Lezers over Vlaamse vlaggen en Anuna De Wever op Pukkelpop: ‘Dit is meer dan een komkommerpolemiekje’

Vendelzwaaien

Geachte heer Eeckhout, 

Met veel belangstelling volg ik uw redactionele bijdragen in De Morgen. Wat uw commentaar over de agressie tegenover jongeren op Pukkelpop betreft, leg ik er de nadruk op dat dergelijk abject gedrag ook volgens mij niet genoeg kan worden afgekeurd (DM 19/8). Het uitblijven van veroordeling door Vlaams-nationalistische groeperingen beschouw ik bovendien als een afkeurenswaardige uiting van lafheid en opportunisme.

Waar ik het echter voor de zoveelste keer moeilijk mee heb, dat is met uw denigrerende classificatie van deze hooligans als ‘vendelzwaaiers’. Het is in linkse kringen (en ik reken mijzelf daar ook toe) bon ton om Vlaams-nationalisten te kleineren met dat soort terminologie, naast het gebruik van vernederend bedoelde archaïsmen als ‘Vlaemsch’ en ‘Vlaenderen’. Telkens als ik dit onnozele woordgebruik tegenkom, ontkracht dat voor een stuk de argumentatie van betrokkenen.

Over ‘vendelzwaaien’ weet u ongetwijfeld dat dit een vorm van volkskunst is, te vergelijken met volksdansen, het spelen van volksmuziek, enzovoort. Er zijn ontelbare groepen in binnenland (ja, België, niet alleen Vlaanderen!), Europa en de wereld die deze volkskunst beoefenen. In België is vooral de KLJ actief, die je bezwaarlijk een uiterst rechts imago kunt aanwrijven. Ik raad u aan om u via Google vertrouwd te maken met het ruimere kader. U zult daar geen verwijzingen naar uiterst rechts tegenkomen.

Ik hoop dat deze korte uitleg u zal helpen om in te zien dat uw commentaren aan kracht winnen wanneer u zich kunt onthouden van het overnemen van stupide stereotypes. Veel succes verder met uw gewaardeerd werk!

Met vriendelijke groet,

Jan ML Bosmans, Gent

Nationalisme

Vraagje aan Bart Claes: wat met die jongeren die uw vlag niet aannemen? Zijn dat ‘volksvreemde elementen’? Komen zij op een zwarte(!) lijst?

Aan alle vlaggenzwaaiers, denk eens aan de woorden van Romain Gary: “Le patriotisme, c’est l’amour des siens. Le nationalisme, c’est la haine des autres.”

Aan Bernard Dewulf: wees gerust, de Vlaamse liederenschat bevat ook sociaal-economisch bewustzijn, onder andere de vier weverkens(!) op de botermarkt die ‘geen cent haast meer in hunnen zak’ hadden. Het komt nog goed met die canon.

Suzan Van Poucke, Bredene

Verontwaardigd

Anuna De Wever wordt uitgejouwd, wordt achternagezeten door potige kerels, tenten worden opengerukt, mensen met urine overgoten. De zwart gele leeuw als banier voorop. Vlaams Belang en Schild & Vrienden zij aan zij. Nu weten we weer waarom deze partij beter niet mee regeert. En dan zijn ze verontwaardigd, ik ook. 

Gelukkig stemt maar één op de vijf Vlamingen voor deze partij. Dat heeft het voordeel van de duidelijkheid. 

Fred Truyen, Antwerpen

Afkeer bij leeftijdgenoten

Waarom die haat bij sommige jongeren jegens Anuna De Wever? Al bestaat die afkeer ook bij velen van mijn leefgenoten, zijnde 65-plussers. Dat begrijp ik zeker ook niet. Misschien is het de houding: doe gewoon, dat is al gek genoeg. Ik blijf Anuna steunen voor de toekomst van iedereen.

Jan Slootmaekers 

Vod

Bij haar installatie als minister-president ad interim maakt mevrouw Homans (N-VA) een opmerking over de Belgische vlag. Ze wilde liever niet dat de foto van de Vlaamse regeringsploeg wordt gemaakt met de Belgische driekleur op de achtergrond, en betitelt deze vlag hoorbaar op tv als ‘Belgische vod’.

Op Pukkelpop worden Anuna De Wever en haar vrienden ernstig bedreigd door extreme groepen, die ook Vlaamse strijdvlaggen meegebracht hadden op de camping. De organisatie neemt deze ‘collaboratievlaggen’ in beslag, kort daarna komen er verontwaardigde reacties van N-VA en het VB.

N-VA-parlementslid Peter De Roover eist publieke verontschuldigingen: “Pukkelpop brengt mij en talloze Vlamingen in verband met het naziregime.” VB-voorzitter Tom Van Grieken stelt: “omdat Anuna De Wever werd uitgejouwd, haalt Pukkelpop van sp.a’er Chokri Mahassine alle Vlaamse leeuwenvlaggen weg...”

