Holebi’s met kinderwens: ‘Een hoop ethische en emotionele vragen’

“Met twee mannen maak je samen niet zomaar een kind. Er is mij altijd verteld dat er veel opties zijn via draagmoederschap of adoptie. Maar draagmoederschap is wettelijk niet geregeld, buitenlandse adoptie is moeilijk, en voor binnenlandse adoptie zijn de wachtlijsten enorm lang. Als je dan toch zo’n procedure opstart, is dat financieel en emotioneel ook een groot risico.”  

Aan het woord is Jelle Vervloessem (28), leraar aardrijkskunde en finalist van de laatste editie Mister Gay Belgium. Hij nam net deel aan de wedstrijd om het thema op de kaart te zetten. Meteen kreeg hij daarvoor bijval. “Ik was toen nog nog samen met mijn vriend”, zegt Vervloessem. “We waren een huis aan het bouwen en kinderen hebben leek ons de logische volgende stap. Maar het idee dat het dan toch niet kon, heeft mij enorm gefrustreerd.”

Taboe

Omdat de laatste jaren vragen over het onderwerp zijn binnengekomen, organiseert de vzw Kinderwens dinsdag voor het eerst een ontmoetingsavond over het thema in het holebihuis in Leuven. Lotgenoten samenbrengen om over hun kinderwens te praten, is alvast een begin, klinkt het bij de organisatie. 

“Holebikoppels met een onvervulde kinderwens ervaren een grote impact op hun levenskwaliteit”, zegt Shanti Van Genechten, die de vereniging Kinderwens mee oprichtte. “Behalve over koppels gaat het bijvoorbeeld ook over alleenstaande homomannen die ermee worstelen. Ze hebben het gevoel dat ze vaak vergeten worden en dat ze nergens terechtkunnen.” 

Ook bij de LGBTI+-vereniging çavaria kloppen koppels aan met vragen. Volgens coördinator Yves Aerts hebben vooral mannenkoppels het moeilijk, omdat vrouwenkoppels via bijvoorbeeld kunstmatige inseminatie wel aan een kind kunnen geraken. 

Mannen moeten het via adoptie of draagmoederschap doen, maar dat is dus lastig. Jaarlijks zijn er maar een twintigtal kinderen die via binnenlandse adoptie worden afgestaan. En herkomstlanden weigeren doorgaans om kinderen te laten opgroeien bij ouders van hetzelfde geslacht. Dan is er nog de mogelijkheid van pleegzorg, maar pleegouders lopen daarbij het risico dat hun kind hen uiteindelijk weer wordt afgenomen. 

MNM-radiopresentator Tom De Cock (35) slaagde er enkele jaren geleden wel in om samen met zijn partner een dochtertje te krijgen via binnenlandse adoptie. Het meisje is nu vijf. “Als je weet dat het niet via de natuurlijke weg kan, roept dat in de eerste plaats veel ethische en emotionele vragen op”, zegt De Cock. “‘Als ik op hetzelfde geslacht val, zijn kinderen dan wel iets voor mij?’, is zoiets waar je over nadenkt. Ik spreek nu voor mezelf, maar ook voor vrienden die hetzelfde hebben doorgemaakt. Bij holebikoppels leeft ook de angst dat ze bij een adoptie gediscrimineerd zouden worden.” 

Grote onzekerheid

Anders dan wat velen zouden verwachten, heeft het volgens hem niet zo’n grote druk op zijn relatie gelegd. Maar de weg naar zo’n adoptie is lang, dat zeker. Voor De Cock en zijn partner heeft het alles samen vijfenhalf jaar geduurd voor ze hun dochter konden ontmoeten. Dan was het nog eens anderhalf jaar wachten voor een rechter de adoptie officieel bekrachtigde. 

“Het is een periode van onzekerheid”, zegt De Cock. “Exact 2.000 dagen zaten er tussen het invullen van het eerste formulier en het moment dat we onze dochter kregen. Mijn partner en ik moesten psychologische en medische onderzoeken ondergaan. Op het einde van de rit wist de adoptiedienst alles over ons.”

“Als je niet 100 procent een kind wilt, maak je zo’n procedure nooit af. Maar we hebben er ook veel uit geleerd. Je wordt geconfronteerd met hoe je in het leven staat en wie je bent. Dat geeft je een heel scherp beeld van waar je als mens staat. We hebben er nu een prachtig wezen voor gekregen. En we kunnen zeggen dat ons kind extreem gewenst is.”