Frauduleus gesjareld!

Louis Van Dievel, schrijver en journalist, kijkt elke week met een guitige blik naar de kleine en grote actualiteit. Vandaag vertelt hij het hartverscheurende relaas hoe hij het slachtoffer werd van een frauduleuze annonce op de sociale media.

opinie
Louis van Dievel
Louis van Dievel is schrijver en journalist. Hij was journalist bij VRT NWS.

Aan de Economische Inspectie

Meldpunt Internetfraude

Brussel

 Geachte (M/V/X),

Bij deze wens ik mij te beklagen over een frauduleuze advertentie dewelke op de zogenoemde sociale media is verschenen met mijn persoon als slachtoffer. Misschien doet mijn naam bij u geen belletje rinkelen, maar in Bonheiden ben ik een BD, een Bekende Dorpeling, stammend uit een vooraanstaande familie. Persoonlijk vertoef ik niet op de sociale media, daar mijn computer in 2011 bij een blikseminslag om het leven is gekomen en ik nog steeds in onmin leef met de assurantie over een gepaste schadevergoeding. Bovendien krijg ik met moeite mijn dagelijkse gazet uitgelezen, wat weinig tijd zou overlaten om op Faceboek “likes” uit te delen en foto’s van mijn huisdier te publiceren. U merkt het: ik ben wel degelijk mee met mijn tijd.

Reklaam voor het café van Mieleken Baas

Groot was dus mijn verbazing en vervolgens verbijstering en kwaadheid toen mijn gebuur Jef Van Bosstraeten mij voor mijn deur aansprak en met een valse grijns op zijn gelaat vroeg hoeveel ik aan mijn verraad verdiend had. Ik viel uiteraard uit de lucht, ik beschouw mijzelf als een burger boven alle verdenking en in de oorlog stonden wij Van Dievels ook aan de goede kant, zij het misschien niet vanaf het prille begin.

‘Doe nu niet of ge van niets en weet, sprak Jef Van Bosstraeten, ge maakt op Faceboek reklaam voor het café van Mieleken Baas.’

‘Och gij,’ antwoordde ik hem, ervan uitgaand dat het om een grap ging, een zeer flauwe grap.

‘Gelooft ge mij niet? drong Jef aan, kom, ik zal het u laten zien.’

Waarop hij mij naar zijn achterkeuken meetroonde alwaar zijn computer zich op de tafel bevond, tussen de broodkruimels en de kaaskorsten. Jef Van Bosstraeten is een jonkman, heel proper is het niet in zijn huis, en ik wik mijn woorden.

‘Kijk maar eens goed op mijn Faceboekpagina.’ 

Ik voelde de grond onder mij wegzinken.

Jef beroerde met een breed gebaar een toets, maar blijkbaar niet de juiste, want plots verschenen op het scherm lieden (van hetzelfde geslacht!) die niet van elkanders genitaliën blijven konden, properder kan ik het niet omschrijven.

‘Klein abuis,’ grinnikte Jef Van Bosstraeten, geenszins van zijn à propos gebracht, en klikte de juiste pagina aan.

Bovenaan Faceboek prijkte inderdaad een grote foto van mijn persoon, zo te zien verleden jaar genomen op de kermis van Peulis, waar ik iets te veel gedronken had.

Ik drink mijn pintjes bij Mieleken Baas’, luidde de tekst die middels een zogenoemde tekstballon uit mijn mond ontsnapte. ‘Vlotte bediening, gezellige sfeer, propere glazen, luidde het onderschrift, het beste café van Bonheiden.’

Ik voelde de grond onder mij wegzinken.

Ik ben namelijk al jaar en dag stamgast in een andere drankgelegenheid van ons dorp, genaamd “Het Rapste Binnen”, die bovendien wordt uitgebaat door een achternicht van mijn moeder zaliger, Bertha Van Oevelen. Ik ben daar zelfs de voorzitter/beheerder van de spaarkas waarmede wij jaarlijks een mosselfeest aanrichten. Ik kan u niet precies uitleggen hoe het in elkaar zit, de kwestie gaat naar verluidt terug naar de negentiende eeuw, maar wie een glas (of meerdere glazen) nuttigt in “Het Rapste Binnen”, zet geen voet binnen in het café “Bij Mieleken Baas”, en vice versa, zo simpel is het. 

‘Gij vuige verrader!’ klonk het luid aan verscheidene tafeltjes. 

Ik spoedde mij terstond naar eerstgenoemde drankgelegenheid om mijn onschuld uit te schreeuwen, maar alreeds was het kwaad geschied. Mij werd bruutweg de toegang tot “Het Rapste Binnen” geweigerd door twee kameraden – nu voormalige kameraden – die beweerden in naam van Bertha Van Oevelen te spreken, dewelke zelf te zeer aangedaan heette te zijn om mijn persoon te confronteren. Vanachter de deur achter de toog weerklonk inderdaad een hartverscheurend geschrei dat onmiskenbaar van Bertha afkomstig was.

‘Gij vuige verrader!’ klonk het luid aan verscheidene tafeltjes. Er werd zelfs een halve Bifiworst naar mijn hoofd gegooid.

Sindsdien, geachte (M/V/X), drink ik eenzaam mijn pintjes in café “De Roos”, gelegen halverwege “Het Rapste Binnen” en “Bij Mieleken Baas”. De baas van laatstgenoemde drankgelegenheid heeft mij overigens van in het deurgat met luide stem gratis consumpties voor de rest van mijn dagen aangeboden, maar ik mag doodvallen mocht ik daarop ingaan.

Dit kan niet blijven duren! Mijn geestelijke gezondheid gaat eraan ten onder! Mijn dringende vraag is dus, geachte (M/V/X), of u Faceboek wilt dwingen om wereldwijd te verkondigen dat het hier om een frauduleuze advertentie gaat, waarmede ik niets te maken heb, ook en vooral omdat de glazen in “Bij Mieleken Baas” niet altijd even proper zijn. Wat ik van horen zeggen heb, uiteraard.

Uw dienstwillige,

Louis van Dievel

Meest gelezen