Dit waren de vijf allerslechtste concerten op Pukkelpop 2019

1. Poppy bracht slappe puree van Baby Metal, 30 Seconds to Mars en Kate Ryan ★☆☆☆☆ 

Poppy: model, influencer, YouTube-fenomeentje en zelfverklaarde rock chick. Ze ziet eruit als goth-Sophie Turner, en op Pukkelpop liep en keek ze erbij alsof het al halfdrie ‘s nachts was en ze een hippe, industriële sm-club was binnengeschreden. Haar begeleidingsband, eigenlijk een groep ongetalenteerde acteurs, was langs een black metal-speciaalzaak gepasseerd en had een familiepot corpse paint ingeslagen.

Ze speelden ‘Am I a Girl?’, ‘Time Is Up’ en ‘Play Destroy’ en ‘Scary Mask’ (voorzien van wijdbenige gitaarsolo met O-face), het nieuwe ‘I Disagree’ en ‘X’, en het klonk grotendeels als slappe puree van Baby Metal, 30 Seconds to Mars en Kate Ryan.

Dit was het equivalent van een kinderboek (2 tot 5) waarbij peuterhandjes, door flapjes om te draaien, de lichaamsdelen van verschillende dieren kunnen mixen en matchen. Olifantenslurf, varkensromp en de achterpoten van een waterhoen, ik zeg maar iets. Ook Poppy had vandaag een - haar ouders zijn heel trots - zelfgemaakt gedrocht van Frankenstein meegebracht.

Het was nep, het was plastic en - erger - het was niet eens entertainend.

Bovendien was het ook nog eens klinkklare onzin, want Poppy (of Moriah Rose Pereira, uit Boston, Massachusetts) was duidelijk aan het playbacken. Ze lipte te vaak naast de tekst (en de microfoon) om dat overtuigend te verhullen. Ook de gitarist mimede tussendoor alsof hij iets gevaarlijks in de microfoon gromde. Zélfs een deel van het gejoel dat opsteeg toen Poppy aan het begin van haar ‘optreden’ het podium was opgestapt, stond op band. No shit!

Dit was geen concert, maar een 35 minuten durende dans- en kunstperformance. En mogelijk de potsierlijkste die ik al in de wijde omgeving van Kiewit zag. Verder geen klachten.

2. Ghostemane was Billie Eilish niet, maar hij wou wel dolgraag the bad guy zijn ★✩✩✩✩ 

Net wanneer je dacht dat de tijd eindelijk rijp was om de horlepiep te dansen op het graf van de nu-metal, stond daar Ghostemane - nom de plume van Eric Whitney, een kerel die het in Los Angeles ooit had proberen te maken in lokale doommetalbands, maar die tussen het onverdoofd slachten van twee geiten in doorkreeg dat het makkelijker en hygiënischer was om gewoon rapper te worden. Ghostemane speelt nu een geheel bijdetijdse variant van nu-metal: het was én metal én rap, én nee, we waren er niet over te spreken.

Ghostemane had amper vijftig minuten te vullen in de Marquee, maar toch koos hij ervoor om de eerste vijf daarvan te schenken aan zijn dj, die er met zijn gasmasker uitzag alsof hij eerder die middag op sollicitatiegesprek was gegaan bij Slipknot maar te horen had gekregen dat hij ‘niet weerhouden’ zou worden. Wel lachen: de dj opende met een hiphop-remix van Korns ‘Freak on a Leash’, waarmee hij al meteen onbedoeld de vinger op de wonde legde. Want je kan dan nog proberen metal en rap aan elkaar te koppelen, niemand zegt dat je dat op z’n Frankensteins moet doen door ze aan elkaar te naaien met rafelige, grove steken: het ene moment kreeg je screamo naar je kop, het volgende werd je een stuk mumble rap of trap in handen geduwd in de hoop dat jij er wél raad mee zou weten. 

Zoiets leidde tot nummers als ‘Trench Coat’, met een tot lachstuipen leidende tekst als ‘Bumping DarkThrone out my Audi A4 / Pentagram on my shawty torso’, en een refrein(‘Wait until they see what’s in my trench coat’) dat of een ode was aan school shooters, of aan potloodventers.

Ghostemane was Billie Eilish niet, maar hij wou wel dolgraag the bad guy zijn: hij verdeelde het publiek in twee helften en riep beiden op om ‘fuck that side’ naar elkaar te schreeuwen, want elkaar haten is vet cool. Had dan toch gewoon Nic Balthazar meegebracht en iets gezegd over het klimaat, Eric. 

Veel haat was er verder echter niet te merken in de Marquee: het jonge grut voor het podium ging gewillig in op Ghostemanes voortdurende eisen dat er hier een circle pit en daar een wall of death opgestart moest worden, of er zwaaide wat. Een tegeltjeswijsheid om af te ronden? Moshpits zijn als opslag of blowjobs: als je er voortdurend naar moet vragen, heb je ze niet echt verdiend. 

