet ze. Ze weet ook goed genoeg dat zo’n detail niet uitmaakt zolang je maar een beetje kwaliteitsvolle pokkepunk maakt. Johnny Rotten kon ook niet zingen, en kijk: hij mocht uiteindelijk toch ook maar mooi naast Marc Reynebeau rondkarren in Engeland. Oké, misschien niet het beste voorbeeld, maar u snapt waar we heen willen.

   Cocaine Piss: ze rammelen langs alle kanten, maar uitsluitend op de goede plaatsen en op de juiste momenten. Ze doen maar alsof ze maar wat doen, maar tegelijk weten ze donders goed wat ze doen. Bent u nog mee? Goed, wij amper. Hoe dan ook: het is niet omdat Aurélie Poppins zoveel aandacht naar zich toezuigt dat je daarom de band achter haar geen lof moest toewerpen: ze hadden een gitarist die op Slash leek maar die weigerde solo’s te spelen, ze hadden een bassist die een jurk droeg en u uitdaagde om daar iets van te zeggen, en ze hadden een drummer die begreep dat een drumstel, mits goed gebruikt, ook een massavernietigingswapen kan zijn dat je aan het eind van de dag gewoon niet parkeert in Kleine-Brogel. Samen maakten ze teringherrie die zelden langer duurde dan een minuut of anderhalf, en die wel nonchalant leek maar tussen twee kopstoten in vakmanschap verraadde: op geen enkel moment waren de drie het spoor bijster, ook niet op die momenten dat hun frontvrouw ergens halfweg tussen manisch en moordlustig was blijven steken.

   

   Aurélie Poppins: ze verdient haar eigen alinea. Na een kwartier speelde ze haar broek uit. Na nog eens vijf minuten stak ze ook haar onderbroek af om u persoonlijk haar taalgrens te tonen, en na een halfuur besloot ze uiteindelijk dat een podium iets was voor mensen die of net de honderd meter gewonnen hadden of Luc Steeno heetten, en dus dook ze achtereenvolgens de frontstage en het publiek in. Ze zou niet meer terugkomen - volgens de laatste geruchten zou ze ondertussen de Marquee bereikt hebben, nog altijd schreeuwend, terwijl de ongelukkige stagehand die dienst klopte in de Lift tijdens Cocaine Piss nog altijd de draad van haar micro afhaspelt vanop het podium. Poppins had songteksten waarin ze een hysterische huilbui simuleerde, en andere die weinig meer bevatten dan ‘fuck’, ‘fuck’, en ‘fucking fuck’. En wij die in het middelbaar dachten dat Frans moeilijk was. Van de bindteksten viel minder te verstaan: omdat alle Menschen brüder wezen, ook die die op de camping toevallig een andere vlag op hun tent hebben hangen, had ze ook voor haar intermezzo’s gekozen voor het Engels als lingua franca: sympathiek van haar, maar aangezien ze daardoor wat deed denken aan de politieman van ‘Allo Allo’, hebben we weinig meer kunnen noteren dan ‘Diz iz very nize’. Voorwaar, dat was het.

   Cocaine Piss: very nize.(tr)

10. 21:18, 17-8-2019

    Jorja Smith: Elegant met de hakken over de sloot ***

    Jorja Smith? Fantastische zangeres, uitstekende songwriter, inspirerende vertelster, gezegend met looks waardoor wij bijna zouden beginnen geloven in een Almachtige Schepper. Haar debuut Lost & Found herbergde vorig jaar de beste Britsoul van het Hier en Nu en voor Drake, Kali Uchis en Ezra Collective leverde ze uitmuntende gastbijdragen.

    

    Waarom kwamen haar troeven in de Marquee dan niet helemaal uit de verf? Was het de nogal steriele begeleidingsband die geslachtloze tavernefunk onder haar romige zangpartijen schoof? Was het de abominabele geluidsmix die haar stem in de instrumentpartijen verzoop? Of lag het vooral aan Smiths eigen weifelende performance die een broodnodige assertiviteit ontbeerde? Ze leek zich meer om haar zangprestatie te bekommeren dan om de performance tout court. Ooit zagen we Amy Winehouse een gelijkaardige afwezigheid etaleren, ook op Pukkelpop, ten tijde van haar debuut Frank. Sneu.

    Natuurlijk waren we bij momenten erg onder de indruk. In 'February 3rd' joeg Smiths kringelende engelenfalset het kippenvel tot onder onze oren. Het weergaloze 'The One' liet ze overgaan in een kek 'The One' van Sister Nancy. En het doorbraakhitje 'On My Mind' sneed puntig prikkend door de tent en overtuigde nét, ondanks de totaal misplaatste solo van Smiths overijverige gitarist. Waarom die kerel te pas en te onpas met protserige pornosolo's wilde uitpakken, was ons een raadsel.

