Dood aan de achtergrondserie, maak tv-kijken weer actief

Het lijkt iets uit een ver verleden, of alleszins uit de tijd van mijn grootouders. De televisie die de hele dag brandt zodat het huis wordt gevuld met blikkerig geroezemoes, zogezegd voor de gezelligheid, maar veeleer uit gewoonte. Eenzaamheid is een lelijk beestje, maar niet zo meedogenloos dat het constant The Bold and The Beautiful verlangt.

Het hoeft niet meer geschreven dat we tegenwoordig helemaal anders tv kijken. Waar vroeger de woonkamer nog zo ingericht werd dat je vanuit ieder hoekje de kijkbak zou kunnen zien, moffelt men vandaag het toestel liever weg. Verborgen in een wandkastensysteem of zelfs in het plafond, zodat het oppermachtige scherm letterlijk vanuit de hemel kan neerdalen wanneer zijn krachten opgeroepen worden. Televisiebouwers spelen hier op in en maken hun flatscreens nog flatter of vermarkten de screensaverstand als het ultieme kunstwerk dat je steeds aan je gemoed of interieur kan aanpassen. Mijn kunstminnende ziel is nog steeds gekneusd van toen de pr-verantwoordelijke deed alsof de gepixelde Sterrennacht een waardige concurrent zou zijn voor het origineel.

De voortplanting van zeekoeien

Ik was sowieso niet gewonnen voor het idee – ik héb zelfs geen televisie. Enkel een los scherm dat ik af en toe uit de kelder haal wanneer ik een breder frame dan mijn 13” laptop wil. Een televisietoestel past nu eenmaal niet in mijn zorgvuldig gecureerd vintage interieur. Veel van mijn vrienden passen dezelfde tactiek toe, of opteren voor een beamer zodat ‘filmavondjes’ meteen indrukwekkend worden, zelfs al wordt er naar Love Island gekeken.

Toch klinkt vandaag de roep om zogenaamde achtergrondseries steeds luider. Op sociale media worden tips gevraagd voor shows die je gemakkelijk kan hebben opstaan terwijl je doelloos op je smartphone scrolt, maar die je toch nog perfect kan volgen wanneer je af en toe opkijkt. Populaire antwoorden zijn How I Met Your Mother, Friends en natuurdocumentaires als Blue Planet.

Het is niet nieuw, maar het is wel onrustwekkend. Want terwijl mijn grootmoeder tenminste nog aardappelen schilde terwijl Blokken in het decor schetterde, lig ik (en geef maar toe: u ook) languit op de zetel met een verveelde blik die niet past bij mijn bezorgde frons. Horizontaal en in blauw licht gehuld proberen we een leegte te vullen die het slimme toestel in onze handen niet kan, een lachband op de achtergrond die ons het gevoel geeft dat we ons echt wel aan het ontspannen zijn terwijl we ‘nog snel even op die mail antwoorden’, een flard voice-over die uitlegt hoe zeekoeien zich voortplanten die de illusie wekt dat we ons verrijken.

Op de brandstapel ermee, met die achtergrondseries. Staar uzelf een retina-ontsteking op Peaky Blinders, binge het hele seizoen van Russian Doll op een avond, roep naar uw scherm bij When They See Us maar maak van televisiekijken weer een actieve bezigheid. Die tienduizend stappen per dag zal u desalniettemin wél nog moeten zetten.