3. The Story So Far ★☆☆☆☆ 

Het begon nochtans mooi. Aanvankelijk waren we zelfs blij dat we onderdak gevonden hadden bij The Story So Far. Het was namelijk beginnen strontregenen boven Pukkelpop, en in ruil voor droge voeten waren we wel bereid even te doen alsof Chokri de Skate Stage nooit tot brandhout gehakt had voor zijn stoof en MTV nog altijd ‘Jackass’ uitzond. Nu ja, dat was tot we gezwind aan de arbeid gingen, en we moesten vaststellen dat The Story So Far in wezen gewoon een overzeese variant op Janez Detd moest verbeelden. Eens je dat doorhad, zo na drie of vier poppunksmartlappen, was er geen lievemoederen meer aan en had je je bekomst wel gehad.

Twee van de vijf leden van The Story So Far droegen petjes, één een muts. Zoiets is belangrijk bij een groep als The Story So Far, want op de speelplaats laat je met zo’n petje namelijk weten aan je crush uit Latijn-Wiskunde dat je kan kickflippen, terwijl zo’n te grote wollen muts dan weer het signaal geeft dat je iemand kent die iemand kent die tijdens de middagpauze wiet verkoopt achter de brommerstalling - één kerel beweert hardnekkig dat het om vermalen oregano gaat, maar hij liegt: wij kennen zijn zus en die zegt dat hij altìjd liegt. Help, iémand: we zitten weer eens vast in het derde middelbaar, en deze keer ligt het niet aan ons.

‘Thank you for staying so late’ , bedankte de groep u en ons aan het einde. Het was kwart na elf: late namiddag in Pukkelpop-termen, maar op een leeftijd waarop the Story So Far een goed idee lijkt, moet je nu eenmaal nog vroeg naar bed. 

4. Yves Tumor & It’s Band: tijd om wat volk weg te jagen ★★☆☆☆ 

Wie heeft ooit de geflipte Warp-plaat van Yves Tumor, ‘Safe in the Hands of Love’, beluisterd en gedacht: ‘Fijn, maar wat als dit nu hair metal zou zijn?’ Yves Tumor zélf natuurlijk!

Hulde voor Tumor als performer: wie optreedt in een soort lederen broekpak met kniehoge laarzen en een opgeblazen mullet waarvoor Jean-Claude Van Damme in de jaren 90 nederig het hoofd had gebogen, doet duidelijk íéts goed. En soms, zoals in de bonkende drive van ‘Noid’ en de dreigende, ingehouden eerste minuten van ‘Licking an Orchid’, loerde grootsheid om de hoek. Om vervolgens snel de benen te nemen. Al die flauwe psychrock (‘Honesty’), in het niets dobberende vullers (‘Applaud’) en eindeloze Van Halen-solo’s (de eerste vijf minuten)? Het was vast wel edgy en experimenteel, maar een pintje voor wie onder de lagen noise alsnog ‘s mans liedjes terugvond. Het vervelendst waren de lange periodes dat Tumor zich in de frontstage verstopte, en de vijandige houding die hij zich aanmat tegenover de rest van het publiek: ‘Wie niet alles geeft: fuck off, ik wil jullie smoel niet meer zien! Wég!’

Het is gokken naar zijn redenering: ‘Pukkelpop hélemaal uitverkocht? Tijd om wat volk weg te jagen, dan is het straks rustiger op de parking.’ Alsnog merci, Yves! 

5. Miezerende popdeuntjes met Mura Masa ★★☆☆☆ 

Ik reconstrueer: vrijdagavond, 20.40 uur, de zon had zich heel de dag meer dan behoorlijk van haar taak gekweten, er was geen vuiltje aan de lucht. En net tóén begon het te druppelen. De schuldige, edelachtbare? Vast Mura Masa, en z’n miezerende popdeuntjes. 

Niet dat het om te huilen was. ‘Messy Love’ beloofde het soort loungy pop waarbij lui die genoeg bonnetjes hebben voor een cocktail aangenaam bij achterover kunnen leunen. ‘Nuggets’ introduceerde vaste tourzangeres Fliss, die de energie had van een Nokia 3310 (gaat dagen mee!) en de vocale range om gastzangeressen als Charli XCX, Bonzai en Nao kundig op te vangen. ‘1 Night’ beloofde zelfs iets dat leek op een gestrekt beentje voor de Main Stage.

Maar dan werd ‘Complicated’ plots ‘All Around the World’, dat dan weer - voor ik er erg in had - ‘Lotus Eater’ en dan weer ‘Low’ werd: het zullen wel uitermate verscheiden nummers zijn, maar ik dacht na vijfentwintig minuten vooral dat ‘t allemaal érg lang duurde. ‘Night Swimmers’ van Foals riep sowieso nooit om een cover, laat staan één met een in een synthesizer ingeplugde gitaar. En, godjezusmina, hoe saai was ‘Move Me’? De titel verwees vermoedelijk naar alle mensen die tegen dan - zelfs vlak voor het podium gingen er maar érg weinig armpjes naar boven - waren ingedut.