    

    'Be Honest', Smiths nieuwe song met Burna Boy, kon met z'n reggaetonvibe het jonge grut bekoren. 't Zal een hit worden, ook al is 't een hopeloos middelmatig nummer. Maar goed, haar warmbloedige stem, de verrukkelijke songs uit Lost & Found, een frisse Drake-cover en Smiths charisma en elegantie redden uiteindelijk de meubels. Als ze haar geluidsman buitenflikkert, wat meer connectie zoekt met het publiek en haar gitarist beteugelt, komt het vast goed. (svs)

11. 21:07, 17-8-2019

    Mike D: classics en emo ★★★☆☆

    Met Adam Yauch stierven in 2012 ook The Beastie Boys. Geen nieuwe muziek meer onder die imposante vlag, lieten overgeblevenen Ad-Rock en Mike D weten. In commercials gaat u ze ook nooit meer horen, dat liet Yauch met nadruk in zijn testament stipuleren. We blijven achter met acht fantastische platen, een boek, en Mike D die sinds kort als DJ de wereld rondtrekt. Op zaterdag 17 augustus stond hij in de Marquee op Pukkelpop.

    

    Het begon met Busta Rhymes, ‘So Wat’cha Want’ er meteen achteraan, en het viel als een natte dweil voor de voeten van het schaars opgekomen publiek. Het geluid stond te stil, het was kil in de tent, en Mike D leek zelf niet goed te weten wat nu eigenlijk de bedoeling was. KRS-One lummelde, gelardeerd met stukjes ‘No Sleep Till Brooklyn’, uit de boxen, en D rapte er vooraan wat onbestemd overheen, terwijl zijn collega DJ – een naam om niet te onthouden – te ongepasten tijde de schuifjes dichttrok om hem ruimte te geven. Het hield geen steek en het trok nergens op.

    ‘Harder!’ riep iemand toen ’99 Problems’ van Jay-Z er na een klein kwartier werd ingegooid, en het leek alsof daar gehoor aan werd gegeven. Het volume ging de hoogte in en gaandeweg ging Mike D steeds meer achter de draaitafels vertoeven. Het duurde een halfuur vooraleer wij goed en wel doorhadden dat we godbetert stonden te dansen en het feestje haast onmerkbaar crescondo was gegaan. D hield het rappen soberder en gooide ons een hoop old school lekkers voor de voeten. ‘I Can’ van Nas, Bambaataa, ‘Brass Monkey’, ‘Bring Em Out’ van T.I., ‘Ms. Jackson’ van Outkast, ‘Get Ur Freak On’ van Missy, ‘Sucker MC’s’ van Run-D.M.C., ‘Juicy’ van Biggie, ‘Sure Shot’, ‘Nuthin But a G Thang’ van Dre en Snoop, ‘Gone Down’ van Lenny Ducano, ‘Can I Kick It?’ van A Tribe Called Quest, ‘Get It Together’. To name but a lot.

    

    Een vorm van vochtigheid manifesteerde zich in onze ooghoeken telkens als D (live) in de Beastie Boys-songs met Yauch (op tape) en MCA (afwezig) in duet ging, maar het ware emo-moment kwam er toen ‘I Wanna Be Sedated’ van de Ramones door de speakers werd gejaagd, en Mike D daar ‘Sabotage’ overheen zong. Op papier volstrekt incompatibel, maar hij deed het toch. En als er één groep is die wij even hard missen als The Beastie Boys dan wel de Ramones. Dood sinds 2001 (Joey), 2002 (Dee Dee), 2004 (Johnny), en 2014 (Tommy). Alleen Marky en C.J. leven nog, maar die spelen geen songs van The Beastie Boys.

    Toen Mike D zijn set afsloot met ‘Intergalactic’ stond de Marquee vol. (jub)


12. 20:13, 17-8-2019

    Brass Against: Blazen voor liefde en tegen haat ★★★★☆

    "Laat niemand ons trachten te verdelen. Samen staan we sterk. Met een boodschap van liefde. Voor gelijkheid. Tegen haat om een huidskleur of seksuele voorkeur." De preek van Sophia Urista, de vuisthoge frontvrouw van Brass Against, was net wat dit Pukkelpop nodig had. Weg met die vlaggenhysterie, een festival is er voor alles en iedereen. De zevenkoppige band uit New York bracht covers van Rage Against the Machine en Tool, zoals je die nooit eerder hoorde. Met bombardon, schuiftrompet en sax (en één gitarist en drummer). Geleid door een frontvrouw met een krachtige stem. Zach de la Rocha was er niks tegen. 'Malcolm X is watching me' was op haar trui te lezen.

    

    Met Meute stond er nog een band op Pukkelpop die funky fanfare met een muziekgenre combineerde. Maar Brass Against was wat ons betreft de onbetwiste winnaar. De muzikanten in witte boilersuits hadden een leuke set in elkaar gestoken. Met gebalde vuisten en heerlijke muziek maakte Brass Against er drie kwartier lang een feest van.

    Ze brachten een knipoog naar twee andere acts op Pukkelpop. Met 'Figure It Out' haalden ze Royal Blood alvast even op het podium. Er volgde ook een geslaagde cover van 'Sabotage', nog geen half uur nadat Mike D (ex-Beastie Boys) hetzelfde deed in de vlakbij gelegen Marquee.

