Op basis van cijfers van de Nationale Bank die door CD&V-Kamerlid Hendrik Bogaert zijn opgevraagd, bracht De Standaard maandag het nieuws dat de regering-Michel minder bespaarde dan de regering-Di Rupo. Uit die cijfers blijkt namelijk dat de saneringsoefening van de ploeg van Charles Michel zwaar werd opgesmukt door economische meevallers en eenmalige maatregelen.

Minister Wilmès betwist die cijfers niet, maar betreurt de conclusie die eraan verbonden wordt. ‘Bogaert vergeet een fundamenteel element: de manier waarop regeringen hun saneringspolitiek doorvoeren’, zegt ze.

Wilmès: ‘De regering-Michel heeft een duidelijke, politieke keuze gemaakt die andere federale regeringen niet hebben willen maken. We saneerden de begroting terwijl tegelijkertijd de primaire uitgaven en de fiscale druk daalden. De regeringen waarmee Kamerlid Bogaert ons vergelijkt, deden precies het tegenovergestelde. Zij verhoogden het niveau van de uitgaven en de fiscale druk om hun begrotingsdoelstellingen te behalen.’

Ze voegt eraan toe dat een begrotingsanalyse geen zin heeft als niet tegelijk het gevoerde beleid tegen het licht wordt gehouden. ‘De regering-Michel is niet alleen een redelijke saneringsoperatie gestart, maar heeft ook structurele hervormingen doorgevoerd van een omvang die al jaren niet meer gezien was.’

Inhaaloperatie

Oud-minister van Financiën en huidig Europarlementslid Johan Van Overtveldt (N-VA) wijst er dan weer op dat de meest recente cijfers van de Europese Commissie aantonen dat het structureel tekort onder de regering-Michel teruggelopen is van 2,9 naar 1,3 procent. ‘Dat zijn de zuivere, structurele cijfers, ze elimineren dus de effecten van de conjunctuur en eenmalige maatregelen. Die inhaaloperatie vertegenwoordigt de op twee na beste structurele verbetering van de eurozone.’ Van Overtveldt houdt daarbij wel geen rekening met de rentemeevaller voor de regering Michel. Die duwt de feitelijke inspanning nog een pak naar beneden.

‘Daar komt bij’, gaat Van Overtveldt verder, ‘dat de structurele hervormingen van de regering - zoals de taxshift, de aanpassing van de wet op het concurrentievermogen, de pensioenhervorming - pas op kruissnelheid hun volle, positieve effect zullen hebben op de begroting.’