Reinaert de Vos, dát deel van de Vlaamse canon heeft De Wever alvast goed onder de knie

Nou, CD&V en Open Vld weten dus wat hen te doen staat, nu de onderhandelingen over de volgende Vlaamse regering ook officieel gestart zijn. Van de Vlaamse christendemocraten en liberalen wordt niet minder verwacht dan dat zij het Antwerpse bestuursakkoord redden.

Dat is althans de hoop van sp.a, in Antwerpen nog altijd de coalitiepartner van Bart De Wevers N-VA. Laat dat gerust even bezinken: sommige sp.a’ers rekenen op de Antwerpse oppositiepartij CD&V om de burgemeester Bart De Wever ervan te overtuigen om zich aan zijn afspraak te houden. Bonne chance!

Steen des aanstoots zijn de voornemens voor het Vlaamse woonbeleid in de startnota van informateur De Wever. Gemeenten die al veel sociale woningen hebben – lees: de grote steden – krijgen enkel nog centen voor renovatie, staat daar te lezen. Dat staat haaks op de beloften waarmee burgemeester De Wever sp.a in de coalitie lokte.

Voorwaardelijke wijs

De sp.a-top in Antwerpen gaat ervan uit dat Bart De Wever straks gewoon weer als burgemeester-partijvoorzitter schrapt wat hij als informateur-partijvoorzitter opschreef. Het kan natuurlijk altijd dat Bart De Wever alleen maar even vergeten was hoe essentieel dat ene punt was voor zijn partner. Zou het daarom zijn dat op het voor sp.a cruciale sociale terrein vele engagementen in voorwaardelijke wijs gesteld zijn?

Bart De Wever mag zich als politicus graag meten met historische voorbeelden als Caesar en Augustus of Winston Churchill. Maar eigenlijk doet hij nog het meeste denken aan Reinaert de Vos, het gewiekste fabeldier dat tegenstrever na tegenstrever gruwelijk in de val lokt met de belofte van honing of geld en vervolgens schaamteloos overal mee wegkomt. Waarmee De Wever overigens wel bewijst dat alvast hijzelf dat deel van de Vlaamse canon goed onder de knie heeft.

Amper debat

In wezen zit er achter dit conflict een uiterst boeiend ideologisch meningsverschil verscholen. Ter linkerzijde meent men dat een diverse stad een voldoende ruim aanbod kwaliteitsvolle, goedkope en dus vaak sociale woningen behoeft. Dat is in Antwerpen, maar evenzeer in Gent, nogal een probleem. Op rechts meent men dan weer dat een sociaal genereus beleid juist meer armoede aantrekt, en dat de markt het woonprobleem maar moet oplossen.

Over sociaal woonbeleid gaat het maar uiterst zelden in debatshows en op opiniepagina’s. Sociale woningen huisvesten mensen die vaak de tijd of moed niet hebben om de stem te verheffen op sociale en andere media.

Vele experts zullen niettemin erkennen dat een beter woonbeleid cruciaal is in de strijd tegen armoede. Maar ook over armoedebestrijding wordt amper gedebatteerd. Hoogstens een keertje per jaar gebeurt het, als de nieuwe armoedecijfers alweer geen kentering tonen en iedereen zich stomverbaasd afvraagt hoe dat nu toch komt. Tja, bekijk het armoedeluik in deze startnota en in de beleidsdocumenten van vele vorige regeringen, en je beseft snel hoe dat komt.