    De band ging (naar analogie met NHL-sterspeler Colin Kaepernick) op één knie zitten en bracht een boodschap tegen vuurwapengeweld en haatmisdrijven tegen holebi's. 'Killing in the Name' werd als een bom de Club in gesmeten. De bombardon was de bas, de trompet deed de gitaarsolo. Frontvrouw Urista trok naar de eerste rijen en ging crowdsurfen, terwijl de planken vloer het haast begaf in die gigantische moshpit. 'Freedom' (van alweer RATM) werd opgedragen aan kinderen die in kooien langs de grens met Mexico worden opgesloten. Toen Brass Against met 'Know Your Enemy' een laatste vuist de hoogte in joeg, hadden ze de hele Club veroverd. Het benieuwt ons wat Prophets of Rage morgen gaan brengen. (ww)

13. 19:11, 17-8-2019

    Ezra Collective: jazz, nu ook met sitdown ★★★★☆

    Wie op Pukkelpop spijt heeft dat hij Jazz Middelheim mist, moet af en toe eens de Castello binnenwaaien, waar het puikje van de Belgische én de Londense jazzscene staat. Vandaag stak Ezra Collective het Kanaal over, en combineerde de stijl van twee artiesten die hier gisteren al speelden: de wat onderkoelde jazzfunk van Kamaal Williams en het broeierige grootstadsgeluid van Shabaka Hutchings.

    

    Wie de band al eerder zag, merkte dat er een muzikant minder bij was. Trompettist Dylan Jones was niet tot in Kiewit geraakt, maar dat stoorde eigenlijk nooit. Ezra Collective engageerde prompt het publiek als vijfde groepslid.

    Voor hij van wal stak met een manische solo sprak drummer Femi Koleoso het publiek MC-gewijs toe: “Onze nummers gaan over joyful vibrations en het idee dat wat ons bindt groter is dan wat ons scheidt”, een boodschap die wat ons betreft aan de ingang van de wei mag worden uitgedeeld. Dat idee van life, love and unity brachten ze een uur lang in de praktijk met een feestelijke mix van afrobeat, dub, funk en – natuurlijk – jazz.

    Hoogtepunten? De capriolen op keyboard van Joe Armon Jones – was die kerel nu écht aan het slappen op zijn toetsen? – en vooral: Ezra Collectives interpretatie van de Sun Ra-classic ‘Space Is the Place’, die zowat alle uithoeken van het jazzuniversum verkende. Wat klassiek begon met bluesy saxlijntjes van James Mollison – denk er uw favoriete femme fatale met lange wimpers bij – scheerde langs de diepe riddims van de suburbs, deelde vervolgens punky kopstootjes uit en eindigde weer klein en melancholisch.

    

    Ergens halverwege nam bassist TJ Koleoso nog even de microfoon van zijn drummende broer Femi over om de filosofie achter dit jazzcollectief toe te lichten: “Wij zijn het best als we onszelf zijn, maar tegelijk gooien we alles wat we horen in de blender.” Daarbij namecheckten ze iedereen van Rage Against the Machine tot Billie Holiday. Korte samenvatting: when Kendrick met Coltrane.

    En het gekke is dat je al die invloeden tijdens slotsong ‘Juan Pablo’ ook hoorde in de manier waarop James Mollison met stroomstoten op sax zijn maats vooruitstuwde, Femi Koleoso met een paar welgemikte roffels accelereerde, TJ Koleoso de groove in de gaten hield met solide baslijnen en Joe Armon Jones sterrenstof deed opwaaien met scheve bleeps.

    O ja, ook u kweet zich voorbeeldig van uw taak: dansen, hurken en springen. Yep, ook jazzconcerten komen nu met een sitdown. (pc)   

14. 18:52, 17-8-2019

    Meute: fun-fare ★★★☆☆

    Je zal het altijd zien: de ene dag zwaaien met Vlaamse Leeuwen, de andere juichen voor een bataljon met veel bombarie binnenvallende Duitsers in kostuum!

    

    Nee nee, Meute bleek gewoon een bende sympathieke gozers te zijn die het ietwat excentrieke idee hadden opgevat om gerodeerde danceklassiekers te coveren met een fanfare. Ze doen dat overigens niet voor de grap: al die weirde technogeluidjes? Zij vangen die op met hun tuba’s, hun trommels en hun Teutoonse precisie. En het resultaat is oprecht boeiend genoeg om zelfs een doorweekte - hi, ha, hoe - meute aan het kniezwengelen te krijgen. 

    Passeerden zoal de revue: herwerkingen van Dennis Ferrer, Solomun en Deadmau5. Persoonlijk favorietje? ‘You & Me’ van Disclosure én die ene xylofoonsolo. Iedereen amuseerde zich een uurtje en dan was het gedaan.

