“Liliane was de zus van mijn vrouw. Opgegroeid in Brasschaat, de jongste van de negen kinderen. En de vrolijkste. Waar zij kwam, was er altijd plezier. Ze woonde sinds haar 25ste in Australië en is op haar 50ste gestorven. Maar ze kwam bijna jaarlijks terug naar ons land - ze vond altijd wel een reden. En dan bleef ze meteen vijf, zes weken. Waardoor die band toch serieus is kunnen groeien.”

Jan Bistiaux krijgt het nog altijd moeilijk als hij over het verlies van zijn schoonzus vertelt. Zeker als het gaat over dié dag. De dag waarop vlucht MH17 uit de lucht werd geschoten boven het oosten van Oekraïne. Omdat er eindelijk een proces komt - in maart volgend jaar pas - komt er dit weekend een infosessie voor de nabestaanden. En daarom deed Jan voor het eerst zijn verhaal, in het Eén-programma Vandaag.

“Mijn vrouw en ik hebben haar samen naar de luchthaven gebracht - dat was de gewoonte. We

hebben het hele proces van inchecken doorlopen. We hebben daar goed onze tijd genomen. Achteraf hebben we beelden gezien van de bewakingscamera. Hoe mijn vrouw en haar zus elkaar minutenlang omhelzen. We maakten ook grapjes over de tassen van een andere passagier - daar zal toch geen bom in zitten. We konden uiteraard niet voorspellen wat er later ging gebeuren. We hebben daar tussen honderden mensen gestaan die er later die dag niet meer waren.”

Er zat geen bom in de tas. Maar ergens vanuit Oekraïne werd een raket afgevuurd. Het passagiersvliegtuig stortte neer en alle 298 inzittenden kwamen om. Onder wie zes Belgen. “Op de terugweg van Schiphol waren we nog langs de Nederlandse kust gereden en wilden we ’s avonds ergens gaan eten. We zaten al in het restaurantje, maar plots voelde mijn vrouw zich niet goed.” (verbijt zijn tranen)

“We hebben de dranken betaald en zijn vertrokken. Ik zat in de auto te wachten op mijn vrouw en checkte het nieuws op mijn smartphone. Vliegtuig neergestort, waarschijnlijk neergeschoten. Eerst reageer je daarop zoals andere mensen. Maar dan zie je het vluchtuur en bestemming en begon het mij te dagen. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegel dat mijn echtgenote aankwam en besefte dat ik het haar zou moeten zeggen. (stem breekt) Ik wist dat ze het nooit te boven zou komen, maar ik had geen andere keuze. We kwamen toen in een rollercoaster terecht die aan een razende vaart vooruitging, en eigenlijk bolt die nog altijd.”

Liliane werd samen met de andere slachtoffers gerepatrieerd en in België gecremeerd. “Een deel van haar as is door haar dochters uitgestrooid in Australië, bij de oceaan, op de plek waar ze het allerliefste was.”

LEES OOK: Aangrijpende eredienst in Australië voor Belgisch slachtoffer MH17

“Het is een raar gevoel: in Nederland is het een nationaal trauma, in België waren het ‘maar’ zes mensen en was er dus minder rond te doen. Maar voor ons stopt het niet: er is nog altijd elke week wel iets over die vlucht in het nieuws, of over de spanningen tussen Rusland en Oekraïne.”

Jan Bistiaux gaat dit weekend naar Schiphol, maar heeft weinig hoop over het proces. “Ik vind dat het moet plaatsvinden, maar ik weet niet of de juiste mensen terechtstaan. Volgens mij is ook de Russische staat schuldig. Nederland en Australië willen Rusland vervolgen, maar België niet. Ik ben daar heel teleurgesteld over. Het zou symbolisch voor mij veel betekenen.”

“Het is daar nog altijd conflictgebied, maar ik zou graag ook eens gaan naar waar het gebeurd is. Ik zou er willen zijn, willen rondwandelen, de lucht opsnuiven, de grond voelen. Ik heb honderden, duizenden foto’s en filmpjes van die dag bekeken, dus ik zie het zo voor mij.”