Zelf kan Emma het amper geloven. De beste speelster van de finale, zíj? “Ik ben gewoon een speelster die haar ploeg geholpen heeft om het kampioenschap te winnen”, verklaarde ze bij het in ontvangst nemen van de trofee. Maar in de WNBA, de meest prestigieuze basketbalcompetitie voor vrouwen, denken ze er duidelijk anders over. Emma is the missing piece, het ontbrekende puzzelstukje. “Ze gelooft dat niet over zichzelf”, vertelt mama Sonja Tankrey, die voor de gelegenheid overvloog naar Amerika. “Typisch Emma. Ze is altijd zo bescheiden. Terwijl ze wel degelijk het verschil maakt.”

Sonja kan het weten, in 1982 was zij basketbalster van het jaar. Al nam haar carrière nooit een internationale vlucht. Ze ging elke dag bij Belgacom in Brussel werken. Toen ze zwanger werd van Emma, stopte ze zelfs met basketten. Dat haar dochter nu ‘Most Valuable Player’ is, maakt haar ontzettend trots. “Maar dat heeft niets te maken met mijn liefde voor basket, hoor. Elke ouder zou trots zijn op deze prestaties.”

Fantruitjes

Haar teamgenoten van de Washington Mystics zijn ook fier. Dat werd duidelijk op de beelden van de viering. Terwijl de confetti de meisjes rond de oren vliegt, schuifelt Emma wat achteruit. Een teamgenoot duwt haar uiteindelijk naar voren. “Emma is goed in initiatief nemen. Ze doet dingen die je niet in de statistieken ziet, maar wel opgemerkt worden door haar coach en het publiek. De bal nog op het nippertje te pakken krijgen, bijvoorbeeld. Of de andere spelers aanmoedigen als het even niet zo lekker loopt. Ze is echt belangrijk voor het team.”

En ook de Amerikaanse fans dragen de jonge vrouw uit Ieper op handen. De fantruitjes van Emma waren een tijdlang enkel online te koop, wegens uitverkocht in de fysieke winkels.

Steak en spinazie

Na de halve finale eerder deze week was het wel even lastig voor Emma. “Ze was op. Je mag dat niet onderschatten, die wedstrijden zijn plezant maar ook slopend. Die trainingen eigenlijk ook. Dat is niet eens een uurtje gaan trainen, alleen al dat heen-en-weer gereis slorpt tijd en energie. Amerika is Vlaanderen ook niet natuurlijk.” En het eten in Amerika, dat is ook anders. “Ik heb hier woensdag wel eens een goede steak gemaakt. Met aardappelen en spinazie. Echt Vlaams krachtvoer.” (lacht)

Op donderdag was het dan zover: de beslissende wedstrijd van de WNBA-finals tussen Washington Mystics en Connecticut Sun. “Je staat op met zoveel stress, goed wetende dat het alles of niets wordt. Maar ik mag dat dan niet laten blijken aan Emma, die is dan al zenuwachtig genoeg.” Ook de match zelf was vanaf de eerste minuut een nagelbijter. Maar het werd wel degelijk ‘alles’, mede dankzij Emma. Ze werd uiteindelijk topschutster met 22 punten.

Tekenen

Vader Gil was er niet bij, als osteopaat kon hij zijn praktijk niet achterlaten. Het wringt wel wat, vertelt hij aan de telefoon. Niet dat hij het niet gewend is zijn dochter te missen. Op haar achttiende ging ze al in Frankrijk spelen, maar ook daarvoor was ze altijd druk bezig met hobby’s. “In het weekend was er basket en scouts, maar ook de tekenacademie”, zegt Gil. “Ze kan heel goed tekenen. Je kon haar als kind geen mooier cadeau doen dan een pak tekenpapier en een doos kleurpotloden.” Dat tekenen is ze trouwens blijven doen, op haar appartement in het Russische Jekaterinenburg, waar ze nu ook basket.

Morgen omstreeks 7.30 uur landen Emma en haar moeder in Brussel. Dan kan de sterspeelster even uitrusten. “Een dag of twaalf. Maar eigenlijk zit ze alweer met haar hoofd bij de trainingen in Rusland.” Of er straks een groot feest volgt? “Iets rustigs. Met de papa, broer en pépé bij. Ik ben ook redelijk zeker dat we zondagavond al in de frituur staan. Emma wil dolgraag frietjes met stoofvlees eten.”