    Heute Meute? Immer leute! (vvp)

15. 18:40, 17-8-2019

    Pond: dobberend op de golven van Tame Impala ★★★☆☆

    Pond wordt maar al te vaak voorgesteld als het rubberbootje dat meedobbert op de grote golven die Kevin Parker maakt met de driemaster Tame Impala. Eerlijk is eerlijk: ze doen er bij Pond ook wel niet veel aan om daar verandering in te brengen. Zowel Pond als Tame Impala komen allebei uit Perth, Australië (oké, daar kunnen ze niet veel aan doen), maar ze wisselen ook graag groepsleden uit, en daarnaast vissen ze ook dolgraag in dezelfde - komt-ie - vijver: die waar je een vloeitje lsd aan de haak hangt in plaats van een worm, en waar je sneller een psychedelische trip aanslaat dan een karper.

    

    We hebben ooit iemand hoofdschuddend horen zeggen dat ‘Currents’ van Tame Impala al bij al weinig meer was dan een disco-revival. We snapten dat toen niet, en na Pond gezien te hebben zal het er wel helemaal nooit meer van komen: als Tame Impala al disco is, dan is Pond alle drie de Bee Gees. De extraversie die Nick Allbrook daarbij bezigt, heeft hij echter niet van Kevin Parker: die lijkt hij meer bij Arcade Fire gezien te hebben. 

    Nick had er schik in, daar in de Club, en hoewel hij de onverklaarbare neiging vertoont om op gezette tijden een dwarsfluit boven te halen - en als het tegenzit blaast hij er nog op ook - is hij ontegensprekelijk het soort frontman dat Pond niet alleen nodig heeft, maar ook verdient. De nummers schipperden tussen ‘interessant’ en ‘inventief’, en heel af en toe raakte er eentje kant noch wal, maar verdomd: voor een warm bloemendekentje als ‘Daisy’ mogen ze op de camping altijd onze tent komen opensnijden.

    Pond was nooit echt gewichtig, maar tegelijk wogen ze nimmer te licht. Zo’n 430 gram, alles opgeteld. Net goed. (tr)

16. 18:35, 17-8-2019

    Whitney: revanche voor een gifgroene storm ★★★★☆

    'This is the biggest tent we've ever played for,' zei Julien Ehrlich, die dat aan zijn gelaatsuitdrukking te oordelen voor de rest nu ook geen zó'n bijzondere verwezenlijking leek te vinden. Ehrlich en Max Kakacek van Whitney stonden al twee keer eerder op een podium in Kiewit. In 2016, in de Lift, toen ze met Light Upon the Lake net een van de meest sprankelende, in al zijn complexe eenvoud fijnzinnigste debuten van het jaar hadden uitgebracht. En in 2011, als de helft van het eermalige Smith Westerns, in de Chateau-tent op het eigenste moment dat die instortte tijdens de gifgroene storm.

    

    Ehrlich en Kakacek vormen de kern van Whitney, maar op plaat en podia zijn ze met zevenen. Samen vormen ze intussen een bijzonder geroutineerde livegroep die al bijna drie jaar non-stop de wereld rond tourt en elke keer ik hen zie nog een paar graden beter op elkaar afgestemd lijken. Dat leverde vandaag een subtiel, steeds understated, maar in de naden van de songs erg weelderig en mooi gestoffeerd geluid op. Goede voorbeelden daarvan vandaag we tijdens 'The Falls', 'Polly' en een bloedmooi én -warm 'Golden Days', waarin een paar extra strepen country door de blue-eyed soul geroerd werd.

    De bindteksten van Ehrlich waren vandaag aan de enigszins laconieke kant. "This next song does NOT sound as if it was written by zombies". Of 'Fantastisch festival, hè?' En als daar vervolgens wat mak op gereageerd wordt: 'Niet de beste bindteksten, ik weet het.' Zijn enkele pogingen om tussen de nummers een soort verbintenis met het publiek te maken, vielen net zo vaak als zaad op de rotsen, tot hij zich luidop afvroeg of we hem eigenlijk wel verstonden. Hij excuseerde zich: 'Ik ben een idioot, sorry. We zijn al zolang op tour dat ik niet meer normaal met mensen kan praten.'

    Whitney was op geen enkel moment ondermaats, maar hier en daar misschien een beetje onderuitgezakt in de zetel. De band uit Chicago is sowieso het soort groep waarvan het moeilijk is uit te leggen wat je precies zo in hun songs raakt: geen muziek die de aandacht onverbiddelijk naar zich zuigt, niet origineel genoeg om bakens te verzetten en weinig hits om de set rond op te bouwen.

    Maar als een song je echt raakt, voel je het tot in je bijballen trillen. Zie vandaag: 'Valleys (My Love)' en 'Giving Up', de veelbelovende single uit hun nieuwe plaat 'Forever Turned Around', die over een kleine twee weken uitgebracht wordt. Maar uiteraard vooral het gaandeweg steeds majestueuzer openbloeiende 'No Woman', hun pièce de résistance, hun evergreen en hun prachtige pensioenplan.(fvd)

17. 17:28, 17-8-2019

    De Jeugd van Tegenwoordig: geile geinponems ★★★☆☆

    “Jullie zijn geil. Jullie zijn slim. Jullie zijn mooi. Jullie hebben alles”. Nou, De Jeugd Van Tegenwoordig was in die mate tuk op het Pukkelpoppubliek dat het de miezerregen een uurtje “on hold” zette. Het is een godgegeven talent als een ander.