Beide politici ‘negeren’ zo de dreiging met geweld die de aanleiding was voor het verwijderen van de leeuwenvlaggen. Zetten beide politici op deze manier ook niet de extreemrechtse groepen jongeren uit de wind? Zeker als er een verband gelegd kan worden met racistische uitingen door dezelfde clubjes jongeren op Pukkelpop 2018!

En hoeft minister-president Homans dan niet meer terug te komen op haar kwalificatie van de Belgische vlag? Nee, want dat was maar een ‘grapje’, zoals ze die avond in Terzake zei.

Jan van Reusel, Eisden-Maasmechelen

Vraag

Vooraf: ik heb geen partijkaart. Vraag: naar aanleiding van de opiniebijdrage van de heer Marc Le Bruyn in de krant, over de Vlaamse Leeuw (DM 20/8), stel ik mij de vraag waarom socialisten en liberalen (die nooit een Vlaamse reflex hadden) per se de Belgische kleuren wilden in de Vlaamse vlag, terwijl de Waalse vlag enkel een (uiteraard) rode haan heeft op een geel veld, en geen zwarte poten.

Jan Pauwels

Strijdvlag waarvoor?

De nieuwste polemiek gaat over de zwarte-leeuwenvlag die de enen een strijdvlag en anderen een collaboratievlag noemen. Dit is meer dan een komkommerpolemiekje.

Ik geef toe: ik had ongelijk de voorbije dagen op sociale media de zwarte-leeuwenvlag onverkort ‘collaboratievlag’ te noemen. Ze werd destijds inderdaad door Vlaamse collaborateurs gebruikt, maar wordt ook altijd nog gehanteerd door allerlei weldenkende flaminganten die haar ‘strijdvlag’ noemen. Hoewel de officiële Vlaamse vlag door het Vlaams Parlement op 22 mei 1973 vastgesteld werd als ‘in goud een leeuw van sabel, geklauwd en getongd van keel’ – dus met rode klauwen en rode tong, voor wie het heraldische jargon niet beheerst – vind je de zwarte-leeuwenvlag ook terug bij brave groupuscules als lokale Davidsfonds-afdelingen. Maar dat zijn de uitzonderingen!

Als je de zwarte-leeuwenvlag ziet die flaminganten ‘strijdvlag’ noemen, is dat doorgaans bij stomdronken schorremorrie dat urine in tenten van festivalgangers gooit, op de eerste rijen van een gewelddadige mars tegen het Marrakech-pact in Brussel zoals in december jongstleden of bij de relschoppers van de Pegida-betoging in Antwerpen van april vorig jaar. Een pertinente vraag dringt zich op: voor welke strijd staat die zwarte-leeuwenvlag eigenlijk?

Even wat anekdotiek: mijn eerste politieke daad was een uiting van flamingantisme. Ik was tweetalig opgevoed en op het college in Kortrijk werd ik door een koppel tweelingbroers – van rijkere komaf en dus franskiljons – steevast in het Frans aangesproken. Ik vond dat gênant voor mijn andere klasmakkers, die tijdens de lessen Frans vaak moeite moesten doen. Had mijn groottante mij niet ooit verzekerd “que le flamand est la langue des animaux et des domestiques”.

Ik herinner mij goed dat ik een “Benoit, tu nous rejoins?” van een van de tweeling ooit met een doef op zijn bakkes heb beantwoord. Andere leden van onze ‘beweging voor Personalistische Inspiratie’ (bPI) kunnen soortgelijke verhalen vertellen over hun persoonlijke – verfijnde of minder verfijnde – emancipatiestrijd. Flamingantisme loopt voor ons inderdaad gelijk met emancipatie, met de strijd om wie om welke reden ook klein of zwak is, groter en sterker te maken.

Vandaag zijn niet de Vlamingen klein, hun Calimero-houding ten spijt. Klein en zwak zijn vandaag de jongeren die voor klimaatneutrale toekomst opkomen, de vluchtelingen die naar een veilige thuis verlangen, de mensen van buitenlandse afkomst die niet langer gediscrimineerd willen worden, de ongehuwde moeder die geen decente sociale woning in de buurt van de school van haar kinderen vindt, de homoseksuele voetballer die uit de kast wil komen. Zij moeten vandaag geëmancipeerd worden, voor hen moet gestreden worden.

De dag dat de strijdvlag van Peter De Roover en consorten er ondubbelzinnig een wordt voor een genereuze, inclusieve en open Vlaamse emancipatie – genre wat Adolf Daens, Frans Van Cauwelaert of Nelly Maes voor ogen hadden – en ze niet meer verschijnt telkens er regressief, racistisch, homofoob, misogyn, ja zelfs fascistoïde gedachtegoed verdedigd wordt, beken ik mij weer tot flamingant. Die dag breng ook ik eerbied op voor de leeuwenvlag, geklauwd en getongd van keel of niet. Tot dan blijft die zogezegde ‘strijdvlag’ – ik citeer nu een Vlaams minister-president en voel ik mij dus in goed gezelschap – niet meer dan een vod.

Benoit Lannoo, coördinator van de ‘beweging voor Personalistische Inspiratie’ (bPI)