Waarom ik enkel mensen date die Bojack kunnen quoten

Het is een wrede wereld, zeker voor singles ouder dan 28. Wie een geschikte partner wil vinden, weet dat hij of zij te maken gaat krijgen met grillige littekens. Het is dan ook belangrijk om zo snel mogelijk te weten wat voor (dood) vlees je in de kuip hebt. Dat kan op een bureaucratische manier, door mogelijke matches een schadeformulier te laten invullen waarop ze aangeven wat hun opgelopen damage is en waarom ze in godesnaam nog single zijn op deze toch al bijna bejaarde leeftijd. Een huilbaby bij een ex? Een irritant stemtimbre? Een vechtscheiding? Een litteken in hun oogbal? Mommy issues? Een hardnekkige verslaving? Het is een beetje bingo, maar dan bitterder.

Ikzelf heb een feilloos mechanisme ontwikkeld om de juiste exemplaren eruit te halen. Met juist bedoel ik overigens niet dat het mensen zijn die niet beschadigd zijn, maar wel mensen wier scherven enigszins kintsugi-gewijs bij de mijne kunnen passen. “Wat is uw favoriete Bojack Horseman-quote” scheidt het kaf onmiddellijk van het koren.

Let wel: ik ben op zoek naar zij die fan zijn van de serie waarmee Raphael Bob-Waksberg ons vijf seizoenen lang murw geslagen heeft, niet naar zij die dwepen – of erger zelfs: zich vereenzelvigen met het titelpersonage. Het egocentrische, aan drank en drugs verslaafde, nihilistische, chronisch depressieve paard is het type dat je beter richting de lijmfabriek stuurt in plaats van er een ritje op te maken.

Mensen die Bojack Horseman kunnen quoten, hebben aandachtig genoeg naar de serie gekeken om zichzelf overhoop te laten halen door de truth bombs die aan de lopende minuut geserveerd worden. De gelaagdheid van de serie hoeft niet meer besproken, dat deed deze krant reeds herhaaldelijk, maar laat deze column een ode zijn aan zij die de genialiteit ervan inzien. Aan mensen die fan zijn van gitzwarte humor en van woordmopjes, van mensen die een psychologische stomp in de maag, confrontatie en een tegenslag kunnen verwerken, van mensen die niet terugdeinzen van real talk.

Aan zij die een zekere waarheid zien in een fictieve wereld waarin iedereen gebrekkig is, maar waar sommigen proberen zichzelf te overstijgen. Het zijn zij die weten dat simpelweg beseffen dat je een verschrikkelijk persoon bent, je niet minder verschrikkelijk maakt als persoon. En die dus al zeker niet je hart aan diggelen gaan meppen en vervolgens schermen met het excuus “dat ik toch had gezegd dat ik een klootzak ben”.

Althans, daar hoop ik telkens op.

“But when you look at someone through rose-colored glasses, all the red flags just look like flags” (S02E10)