Direct naar artikelinhoud
MuziekUitgezongen

‘People’s Face’ van Kate Tempest: gezichten vol vredige schoonheid

‘People’s Face’ van Kate Tempest: gezichten vol vredige schoonheid
Beeld Alex Vanhee

In ‘People’s Face’ breekt de Britse slam poet Kate Tempest een lans voor uw en mijn tronie, én voor meer hoop en minder graaizucht.

Tien jaar geleden schreef Stephan Vanfleteren al: ‘Die hoofden toch. Je ziet ze overal. In winkelstraten, op de tram, in cafés, op de beeldbuis, tussen de lakens en soms ook in je spiegel. Het is niet meer dan een vlezig ei met poriën. Maar wel een met oneindig veel ­versies.’

Ook Kate Tempest doet aan zo’n karakterstudie in haar werk. Dat de gasthoofdredacteur van dit magazine net haar ‘People’s Faces’ naar voren schoof, verrast niet. “Ik ben het trotst op die tekst”, drukte Kate ons eerder dit jaar op het hart. “Omdat ik na alle omzwervingen in mijn eigen hoofd eindelijk inzag dat andere mensen een tegengif vormen voor je eigen wanhoop, en een vuist kunnen maken in het gelaat van alle grote problemen op de wereld.”

In haar gedicht declameert ze – nu eens ­dwingend, dan met een knik in haar stem – over het gehannes van politici, de corruptie van regeringen. Over maskers die afglijden, luchtspiegelingen die in de vuilzak belanden. “Hier staan we dan, dansend in het rommelende donker”, sombert ze voor zich uit. Maar de beklemmende duisternis houdt haar niet eeuwig in een wurggreep. “Even when I’m weak and I’m breaking, I’ll stand weeping at the train ­station. ‘Cause I can see your faces. There is so much peace to be found in people’s faces.”

“Dagelijks word ik omvergeblazen door die vredige schoonheid”, geeft Tempest toe. “Elke dag zie je zo veel anonieme gezichten. Onderweg naar het werk, vergaderingen, afspraken. Kriskras lopen ze door je blikveld. Elk gezicht heeft een volstrekt eigen verhaal, denk ik dan. Elk gezicht een unieke achtergrond. Het heeft iets ontroerend moois om zo’n simpel inzicht te delen. Véél meer dan ‘Europe is lost’ te roepen, zoals ik in het verleden deed. Mijn nieuwe plaat The Book of Traps and Lessons beschouw ik als advies aan mezelf, maar net zo goed aan eender wie. Ik probeer in die songs hyper­individualistisch gedrag te herkennen, maar ook het vermogen om daar daadwerkelijk iets aan te veranderen. Eigenlijk roep ik iedereen op om niet op deze obsessieve, consumptieve, verdovende en schadelijke manier te blijven leven.

“Mensen slippen, schuiven uit. Maar ze blijven altijd mooi. The Book of Traps and Lessons gaat over iemand die beseft dat ze gevangen zit in een ongezond patroon van verslaving, geweld en schadelijke liefde. Alle valkuilen die mee uitgelegd worden door de maatschappij waarin we leven, eigenlijk. Eerst is er een moment van helderheid: het besef dat niets de goede kant op gaat. In het tweede deel van het album gaat het over de lessen die je daar uit kan trekken. De protagoniste is in staat de complexiteit van haar eigen gedrag te vatten en te zien hoe slopend dat gedrag is voor zichzelf en haar omgeving. Wanneer ze dat eenmaal herkent en erkent, is ze in staat om lief te hebben. Dat komt duidelijk naar voren in ‘People’s Faces’, het laatste nummer van het album: dan vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik ben niet letterlijk deze figuur, maar alle emoties, observaties, valkuilen en lessen komen wel van mezelf en van wat ik heb meegemaakt.”

More empathy, less greed, more respect”: zo luidt het eindpleidooi van Kate Tempest in deze song. “Want wanneer de wereld als een kaartenhuisje in elkaar stuikt, zullen alleen ‘jij’ en ‘ik’ overblijven. Dus kun je maar beter hoopvol uitkijken naar een leven waarin graaizucht de duimen legt tegen graag zien.”