    “Applaus met die kut”, had een meisje op een pancarte geschreven. Onnozelheid is besmettelijk. Vertel ons wat. In dezelfde categorie: "Jullie houden van ons, ik voel het tot in mijn penis", van Faberyayo. Hadden we al gezegd dat iedereen zich als een loopse puber hoort te gedragen in de wereld van De Jeugd Van Tegenwoordig?

    

    Aan hits geen gebrek. ‘Hollereer’, ‘Gekke Boys’, ‘Watskeburt’, ‘Get Spanish’, een dol meegebruld ‘Manon’, ‘Sterrenstof’, zelfs het recente ‘Ik kwam haar tegen in de moshpit’ en ‘Gemist’: u ging er keurig loos op en gaf te kennen dat de houdbaarheidsdatum van De Jeugd nog niet is overschreden, ook al zijn z’n laatste twee platen nogal wisselvallig.

    “Zijn jullie een beetje geil, beste mensen? Wij zijn beregeil”, klonk het bij de rappende geinponems. Tja, hoe kan je bij De Jeugd nu níet aan Jiskefet denken? Die sketch waarin Michiel Romeyn een oer-Hollandse bierdrinkende proleet speelt die in een bar luid “Zijn we geil? Tjonge, wat ben ik geil!” loopt te roepen? Dezelfde vibe. Zoek het op op YouTube, kids. Uren zoet mee. (svs)

18. 17:25, 17-8-2019

    Penelope Isles: te laat begonnen ★★★☆☆

    Toegegeven: meer dan een half oor hadden wij voor Pukkelpop bij Penelope Isles niet te luisteren gelegd. Penelope Isles: ’t is een groepsnaam waar een zekere saaiheid van uitgaat. Kurt Overbergh kondigde hen aan als voer voor fans van Grandaddy en Mogwai. Redelijk klaar voor.

    

    Penelope Isles hield zich aanvankelijk bijzonder sfeervol op de vlakte in de Lift: twee ingetogen gitaren, gestreelde drums, hier en daar een keyboardtapijtje en drie vrouwenstemmen, waarvan er eentje nochtans uit de borst van een kloek manspersoon kwam. Grandaddy kwam pas bovendrijven als de multifunctionele synth, zoals in ‘Leipzig’, zeer sporadisch ook eens een melodie mocht spuwen. En dat was jammer, omdat de deur naar verveling op die manier voortdurend op een kier bleef staan.

    Pas nadat ze op niet geheel beklijvende maar wel verrassende wijze met tekstflarden hun liefde voor The Streets hadden bezongen – ‘We’ll see you all there, front row’ – schakelde Penelope Isles plots in een andere modus. De keyboards begonnen te kraken, de gitarist zeeg op de knieën om zijn gitaar te gaan bedienen met de knoppen van zijn effectpedalen, en het volume ging gevoelig de hoogte in voor een lang uitgesponnen en wervelende versie van ‘Gnarbone’. En ineens snapten we wat Overbergh met Mogwai had bedoeld. Nog één song en het was gedaan, terwijl het voor ons dan had mogen beginnen.(jub)

19. 16:36, 17-8-2019

    Equal Idiots: net geen orgasme ★★★☆☆

    “Pukkelpop, ça va?”. Equal Idiots haalde een gloednieuwe song, kinderxylofoon, een Belpop-klassieker en gekke inflatables naar de Main Stage. De weergoden vonden het maar niets, de aardig volgelopen wei wél. “Merci om met ons de regen te trotseren”, juichte zanger Thibault Christiaensen.

    

    Rockgroepen met slechts twee bandleden. Er staan er niet één maar liefst twee op de Main Stage van Pukkelpop vandaag. Equal Idiots mocht de debatten openen. Hun Kempense garagerock is het soort muziek waar Chokri graag naar komt kijken en programmeert. “En dat gaan we blijven doen”, grijnsde de Pukkelpop-goeroe ons toe.

    “Er mag gedanst worden”, riep Thibault Christiaensen na ‘Wrong’. De rosse zanger oogde wat zenuwachtig. Drie jaar geleden wonnen ze De Nieuwe Lichting en de finale van Humo’s Rock Rally. Nu is het al een tijdje stil. Dat merkte je in de beginfase. Om dat ietwat te verdoezelen was er een gigantisch groen doek gehangen en zwiepten rode inflatables omhoog en omlaag, als was dit de opening van een voetbaltornooi.

    

    Twintig minuten in de set zaten we al zes songs ver en raakte Equal Idiots steeds meer onder stroom. Bij ‘Toothpaste Jacky’ feliciteerde de zanger “alle mama’s op de wei” (in Antwerpen werd donderdag nog moederdag gevierd). Het was vooral een heerlijke song die op je heupen inwerkte. Rustig opbouwend op kinderxylofoon, en met een gitaarriedel waar Kurt Cobain trots op zou zijn. Ook het gloednieuwe ‘16' trof raak. Ramones pur sang, die song. De kleinzoon van Sheena is blijkbaar ook nog steeds ‘a punkrocker’. 

