Tweelingzussen Stefanie en Magalie Callebaut: ‘Pas toen onze ouders scheidden, zijn we harder geworden

MAGALIE

“In onze kindertijd waren Stefanie en ik onafscheidelijk. In de lagere school spraken mensen ook zelden over ons met onze voornaam, ze hadden het over ‘de tweeling’. Onze identiteit reikte niet verder dan die omschrijving. (lacht) We zaten in dezelfde klas, hadden dezelfde vrienden en dezelfde hobby’s: turnen, dansen en muziek.

“Onze ouders gingen uit elkaar toen we negen jaar waren. Zo’n scheiding laat natuurlijk sporen na. In het begin had ik het gevoel dat ik een van mijn ouders in de steek liet als ik naar de andere ouder ging. Dat werd vooral heel pijnlijk zichtbaar tijdens de vakantieregeling. Zelfs al was die officieel vastgelegd, toch had ik het gevoel dat ik iemand teleurstelde.

“Vreemd genoeg zochten Stefanie en ik in die moeilijke jaren geen steun bij elkaar, we verwerkten de scheiding allebei op ons eigen ‘eiland’. Onze ouders hebben lang niet met elkaar gesproken, maar dat gaat nu gelukkig beter. Mijn vader runt een delicatessenzaak, en mijn moeder gaat er gewoon langs met haar vriendinnen. Het geeft je als kind ook wel rust als je weet: alles is oké met mijn ouders, ze zijn gelukkig.

“Tijdens onze puberteit zijn Stefanie en ik wat uit elkaar gegroeid. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat dat noodzakelijk was. Plots konden we uit elkaars schaduw treden en onze eigen identiteit ontwikkelen. Dat hebben onze ouders ook altijd aangemoedigd. Ze zouden ons bijvoorbeeld nooit in een identieke outfit naar school sturen.

“Nadat ik mijn master in African Studies in Gent had behaald, ben ik eigenlijk meteen naar Tanzania verhuisd, waar ik werk heb gevonden en mijn lief heb leren kennen. Door de grote afstand heb ik het eerste succes van mijn zus met SX gemist. Toen ik terug naar België kwam, scoorde ze net in de hitlijsten met de single ‘Black Video’. Ik was nog niet van het vliegtuig gestapt, of er kwam al iemand vragen ‘of ik die van SX was’. (lacht) Ik dacht echt: what happened?

“Doordat ik bijna een decennium niet in België had gewoond, wist natuurlijk niemand van mijn bestaan af, dus ik begrijp de verwarring. Als mensen me nu tegenhouden op straat, weet ik al op voorhand wat ze gaan vragen.

“Stefanie en ik zijn genetisch identiek geboren. We zijn allebei empathische, expressieve en eigenzinnige mensen. De verschillen in onze karakters komen dus vooral door wat we hebben meegemaakt en hoe we leven. Op muzikaal vlak ben ik de ruwe diamant en is zij de gepolijste versie. Zij is ook veel chaotischer, terwijl ik behoefte heb aan structuur. Dat kan natuurlijk niet anders wanneer je een kind hebt. (lacht)

“En nee, ook in onze muzieksmaak is er geen overlapping. Door in het buitenland te wonen, ben ik wat blijven hangen in de dingen waarnaar ik luisterde toen ik zestien was.

“Stefanie trekt dit najaar op tournee. Soms stuur ik weleens een berichtje om te vragen hoe het ging, maar veel verder hoeft dat niet te gaan. We weten wat we aan elkaar hebben, en we zijn het gewoon geworden om elkaar lang niet te zien.”

STEFANIE

“Magalie en ik waren als kind vrij dik, wat ons een makkelijk doelwit maakte voor pestkoppen. Wanneer de bel ging, renden we regelmatig samen naar de toiletten om ons op te sluiten. We verweerden ons als een blok, wij tegen de rest.

“Soms liepen die pesterijen echt uit de hand. Ze hebben onze nieuwe fietsen eens in de vijver gegooid, daar is onze mama nog voor naar de politie geweest. Kinderen kunnen echt gruwelijk zijn voor elkaar. Gelukkig konden Magalie en ik bij elkaar terecht. Pas toen onze ouders scheidden, zijn we harder geworden en lieten we ons niet meer zo gemakkelijk doen.

“In de eenheid die we lang geweest zijn, kwamen barstjes toen ik een jaar moest dubbelen en Magalie niet. Plots waren we volledig gesplitst van elkaar. Magalie en ik waren nogal rebelse pubers. We hebben ons fel verzet tegen alle vormen van autoriteit, van onze ouders en van leerkrachten. Maar dat heeft ons ook wel sterker gemaakt, en we zijn er snel volwassen door geworden. Op mijn zeventiende was ik alweer gekalmeerd. (lacht)

“Toen mijn zus jarenlang voor het werk in het buitenland woonde, belden we eigenlijk niet zo vaak. Ik vond het ook makkelijker zo, dan word je niet steeds geconfronteerd met dat sluimerende gemis. Maar toen mijn zus net naar Afrika vertrok, heb ik wel twee weken gehuild. Ze is acht jaar gebleven, maar in het begin was het niet duidelijk of ze ooit nog wel zou terugkeren. Soms was het bijna makkelijker te denken dat ze er niet meer was. Ik kon haar vertrek écht niet verwerken.

“Toch pikten we op familiefeesten de draad snel weer op, en toen Magalie enige jaren geleden weer naar België verhuisde, was alles meteen weer als voorheen. Als je elkaar maar weinig ziet, investeer je bewuster in de band die je met elkaar hebt. Conversaties worden nooit alledaags.

“Tot een jaar of twee geleden was ik vrij rustig en teruggetrokken, terwijl Magalie altijd heel uitbundig is geweest. Dat is veranderd: ik ben een stuk losser geworden. Door het succes van SX gebeurde er plots heel veel en dat heeft me enkele jaren wat gereserveerder gemaakt. Maar op een bepaald moment keer je terug naar jezelf. Die periode heeft me doen inzien hoe belangrijk familie voor me is. Het was een van de weinige plekken waar ik nog gewoon mezelf kon zijn.

“Magalie heeft een voltijdse job en een kind, op zich heb ik alleen SX. Mijn zus zegt altijd dat wat structuur me deugd zou doen. Daar zit wel iets in: soms ben ik compleet losgekoppeld van de wereld, alles is dan chaos. Zo was ik compleet vergeten dat ik vandaag mijn theoretisch motorexamen moest afleggen. Ik heb tot diep in de nacht als een bezetene zitten blokken. Zoiets zou Magalie nooit gebeuren.

“Toch maken we eigenlijk bijna nooit ruzie. Al komt dat ook omdat mijn zus gewoon heel veel geduld met me heeft.” (lacht)

SX treedt op 6/12 op in De Zwerver, Leffinge en op 7/12 in de Roma, Antwerpen.