    Christiaensen krijste zijn wangen helemaal rood, en liet iedereen het hu-hah refrein meebrullen. Het begon alsmaar harder te regenen, maar dat kon niemand in Kiewit deren. Integendeel: de circle pit vooraan werd nog groter, de eerste crowdsurfers doken op. Het signaal voor de zanger om even de wei in te rennen en twee fans op het podium te halen. Met een meisje op de Liam Gallagher-tamboerijn en een Krist Novoselic-lookalike als congaspeler werd ‘Butter’ naar een heerlijk hoogtepunt gebracht. Equal Idiots gooide nog wat houtblokken op het vuur, en zette ‘Ca Plane Pour Moi’ in. De cover van Plastic Bertrand is duidelijk erg populair. We zagen Metallica en The Damned deze zomer al hun versie brengen. Maar het Kempisch Frans van Christiaensen klonk het aanlokkelijkst.

    Equal Idiots ging met ‘Salmon Pink’ helemaal los. Overal doken er crowdsurfers op. We spotten zelfs een Maya de Bij-paraplu in de moshpit. Net toen de set met ‘Put My Head in the Ground’ (wat een heerlijk feedbackende gitaar!) een kookpunt bereikte, was het optreden al gedaan. Het orgasme net niet gehaald, maar Equal Idiots heeft ons wel lekker heet gekregen. (ww)

20. 16:31, 17-8-2019

    Mini Mansions: meer vrouw dan woestijn ★★★☆☆

    Wanneer Michael Shuman - zijn vrienden noemen hem ‘Mikey Shoes’, u mag ‘meneer’ zeggen - het als bassist van Queens of the Stone Age even moe is om op het podium tegen de rug van Josh Homme op te zien, dan belt hij zijn collega’s van Mini Mansions: kerels die meer De Vrouw bezingen dan de woestijn. Ze hebben ook een geruit hemd of twee hangen in hun kleedkast, maar ze zitten wel weggestopt achter hun zijden maatpakken. 

    

    Eerder deze zomer bracht Mini Mansions ‘Man Walks into a Bar’ uit, plaat nummer drie: grappig bedoeld, maar geen grap - daarvoor is er te veel moeite in gekropen en is het resultaat te moeilijk weg te wuiven. En ook in de Club liet Mini Mansions zich niet altijd wegrelativeren. Wie goed keek, zag namelijk dat ook Jon Theodore de telefoon had opgenomen en ‘ja’ had geantwoord op Shumans vraag om mee richting Kiewit te trekken. Sinds een zestal jaar drumt Theodore bij de Queens, wat betekende dat de versie van Mini Mansions die je op Pukkelpop zag maar liefst voor vijftig procent uit Queens of the Stone Age bestond. Dat kon erger: Post Malone moest het met minder stellen.

    Let wel: Mini Mansions laat zich dan wel niet wegwuiven, ze laten zich ook zelden helemaal serieus nemen. Mini Mansions zal tongue in cheek zijn, of het zal niet zijn. Maar de overgave was niettemin volledig: of Shuman nu staat te rammen op ‘A Song for the Dead’ of op funky ongein als ‘Bad Things (That Make You Feel Good)’, hij probeert elke keer even hard de vliegen uit de lucht te trappen. En misschien was het dan wel wat vroeg en wat druilerig voor om schemer smekende paardansen, en ja, misschien kon het geluid soms iets helderder, maar aan het eind van de vijftig minuten die Mini Mansions in de Club gevuld had, had je toch geen enkele keer weggekeken. (tr)

21. 16:22, 17-8-2019

    Channel Tres is er voor de toekomst ★★★☆☆

    Channel Tres is van Compton, maar zijn muziek geurt evengoed naar Detroit. Hij zit, met andere woorden, in een spreidstand tussen hiphop en house, en toch scheurt hij nooit zijn broek. De hype - verschillende Amerikaanse blogs, waaronder Pitchfork, tipten hem als one to watch - werd bevestigd in de Castello. 

    

    Niet alleen omdat hij optrad met twee synchroondansers - oké, wel voor een gróót stuk daarom - maar ook omdat hij bewees de songs te hebben. Uitschieters zaten in de eerste helft: ‘Black Moses’ werd gestut door een fenomenale beat (courtesy of JPEGMAFIA), in ‘Sexy Black Timberlake’ scheen er zonnige G-funk door de clubsound, ‘Brilliant Nigga’ werd ingeleid door een spoken word en afgerond met een jazz flute, maar was tóch fantastisch. 

    ‘Topdown’ was dan weer house met glazige ogen - denk: Moodymann, Omar S - en dus uiterst geschikt voor een niet al te welriekende tweede festivaldag. Oudere hitjes als ‘Controller’ waren de minste, maar dat geeft niet: Channel Tres is er voor de toekomst. (vvp)

22. 16:18, 17-8-2019

    Plee-plezier

    

    Dag twee zitten we allemaal op de plee. Niets hoort meer bij festivals dan bier, burgers en bijhorende gastro-intestinale ongemakjes. Constipatie, diarree, een vochtig scheetje tussendoor? Illustrator Charlotte Dumortier brengt een ode aan de lusten van het ontlasten, en fleurt met haar tekeningen de wanden van toiletten op. De mooiste privé-concerten hoor je hier. For your ears only. (em)

23. 15:44, 17-8-2019

    Compact Disk Dummies: de balans tussen glad en baldadig ★★★★☆

    Frontman Lennert Coorevits had de branie én de looks van de jonge Roger Daltrey (de zanger van The Who, jonkies), maar zijn Compact Disk Dummies klonken helemaal zoals pop anno 2019 moet klinken: opzwepend en met de perfecte balans tussen glad en baldadig.

    Neem nu ‘Cry for Me’, hun jongste single en onze favoriete radiohit van het jaar. Springveer Lennert stuiterde over het podium, kreeg iedereen in beweging en laste doodleuk nog een wereldsong aan die van zijn eigen band: ‘Once in a Lifetime’ van Talking Heads.

    

    Ook de oudjes ‘Mess with Us’ en ‘The Reeling’ van hun debuut-ep uit 2013, kregen lang uitgesponnen versies met een paar onverwachte breaks, housy tussenstukken en explosieve finales. Het was nog vroeg in de Dance Hall, maar het was wél al feest.

    ‘Holy Love’, in gang geblazen met een triomfantelijke trompetsample, werkte Lennert af op de armen van het publiek terwijl zijn broer Janus en een drummer zich uit de naad werkten in een minimalistisch gestileerde set-up die leek op een miniversie van Soulwax’ studio-op-het-podium.

    

    Net als de broers Dewaele – of Goose en The Subs – staat Compact Disk Dummies kniediep in de rijke Belgische beattraditie, en wat ons betreft heeft pakweg ‘Girls Keep Drinking’ nu al de status van danceclassic verdiend. De versie die de Dance Hall deed opveren, combineerde stuiterbeats met syntharpeggio’s en – ons hart maakte een sprongetje – echo’s uit de new beat. Lennert Coorevits roffelde er zo’n wild ritme door dat niemand nog om more cowbell schreeuwde.

    In de slotsong waren we getuige van een triootje tussen eightiesfunk, seventiesdisco en vettige electro, begeleid door demonische kinderkoren – op het scherm zag je intussen schattige trolpopjes met doodskopmaskers een samenzang aanheffen. Na afloop zwaaide Lennert met een buislamp als was hij in de weer met een lichtsabel: triomferen doe je zo. (pc)

24. 15:13, 17-8-2019

    TheColorGrey: spot on, shirt uit ★★★☆☆

    Het blijft waanzinnig interessant om de hedendaagse Belgische hiphopartiesten tot volle muzikale wasdom te zien komen. Van Dvtch Norris over blackwave. tot TheColorGrey: impressionant hoe hun live-shows in amper een jaar zijn uitgegroeid tot geoliede machines.

    Op Pukkelpop vliegt Grey zelfzeker en schijnbaar nonchalant door zijn set. Van radiohits als ‘On & On’, ‘Silence speaks’ (met puike gitaarsolo) en ‘Need to know’ tot nieuw werk: hij zit reuzecomfortabel in de cockpit van zijn F-16 en draait fluks loopings tussen hiphop, jazzy r&b, soul, reggae en stomende slaapkamerpop. De jongens en meisjes in de Marquee laten zich gemoedelijk meedrijven op de Soulquarians-achtige vibe van Grey.

    

    Dat deze show erg gestroomlijnd-Amerikaans aandoet, is wat ons betreft een pluspunt. Alleen vragen we ons af wat de doorsnee Vlaamse popfan die misschien weinig interesse heeft in de finesses van de Afro-Amerikaanse soul nu écht vindt van Grey’s uitgekiende performance. Herkenbaar en helemaal “on the spot”? Of toch wat verwaand en ver van het bed?

    Ach, hij trekt zijn shirt uit en da’s voor veel meisjes in de Marquee hoorbaar voldoende. Can it be all so simple?

    Benieuwd wat de volgende stap wordt van deze getalenteerde urban-eclecticus. (svs)

25. 14:58, 17-8-2019

    Evil Invaders: metal uit het boekje van vijfendertig jaar geleden ★★★☆☆

    Van Leopoldsburg (waar de wieg van Pukkelpop stond) naar Kiewit: Evil Invaders had met de fiets kunnen komen – Flying V’s onder de snelbinder – maar had voor de oversteek zo te zien een forse oplegger gehuurd. Openers op de Main Stage houden het vaak sober, maar deze jongens hadden niks thuis gelaten. Indrukwekkende backdrop: check. Wall of speakers: check. Gepersonaliseerde microfoonstatieven: check. Rookmachines: check. Evil Invaders bracht thrash- en speedmetal uit het boekje van vijfendertig jaar geleden, en ook met de ogen open zat je midden in de jaren tachtig. De mouwloze t-shirts, de stretchbroeken, het borsthaar, de snorren… Zelfs hun tattoo’s hadden – ook al is het viertal opgetrokken uit kinderen van de jaren negentig - die blauwige zweem van dertig jaar vervelling.

    

    Ook straf: wij hadden aan de ingang onze bus deodorant moeten afgeven, maar de gitarist van Evil Invaders was blijkbaar met een forse kogelriem voorbij de security geraakt. En geheel ongevaarlijk zag hij er nu ook weer niet uit.

    Evil Invaders was tot in de puntjes wat de clichés van het genre voorschrijven, aan inzet en technisch vernuft ontbrak het hen evenmin, en die cover van Venoms ‘Witching Hour’ heeft Venom ooit al veel slechter gespeeld. Maar na een half uur had het ongetrainde metal-oor het wel gehoord. Overigens, en omdat het die tijd van de eeuw is: Evil Invaders speelde op de Main Stage voor evenveel volk als Jimi Hendrix op Woodstock. Tel maar na. (jub)

26. 14:50, 17-8-2019

    Goeie Jongens: meer bierbuiken op dan voor het podium ★★★☆☆

    Goeie Jongens is een collectief MC's, jong en oud, die waren samengekomen om twee decennia Genkse hiphop te vieren. Bij benadering zestien rappers en twee dj's: van Don Luca via Aria tot Leandro Cinus, die laatst nog in de krant stond omdat hij na de kampioensviering voor RC Genk zijn haar had laten afscheren. Lokale helden van zestien kilometer verderop. 'Twintig jaar Genkse geschiedenis op een podium in Hasselt: wat zegt ge mich daarvan?'

    

    Het creëerde een gezellig sfeertje waarin 'Sambuca night' als vanzelf rijmde op 'helemaal van de kaart'. Nog meer aanstekelijk dichtwerk van Goeie jongens: 'Soms ben ik braaf, soms ben ik stout / Soms ben ik te jong, soms veel te oud'. Of: 'Laat u los, laat u gaan, laat uw stem helemaal overslaan'. Op papier lijken dat zinnen die evengoed van Studio 100 hadden kunnen komen, dat merk ik nu ook bij het uittikken, maar in de praktijk - met meer bierbuiken op dan voor het podium - was het toch heel erg Goeie jongens.

    Er is net een Hollywood-film uit die 'Good Boys' heet. Daarin is een twaalfjarige te zien die de opblaaspop van zijn vader mond-op-mondbeademing geeft en de anale parels van zijn moeder als nunchucks in het rond zwiert. Van datzelfde niveau was vandaag ook Goeie Jongens in de Marquee. Maar 'Good Boys' is een grappige film, en ook Goeie jongens deed waarvoor het gekomen was: reclame maken voor de thuisstad en sambuca bijschenken voor de eerste rijen.

    Beste bindtekst: 'Koop straks een Goeie jongens-T-shirt aan de merchandise-stand. Kost 20 euro. Da's maar anderhalf pintje minder of zo.' (fvd)

27. 13:54, 17-8-2019

    PUP: het is nooit te vroeg voor een moshpit ★★★★☆

    Ach, kids these days. Luisteren alleen nog naar mompelrappers met een Xanax-verslaving en tattoos op hun tronie. Fout, meneer: de Club stond een halfuur voor de middag al goed vol voor PUP, vier punks uit Canada met een kater van hier tot in Biddinghuizen, waar ze gisteren nog Lowlands platwalsten.

    De jongens uit Toronto bestreden hun haarpijn op de best mogelijke manier: met een genadeloos voortrazende punkshow vol oh-oh-oh-singalongs, woeste moshpits en – helaas – bierscheten met beerput-allure. Maar goed, ook met de neus dichtgeknepen was het heerlijk meekwelen met oneliners die barstten van ongemak, onvrede én onwijs scheef gaan.

    

    Soms leek het alsof PUP de zonen waren van de paparockers van The National – “mom and Dad were smoking weed in the attic again”, zong Stefan Babcock in ‘Morbid Stuff’. Zelfde troebele emoties, maar dan minder literair verwoord, wat heet: ronduit in je gezicht gebruld met songs die het midden hielden tussen de punkpop van blink-182 en de emo van The Get Up Kids.

    De ene keer klonk dat dramatisch (“I hope the world explodes / I hope that we all die”) of cynisch (“we can watch the highlights in hell / I hope they’re televised”) – allebei uit ‘See You at Your Funeral’. Even gingen ze de apathische toer op (“And everytime when I go back to my apartment /All I wanna do is get stoned”, uit ‘Free at Last’) om uiteindelijk blijk te geven van zelfrelativering (“Just 'cause you're sad again, it doesn't make you special at all” uit ‘Free at Last’). Of gewoon om liefde te schreeuwen: “why can’t we just get along” uit ‘If This Tour Doesn’t Kill You, I Will’.

    Babcock mengde zich ook echt tussen de fans, zonder microfoon, om daar samen oh-oh-oh te brullen en mensen te omhelzen. En zo bleek de moshpit weer eens de beste remedie tegen katers en ernstiger kopzorgen. (pc)